…ik vind de slogan die kennelijk bij zulke nieuwe plannetjes lijkt te horen, briljant. Het zal onbedoeld zijn, en ook dat is weer typerend. ‘Omzien naar elkaar en vooruitkijken naar de toekomst.’ Vier jaar geleden luidde die nog ‘Vertrouwen in de toekomst’. Inderdaad, dat vertrouwen is weg. Overal.
En weer stonden ze daar, het cynische duo “Kip-zonder-kop”. De slechtnieuws-show die moet worden opgevoerd, koste wat het kost. Misschien begrijp ik dat wel, maar omdat de toon als altijd de muziek maakt, word ik iedere keer weer bevestigd in de onnozelheid van die twee marchandeurs. Ik wil niet weer in herhalingen vervallen, dus ik houd het hierop. Alleen maar als treffend voorbeeld van waar we staan, met z’n allen.
Niet alleen in dit kikkerland weet niemand welke kant het op gaat, hoe we uit de pandemie komen en wat we met elkaar kunnen doen om herhaling te voorkomen. Het is zo weer herfst 2022. Over de hele wereld zie of hoor ik geen enkele leider, president, koning of minister die iets van richting aangeeft. Of het is de evident verkeerde kant op wijzen, waarover straks meer. Het is al een kleine twee jaar slechts reageren op cijferreeksen en trends. In arren moede volgen daarop de gekste verboden en sluitingsvoorschriften. Oh ja, je moet je wel voor een derde keer laten volspuiten. Bij gebrek aan beter. Niemand weet wat daarbij het meeste effectief is, in tijd of vaccin. Mix & Match of toch maar gewoon wat je al had? En wat volgt dan daarna? Wie, wat en wanneer? Het dondert allemaal niet, voor nu moet je die prik gaan halen. Want dan kun je tenminste op wintersport.
Geen wonder dat er zoveel mensen zijn die dat niet meer trekken. Op allerlei gebied, in alle lagen van de bevolking. Het enige dat daarbij verschil maakt is hoe je je al dan niet uit. De één kan beter communiceren dan de ander. Er zijn mensen die gebruiken hun vuisten, anderen het toetsenbordje. Of je maakt een kindje, wat er toe heeft geleid dat er sinds tien jaar bijna sprake is van een babyboom. Weer anderen geven zich over aan de roes van drank en drugs, nu rock-‘n-roll zoals zoveel andere activiteiten is verboden. Het ernstiger dan “grote maatschappelijke gevoel van onbehagen” heeft ook iemand als Marion Koopmans bereikt, en getroffen. Niets van goed te praten hoe zij wordt beledigd en bedreigd, en het gebruik van woorden en begrippen daarbij. Het is schandalig. Maar het komt niet uit de lucht vallen. Het is en wordt opgeroepen.
Grote onmacht bij iedereen. Ondertussen gaan de mensen die het goede voorbeeld zouden moeten geven – immers, gedeelde smart is halve smart – alle perken te buiten. Dat was in den beginne bijvoorbeeld iemand als Ferdinand Grapperhaus, nota bene minister van Justitie en Veiligheid. En dat is nu alweer het koningshuis, waar Amalia zich niet houdt aan de bezoekregeling. De zoveelste keer dat die familie, juist ook onder corona-omstandigheden de fout in gaat. Is dat nou kille arrogantie van de macht, of de stupiditeit waar vader Willem-Alexander vooral om bekend staat?
De geschiedenis zal oordelen dat we in een langjarige periode zitten van uitermate zwakke regeringen en waarden-loze instituties. Steeds weer staan er lieden op die beloven het beter en anders te doen. Zij krijgen vervolgens uit het niets de meerderheid achter zich. Omdat wat er al zit bij eerste gelegenheid als vergiftigd voedsel wordt uitgebraakt. Dat moet anders, en zo krijgt werkelijk iedereen met “een goed verhaal” en vooral ook met goede “looks”, de kans om te laten zien dat het toch echt beter kan. Ook dan herhaalt de geschiedenis zich opnieuw: dat verhaal blijkt namelijk nergens op te berusten, het was alleen maar een verkooppraatje en je bent er alweer ingetrapt. Dat is een mondiaal beeld.
We houden het voor nu maar even actueel. Met een nieuw gevormde coalitieregering die meer van hetzelfde is. Als ik in het AD lees, hoe ‘het maatschappelijke veld’ in eerste instantie reageert op het regeerakkoord, dan snap ik alweer niet hoe deze partijen toch weer aan een meerderheid zijn geholpen. Door u, de kiezer. En in het FD laat een kenner als Bas Jacobs, hoogleraar economie aan de Erasmus Universiteit optekenen:
Ik vind het jammer dat we met dit ruime budgettaire jasje niet meer hervormingen doorvoeren. Er blijven allerlei dossiers liggen op het gebied van de arbeidsmarkt, de woningmarkt en het belastingstelsel. Met oog op de politieke complicaties is dit het hoogst haalbare. Onderlinge tegenstellingen worden met veel geld afgekocht omdat het kan, maar dat is niet per se verstandig.
Dat is exact wat er aan de hand is. Geen kennis, geen idee, geen analyse. Alleen maar geld, heel veel geld. Maar ik vind de slogan die kennelijk bij zulke nieuwe plannetjes lijkt te horen, briljant. Het zal onbedoeld zijn, en ook dat is weer typerend. Omzien naar elkaar en vooruitkijken naar de toekomst. Vier jaar geleden luidde die nog Vertrouwen in de toekomst.
Inderdaad, dat vertrouwen is weg. Overal.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 