Antonio Conte kon meer dan het dubbele verdienen bij Tottenham Hotspur, en bedankte als een heer voor de invitatie van Joan Laporta om naar Barcelona te komen. Dat was ook mijn advies, een ervaren en ‘well seasoned’ trainer/coach/manager voor Barcelona. Maar die Laporta was alweer te laat. Eerst heeft de man enorm lopen dralen om Ronald Koeman weg te sturen, waar hoe eerder/hoe beter aan de orde was. Inmiddels is het seizoen voor Barcelona al ruim voor de kerstdagen reddeloos verloren, en dat zal ook wel bij Conte door zijn hoofd hebben gespeeld.
Waar het om gaat is, dat de keuzes voor mensen meestal door amateurs worden gemaakt. Gedreven door emoties en met een brok in de keel, kippenvel en na slapeloze nachten worden mensen ontslagen en aangesteld. Dat dat bij die mkb-onderneming op de hoek gebeurt is nog tot daar aan toe – alhoewel de ernst van dat mismanagement niet minder is – , maar bij een club als Barcelona is het helemaal onvergeeflijk. ‘Més que un club’ zeggen en schrijven ze daar te pas en te onpas. Maar waarom neem je dan keer op keer zulke slechte beslissingen, waar het gaat om de belangrijkste mensen van diezelfde club? Ik zal er nooit aan wennen, en me dus tot aan mijn dood daarover blijven verbazen en uitspreken.
Ooit de top van Europa. Miljoenen fans wereldwijd. Enorme belangen, niet alleen financieel maar ook sportief, communicatief en sociaal/maatschappelijk. De club Barcelona staat voor de autonomie en het aanzien van Catalonië. Alles moet goed gaan. Zwaar professioneel en met de dagelijkse focus op resultaat. Maar de belangrijkste werknemer, in dit geval de trainer/coach van de hoogste voetbalafdeling, wordt op gevoel aangesteld. Het is niet voor niets dat de club een schuldenlast van 1,35 miljard met zich meetorst: EUR 1.350.000.000,00. En dan wordt er ook nog gesteggeld over tien miljoen meer of minder als pleister op de heftig bloedende wond van onze Ronald vanwege zijn ontijdige vertrek. Het moet niet gekker worden, zou je zeggen. Maar het meest gekke vind ik toch echt dat er bij dat soort organisaties niks verandert. Geen verstand van mensen, en dus kiezen ze per definitie de verkeerde. Trouwens, “ze” is niet van toepassing. Want het draait daar altijd maar om die ene president/potentaat/voorzitter/heerser/almachtige. Dat zijn ego’s par excellence, borst vooruit en neus in de wind, die zich ook niet laten adviseren omdat ze zelf alles altijd het beste weten. By the way, die figuren tref je niet alleen aan bij (grote) sportclubs en zo, maar zeker ook binnen het bedrijfsleven en de rest van de maatschappij. Zowel de boven- als de onderwereld. De vergelijkingen liggen voor het oprapen.
Maar we hebben het nu over Barcelona. De goede keus lag zó voor de hand. Maar ze gaan nu noodgedwongen voor Xavi Hernández. Alsof er niemand anders op de wereld zou rondlopen. Maar even kijken, (uit-)zoeken en nadenken, “lastig”. Dus wordt een kind van de club naar binnen gehaald, om hem binnen afzienbare tijd na opnieuw een paar verlieswedstrijden te kunnen offeren op het hakblok van clubliefde en ‘broken dreams’. Zonde. Voor Barcelona, voor al die miljoenen fans en niet in de laatste plaats voor Xavi zelf.
Had niemand die jongen in bescherming kunnen nemen? Uitleggen hoe dit soort processen werken? Kijk naar Frank Lampard bij Chelsea, Mario Been bij Feyenoord, Andrea Pirlo bij Juventus en last but not least Mark van Bommel bij PSV. Allemaal voorbeeldkinderen van de club. Maar zielig als coach. Geen enkele ervaring. Maar ja, die emoties, dat kippenvel en niet voor niets zo’n brok in je keel. Maar het wordt in alle gevallen niks. Er is een enkele uitzondering die de regel bevestigt, en de personificatie daarvan is natuurlijk Zinedine Zidane. Maar nu noem je ook iemand. Zizou is bij uitstek een volstrekt unieke persoonlijkheid. Dat is Xavi niet.
Twee jaar trainersarbeid in de zandbakken van Qatar. That’s it. Geen vedetten om te sturen, supertalenten om te coachen of ervaring met de hectiek van de Champions League. Appeltje/eitje, toch? Om iets van die EUR 1.350.000.000,00 terug te ploegen, moeten spelers doorbreken en resultaten in de CL worden behaald. Maar met Xavi wordt überhaupt de plaatsing voor dat miljardenbal al een hele hijs. Had dan Koeman maar laten zitten, Laporta. Wat ben je toch dom.
Maar waar hebben we het eigenlijk over. Las net bij de NOS dat het aantal mensen dat op de rand staat van hongersnood, binnen een jaar met drie miljoen is gestegen naar 45 miljoen mensen. In 2019 waren dat nog “maar” 27 miljoen mensen. De strijd tegen hongersnood kost 6 miljard. Dat is dus maar ongeveer vier keer wat het wanbeleid van Barcelona tot nu toe heeft gekost. ‘Més que un club.’
Ton Westphal + No Nonsense ++ 