Zodra die beschikbaar kwam, heb ik mij denk ik binnen een uur aangemeld voor mijn COVID-vaccinatie. Ik behoor zeker niet tot de anti-vaxxers en geloof in principe in de bescherming van zo’n prik. En nog één, en over enkele weken in mijn geval dus nóg één. Ik weet nu al dat dat “nóg één” waarschijnlijk tot mijn dood zal voortduren. Als die dood dan maar niet het gevolg is – direct of indirect – van al die rotzooi, die straks planmatig je lichaam in wordt gepompt.
Ja, mij bekruipt een onaangenaam gevoel. Intuïtie heb je niet voor niets en veel doe ik – ook professioneel en zakelijk – op gut feeling. In mijn omgeving ken ik de nodige mensen die mij voor gek verklaren dat ik mij laat inspuiten met een, in hun ogen, dubieus goedje. Veelbetekenend en met een ernst die gaat over leven en dood, wijzen ze mij op internationale publicaties en recepturen. Maar ik heb het altijd weggewuifd. Denk je nou echt wanneer iedereen in de wereld die er verstand van heeft je adviseert om je te laten vaccineren, dat het dan niet goed zou zijn? Maar misschien liet en laat ik me wel te veel leiden door het felbegeerde bezit van die groene QR-code, die mij toegang verschaft tot de ferry’s naar Ierland. Ik legde die goedbedoelde bezwaren dus naast mij neer.
Maar inmiddels vraag ik me af waar we mee bezig zijn, in de meest letterlijke betekenis. De aantallen besmettingen in vergelijking met vorig jaar zijn verdubbeld, en dat met meer dan 80% volledig gevaccineerden. Ierland laat nóg betere cijfers zien qua vaccinatiegraad, maar daar kent het aantal besmettingen desondanks ook geen grenzen meer. Waarom hebben “we” ons laten inenten? De samenleving gaat toch weer op slot, de ziekenhuizen staan op code zwart en de voetbalstadions zijn weer leeg. Verboden. Schuld en boete. Kommer en kwel. Hoe zinvol zijn die spuiten nou helemaal, als de IC’s hier en in Ierland, maar zelfs bijvoorbeeld ook in Duitsland opnieuw vollopen? Mag ik zeggen dat ik het niet begrijp?
Zo langzamerhand begin ik te geloven dat dat vaccinatiepaspoort misschien wel de oorzaak van alle ziekte-ellende is. Mensen denken weer vrij spel te hebben, en doen alles wat God en Hugo de Jonge verboden hebben. Ze zijn onschendbaar, voelen zich meester van de situatie en hebben misschien ook wel zoiets als ‘als ik me heb laten vaccineren, wat jullie toch allemaal zo graag wilden dat ik zou doen, dan mag ik daar ook de vruchten van plukken!’. En dus pakken ze het feesten & beesten weer vrolijk op. Niet normaal, en met een inhaalslag. Het kan niet op, ze gaan helemaal los. Vooral jonge mensen geven er niets meer om, genieten zullen ze. De horeca stroomde weer helemaal over, met hun gerechtjes om te delen. Drie of meer weken van tevoren reserveren. Volle bak. Maakt niet meer uit wat het kost of welke verrassingen het menu (niet) in petto heeft. Gezellig! Maar o zo dom. Maar ik heb in het weekeinde geleerd dat ik dat eigenlijk niet meer zo mag zeggen, dat mensen dom zijn. Dus maak ik er “onnadenkend” van. Dat is wat er aan de hand is. Wie denkt er nog na? Welke logische besluiten volgen daar op?
Zelf nadenken en op basis van logica handelen. Dat schijnt voor een percentage medelanders dat zeker zo groot is als het aantal volledig gevaccineerden, toch echt een brug te ver te zijn. Dat betekent dat je het met vaccinaties niet gaat redden. De ene zwaardere lockdown volgt de andere lockdown light op, met een pauze in de zomer. Ondertussen proberen al die arme mensen toch aan hun gerief te komen, linksom of rechtsom.
We zitten in een wereldomvattende crisis van onnadenkendheid en een miljard mensen – ik kijk maar even niet op een paar honderd miljoen meer of minder, dat doet het coronavirus ook niet – die “genieten” als belangrijkste werkwoord beschouwen. Ik vind het prima en zelfs menselijk, maar bekijk met ongeloof en soms stijgende afschuw, dat datzelfde genieten dus altijd gepaard moet gaan met andere mensen om je heen. Hoe meer hoe liever. Kun je nou nooit eens wat alleen? Of met z’n tweeën, binnen de boezem van je naaste familie? Altijd maar er op uit, met en bij mensen over de vloer. “Vrienden” en nog meer “vrienden”. Alles delen. Je wast je handen (en nog zoveel meer) niet of sterk onvoldoende en je houdt geen afstand. Ook niet doen: een paar ramen tegen elkaar openzetten. Goed voor jezelf zorgen heeft bij hen niets te maken met de juiste voeding, voldoende rust en dat uitgeperste sinaasappeltje.
Laat ik het maar eens samenvatten als op ieder gebied “uit balans”. En dan heeft niet alleen het virus vrij spel. Daar helpt geen lieve moedertje aan, en ook niet een x-aantal injecties.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 