Een belofte van een kleine twee maanden geleden. Ik had in mijn stukje VUILBEKKEN al geschreven, dat ik dit jaar weer tamelijk druk ben geweest in het land van werving en selectie. Onverwacht, maar niet onplezierig. De dagelijkse druk om te presteren. Ik heb er niet onder geleden. Het was weer leerzaam. Iedere procedure die je uitvoert is een investering in de volgende. Met niet alleen de noodgedwongen snelle, maar ook de juiste beslissingen die daar bij horen. In een persoonlijke ontmoeting, naar aanleiding van een mailtje of in een telefoongesprek. Er is in een slordige dertig jaar bijna niets veranderd. Dat geldt niet voor de manier waarop we met elkaar omgaan. Vandaar ook dat kopje, ‘Vuilbekken’.
Zakelijke dienstverlening vormt natuurlijk geen uitzondering op de maatschappelijke verloedering. Regels, of ze nou geschreven zijn of niet, zijn er om aan je laars te lappen. Correct en voorkomend, goede manieren, iets van wellevendheid. Hoe bedoelt u? Het is grotendeels toch iets uit een andere tijd, en in die zin ben ik dus ouderwets.
Scheldpartijen, bedreigingen en hier en daar een onthoofding – al dan niet virtueel – zijn aan de orde van deze dag. Wat dat betreft was die eerste reactie van de eerste sollicitant in de eerste procedure van dit jaar, zeker illustratief. Niet voor enige rede vatbaar. Want hij was afgewezen. Dus wordt die hele emmer met frustratie over je uitgegooid. Ik heb toen, dit wordt bijna een biecht, echt overwogen om de handdoek te gooien. Want daar heb ik helemaal geen zin meer in. Ik ben in 1989 gestart met No Nonsense Consultancy om het plezier in mijn werk terug te krijgen. Om dan nu professioneel met die trivialiteiten te worden geconfronteerd, is inderdaad niet meer mijn ding. Laat maar zitten. Maar zo zat ik er niet in richting mijn opdrachtgevers. Juist die wilde ik niet laten zitten, dus ik heb maar even doorgebeten. En uiteindelijk is het in zes maanden zeven keer goed gekomen.
Mensen die er niet zijn, toch kunnen vinden. Hé, dat is nog steeds even leuk als in 1989. Misschien nog wel leuker, omdat die mensen doorgaans dertig keer schaarser zijn geworden. Maar, gelooft u mij, niet alle toppers zijn ‘op’, of onvindbaar. Er is nog altijd creativiteit, talent, niveau, vakmanschap en dienstbaarheid. Ik vond dat een stimulerende ontdekking. Maar je moet dieper graven, nog scherper selecteren. Als je dat doet, dan leidt dat bij de subcategorieën steeds meer en steeds vaker tot onbegrip en terugtrekkende bewegingen.
TE BEROERD
Zoals die kandidaat met wie ik een afspraak had gemaakt voor een persoonlijk interview, en die aansluitend vroeg of ik dat “even op de mail” wilde zetten. Nee, dat wilde ik niet. No nonsens. Vrijdagmiddag, overmorgen dus, om 14.00 uur is vrijdagmiddag, overmorgen dus, om 14.00 uur. Is dat ingewikkeld? Voor iemand die straks een kleine ton wil gaan verdienen? Plus een Audi? Moet je daarvoor een bevestiging ontvangen, terwijl je gewoon achter je bureau zit (dus bijvoorbeeld niet in je auto?). Op donderdag belde hij af, om die reden. Hij vond dat getuigen van een gebrek aan service, en met ‘zulke recruiters’ (daar is dat woord weer) wilde hij niets te maken hebben. Snapt u wel? Hij had vooral zichzelf gediskwalificeerd, was er vol ingelopen. Want ik ben niet te beroerd, maar hij was dat wel.
Los van de schermagressiviteit, was misschien nog wel het meest opvallende dat ik binnen bepaalde functiecategorieën – logistiek, technisch, commercieel – nog altijd meer dan eens dezelfde sollicitanten ben tegengekomen. Mensen die ik tien, twintig jaar geleden ook al had gesproken, soms meer dan eens, en afgeschreven. Zij refereren doorgaans nergens aan, maar ik kon het me nog wel herinneren. Verrek, hij! En hij! En bij een actueel bericht dat we liever verder wilden gaan met iemand anders, of er soms zelfs al “uit” waren, volgen de verwijten. Nog steeds, en altijd dezelfde. Hun verhaal is niet anders. Ze zijn de beste, en ik doe mijn werk niet goed. Terwijl ze dus al tientallen jaren worden rondgepompt op de arbeidsmarkt. Met hun waterverf cv. Wat een bestaan. Leren die mensen dan nergens iets van? Of bij? Ontluistering vecht met compassie.
Wat ik verder heb geleerd, is dat ‘recruiters’ het heel normaal schijnen te vinden om hun kandidaten niet persoonlijk te spreken, en dus letterlijk ongezien door te sturen naar hun opdrachtgevers. Ceeveetje van LinkedIn plukken, even mailen of in een gunstig geval bellen, en huppetee. Door. Zoveel mensen op zoveel verkeerde stoelen. Waarom gaat het links en rechts zo vaak fout? Nou, gewoon. We communiceren (dat is zenden en ontvangen) niet meer, de empathie is vertrokken en de afrekening volgt later wel. Komt goed!
Ton Westphal + No Nonsense ++ 