SHAKESPEARIAANS

Terwijl Ajax zojuist de zoveelste kampioenswedstrijd met een overwinning van 4-0 heeft afgesloten, zit Dick Advocaat bij de vijand uit een ver verleden tot over zijn oren in een levensecht, Shakespeariaans drama. Kansloos met Feyenoord ten onder gaan in zijn eigen stad, bij de club waar hij ooit is begonnen. In deze fase van zijn carrière. Nog één klusje, bij de club die hij toch zo graag wilde trainen. Naam en faam, en lekker in de buurt. Zoveel eer mee te behalen, zou je denken.

Hij deed alles goed. Tot eind vorig jaar. Hij vertelde dat hij ging stoppen, en dat was zo vreselijk slecht getimed dat alles voor Feyenoord begon te kantelen. Ik heb daar toen een stukje over geschreven “OVER DICK EN ARNE” wat volgens sommige kenners als de ultieme analyse van Feyenoord mag worden gezien:

Wat Feyenoord rest is qua culturele en maatschappelijke relevantie het bestaan van een cultclub, positiever kan ik het niet formuleren. Wikipedia zegt daarover dat culthelden de paradijsvogels van hun vakgebied zijn: ze vertederen, verbazen, irriteren en amuseren. Ze zijn ongrijpbaar, onnavolgbaar en uniek. Dat is Feyenoord. Ondertussen speelt Ajax (bijna) ieder jaar mee in de Champions League.

En zo is het maar net.

Ik vond het daarom ook wel even genoeg. Feyenoord. Alles was zeker met die blog al wel gezegd en geschreven. Het wordt niet beter. Haal je troost uit een altijd vol stadion, maar spelend in de middenmoot. Je “peers” zijn ploegen als Heracles, FC Utrecht en PEC Zwolle, maar desondanks ben je onvergelijkbaar. Sluit je maar aan bij die andere, min of meer wél vergelijkbare clubs van over de grenzen zoals Antwerp FC, 1860 München, Newcastle United, Nottingham Forest, Espanyol, Saint-Étienne en niet in de laatste plaats Celtic. Er zijn enkele grote namen die dromen van hun eigen competitie. Doen jullie dan als clubs – en aanhang – die slechts drijven op, en in leven worden gehouden door een roemrijk verleden iets vergelijkbaars. Alleen nog een goeie naam vinden, die niet cynisch maar juist met respect kan worden uitgesproken. De BIA-League, is dat iets? Brothers In Arms.

Dick Advocaat Ik gun de man zoveel beter, zo ontzettend veel meer. Want het is nu zo verdrietig weinig, zeg maar gerust helemaal niks. Op de schouders, een standbeeld op het Stadionplein. Of voor mijn part op de Coolsingel, die om in de woorden van Hugo Borst te spreken alweer leeg bleef. Als redder van die club op Zuid, Europees voetbal “en zo lang mogelijk meedraaien om de titel”. Dat is pas cynisch.

En nu? Er volgt nog een nacompetitie om straks in de zomer de zoveelste voorronde voor een Europees toernooi te mogen spelen. Dan kom je ploegen als AS Trenčín en Wolfsberger AC tegen. We weten hoe dat kan, en waarschijnlijk ook zal aflopen. Been there, seen it.

Maar hoe moet het dan verder met Dick? Zo’n ander afscheid in gedachten, het is erg. Gooi die gifbeker maar verre van je, je hoeft hem voor mij echt niet helemaal leeg te drinken. Jij bent er wel verantwoordelijk voor, vooral vanwege die stupiditeit van de aankondiging van je vertrek op het meest cruciale moment van het seizoen, maar je kunt er niks meer mee. Die spelers zijn op. Net als – zonder twijfel – jijzelf. Dat heet dan mooi ‘de eer aan jezelf houden’.

En Feyenoord dan? Hoe moeten zij verder? Ik weet het niet, en dat mag in de krant. Het is dus letterlijk uitzichtloos. Een poging? Verkoop het weinige wat je nog aan waarde in huis hebt – Berghuis, Senesi – en verjong rigoureus met Rotterdamse voetballers. Heb het nooit meer over zoiets als aanhaken bij de top, de titel of Europese ambities. Ga verder in je eigen cult-wereld, die van de Brothers In Arms. Dat is nog een rol om te koesteren.