Tijd voor een tussendoortje. Omdat het me hoog zit, en als een soort tweede afscheid van het onderwerp “politiek”. Vera Bergkamp wordt de nieuwe voorzitter van de Tweede Kamer. Hoe eenvoudig kan het zijn? Transparant, maar dan geheel onbedoeld. Niet de ware transparantie die iedereen in en rond “Den Haag” zegt na te streven. Hoe cynisch dat slechts het omgekeerde het geval is, en ik ben er klaar mee.
Nota bene eerder Sigrid Kaag een veer op haar hoed gestoken – laat ik hier archaïsch parlementair woordgebruik nastreven – , zij mocht mijn nieuwe minister-president zijn. Na een nachtelijk debat was ik vorige week ernstig onder de indruk. Afgewogen en intelligent. Maar alles en iedereen is schijn op het Binnenhof. Met een uitzondering voor de CU van Gert-Jan Segers. Maar waarschijnlijk is het slechts een kwestie van tijd, voordat ze mij ook daar in de kou zetten. Het is om misselijk van te worden.
Nu blijkt dat de harde houding van Kaag ten opzichte van Mark Rutte wordt uitgebuit om een voorzitter van eigen huize benoemd te krijgen. Dealtjespolitiek. Alweer.
Rutte wordt daarna gewoon, gewoon?, de nieuwe premier. Rutte IV. Ze rommelen door, met Kaag als windvaantje-de-luxe. Er verandert niks.
En tot besluit, een heel ander onderwerp maar ik maak van het tussendoortje gebruik, Frank de Boer. Mijn vorige blog. Heb er enkele opmerkingen over gekregen, over dat de man niks kan en het spelletje niet begrijpt. Hoe kan hij dan vier keer op rij kampioen met Ajax zijn geworden? Ik zal het uitleggen. Nationaal wordt het voetbal al decennia gedomineerd door de godenzonen uit de hoofdstad. Het kwaliteitsverschil is zo groot, dat je niet extra van goeden huize hoeft te komen om dan in Nederland ook wat te winnen. Maar trainer/coach van het nationale elftal, impliceert internationaal voetbal. En daar heeft De Boer, net als Danny Blind destijds, niks te zoeken. De bewijzen zijn keurig opeenvolgend geleverd in Milaan, Londen en Atlanta. Daar is De Boer keer op keer na enkele weken of maanden al weggejaagd. Maar ja, Zeist kent andere wetten. Net als Den Haag.
Verkeerde mensen op verkeerde plekken, om de verkeerde redenen. En nu dus alweer in de persoon van Bergkamp.
Mijn god.
Enne, mocht het toch Khadija Arib blijven, dan heb ik het gelukkig een keer mis. Dat mag ook wel eens 🙂 .
Ton Westphal + No Nonsense ++ 