Een goede opdrachtgever door de jaren heen, heeft mij eens opgebiecht dat ik niet met een vrouwelijke kandidaat op de proppen hoef te komen. Op mijn verbaasde blik, want ik had een toppertje voor hem in de aanbieding, vertelde hij mij dat hij “niet goed met vrouwen” is. Ik begreep hem, en heb de dame met spijt afgeschreven.
Dat kun je weleens hebben, dat je met bepaalde groepen, types of zelfs mannen dan wel vrouwen (of iets er tussenin) niet goed overweg kunt, hangende de omstandigheden. Daar kun je alleen maar respect voor opbrengen. Veel beter dan er tegenin gaan, om na enkele maanden tot een jaar tot de conclusie te komen dat het toch geen succes is geworden, die “match” die dus helemaal geen “match” is. Je mag dat ‘no nonsense’ noemen, waar ik politieke correctheid maar al te graag voor inruil. En misschien zit daar wel de kneep.
Ook ik ben in de zakelijke samenwerking “niet goed met vrouwen”. In langer dan dertig jaar herinner ik mij maar drie vrouwelijke professionals op het gebied van HRM, waarmee ik goed en succesvol heb samengewerkt. Dan draaide het om ‘getting the job done’, in plaats van procedures en alles willen weten wat je doet, waarom en hoe en waarvoor. Laat dat nou gewoon aan mij over, je hebt het uitbesteed en reken me af op het resultaat. Dat is de zo goed mogelijke invulling van je vacature. Laat mij mijn werk doen, en doe jij dan het jouwe. Ik ontzorg.
Als ik dat dan ook met zoveel woorden uitsprak, kon ik het bij de meeste dames wel schudden. Ik kreeg de opdracht niet. Zo rond de start van dit millennium ben ik daarom al opgehouden met acquisitie, als ik wist dat ik te maken zou krijgen met “de dame van HRM” in plaats van de ondernemer zelf. Want dat was toch een kansloze missie.
Dat draait in die functiegroep natuurlijk allemaal om tenminste het gevoel controle te hebben en te houden. Bureaucratie, je belangrijk voelen maar het niet zijn. Want in dit patroon past het niet durven nemen van beslissingen. Eerst overleg met die en die. En laten dat nu altijd mannen zijn. Als je niet oppast ben je zo een week verder, en is de gedroomde kandidaat uit de markt.
Dat mag allemaal niet verhinderen dat de arbeidsmarkt aan de kant van de werkgever, cq de recruiter steeds meer wordt gedomineerd door dat soort vrouwen. Ik noem ze “de blondjes van HRM”. Omdat ze niet alleen allemaal hetzelfde doen en hetzelfde vinden, maar er ook nog eens allemaal hetzelfde uitzien. Ze vragen zelfs hetzelfde, in de trant van wat zijn je sterke en je zwakke kanten? En ondertussen zitten ze alles driftig te notuleren, dat heb ik ook wel gemerkt in mijn eigen gesprekken. De ene pagina van hun schrijfblok na de andere, in plaats van dat er de nodige aandacht uitgaat naar lichaamstaal en mimiek. Maar ja, wat wil je. Sommige dingen veranderen niet, zoals u weet. Want waarom wordt er altijd en standaard door vrouwen genotuleerd? Respect voor de organisatie die daar nu juist eens het baasje, dat is dus meestal een man, mee opzadelt.
Zo komen we op het punt dat ik wil maken. Gooi dat proces van werving en selectie nou eens helemaal om. De ingeslagen weg is heilloos. Er gaan zelfs zogenaamd professionele stemmen op om een sollicitatiegesprek dan maar af te schaffen, of secundair te maken. Op mijn zakelijke site heb ik daar vorige week een berichtje over geplaatst. Ik vind het een gotspe, zo schrijf ik daar ook. Immers, je kunt iets niet en dan gooi je het hele proces maar overboord. Oftewel, je kunt niet met de PC overweg, en dus gooi je die uit het raam en ga je weer met papier werken, op rekenvellen met ruitjes. Niet alleen mensenkennis, maar ook waarachtige belangstelling voor degene die tegenover je zit. Graag en alstublieft.
Er gaat zo ontzettend veel fout op de arbeidsmarkt. Zo’n 60% zit op de verkeerde stoel, en wordt dus ongelukkig. Overspannen, een burn-out. Agressie, onvrede, geen zin. Ziekteverzuim, wanprestatie, ontslag. Het is aan de orde van de dag, zo word ik keer op keer bevestigd dankzij allerlei nieuwsbrieven, nieuwsfeitjes en het ene onderzoeksrapport na het andere.
Met dank aan al die dames die zitten bij te houden wat degene aan de andere kant van de tafel te zeggen heeft. Op de verkeerde vragen.
De zorg voor het aantrekken en enthousiasmeren van nieuwe medewerkers hoort bij de manager te liggen. En als we het hebben over de selectie van de managers zelf, dan dient de ondernemer zich daar intensief mee te bemoeien. Niet slechts in het eindstadium, als de beste kandidaten vaak al zijn afgevallen wegens incompetentie aan de overkant van de tafel – of nog veel vaker het beeldscherm – , maar van meet af aan. Draai het om, en laat de afschrijvingen dan maar over aan het blondje.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 