Er zitten uiteenlopende voordelen aan een bestaan als ‘nachtmens’. Bijvoorbeeld geweldige live televisie. Want terwijl ik aan een kopje koffie zat, de vaat net in de machine had gedaan, beslisten ze in de nacht van donderdag op vrijdag in de Tweede Kamer over het politieke lot van Mark Rutte. Ik was erbij, en heb niet alleen gefascineerd geluisterd, maar vooral ook gekeken. Lichaamstaal, de gezichten daarbij. Die eeuwige mobieltjes, ook rond half drie in de ochtend. Kunnen ze nou niks alleen? Op eigen kracht? Met een glansrijk optreden van Sigrid Kaag. Chapeau, zij mag mijn nieuwe minister-president zijn. En een oorverdovende stilte van de kant van Wopke Hoekstra. Hij liet Kaag het werk doen. Nee, Wopke is geen politicus; en dat pleit voor hem. Maar stemmen win je op deze manier niet.
Ik vond het een prachtig schouwtoneel, en heb er van genoten terwijl ik er dus niet voor ‘op’ hoefde te blijven.
RUTTE ONDER CURATELE
Laten we er nu eens van uitgaan, dat Rutte meent wat hij zegt. Dat hij dus niet gelogen heeft, en er inderdaad geen ‘actieve herinnering’ aan heeft. Zet dat af tegen al die andere leugens die ik nu niet wéér in herinnering wil roepen. Iedereen kent ze zo langzamerhand wel. Het houdt maar niet op, zoals blijkt. Maar als hij meent wat hij zegt, moet hij dan niet naar de dokter?
DANNY DE BOER
De week die was. Dat betrof ook een paar voetbalwedstrijden van Oranje. Vreselijk. We gaan weer niks winnen, zoveel is zeker. Komen zelfs niet in de buurt. Frank de Boer heeft het niet. Hij is het niet en hij kan het niet. Noem hem gerust Frank Blind, of Danny de Boer, omdat we dit al eerder hebben meegemaakt. Precies hetzelfde. Geen kijk op het spelletje. Geen kijk op spelers. Geen verstand van mensen. Terwijl Louis van Gaal beschikbaar is voor dat klusje. Snapt ú het nog?
Maar dat is misschien nog niet het ergste. Die spelers vonden het zogenaamd ook nodig om een statement te maken inzake het toernooi waar ze zich voor proberen te plaatsen, het WK in Qatar. Ach gut. Ook hier weet iedereen dat dat daar slechts kan plaatsvinden vanwege megacorruptie, maar dat zou je nog normaal kunnen noemen in zo’n setting. De FIFA heeft niet zo’n goede naam, toch? Maar de stadions verrijzen in die zandbak dankzij slavenarbeid, letterlijk. Er zijn daar al bijna 7.000 doden gevallen onder vreselijke werk-, woon- en leefomstandigheden. Who cares? Ondertussen maken diezelfde spelers zich wél serieus druk over gebrek aan respect, en “discriminatie”.
Dát is wel hot, racisme. Terwijl er op en rond de voetbalvelden sinds mensenheugenis de meest vreselijke beledigingen, verwensingen en scheldkanonnades op alles en iedereen worden afgevuurd. Hoerenzoon, neger en je zus die is een hoer (Materazzi richting Zidane, 2006). Vandaag dit, morgen weer dat. Georginio – wake – Wijnaldum speelt verre van indrukwekkend voor Moeder Teresa. Over ‘Qatar’ hebben we het verder niet. Die politiek correcte voetbalprofs (kijk afgelopen weekeinde naar Spanje), lopen straks vrolijk achter de nationale vlag over de knekelvelden. Vergeet vooral niet mee te zingen met het volkslied.
THE BIG BERDOWSKI
Maar de week die was, begon met een prachtige overwinning van het Rotterdamse SMIT Salvage. Trots! Oprecht. Die klus heeft veel te weinig media-aandacht gekregen. Want waar een klein land historisch groot in kan zijn. Dat is nog eens positief nieuws! Een paar Nederlanders die de wereldhandel weer vlottrekken, daar in het Suezkanaal. Met een CEO als Peter Berdowski, die communicatief op dit wereldtoneel alles goed doet. Een man die stáát. The Big Berdowski. Moeten we hèm niet vragen om Nederland te redden?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 