Dat ik nota bene op eerste paasdag opnieuw bevestigd kreeg waarom Ilja Leonard Pfeijffer één van mijn helden is, zal wel geen toeval zijn. Het leven bestaat uit verhalen, en Pfeijffer vond in het paasverhaal zoiets als de ultieme bevestiging daarvan. Narratieve sjablonen, mooi. Ze bepalen de manier van denken en doen, van leven en genieten. Maar ook van lijden en sterven. “Het beste verhaal wint”, aldus de schrijver in “Buitenhof”. De werkelijkheid is/heeft helemaal niet zo’n goed verhaal, zo voegde hij daar aan toe. Zo valt alles maar weer eens op zijn plaats. Voedsel voor de geest is net zo belangrijk als eten en drinken voor het lichaam. Ik leef er op, en anders voel ik mij slap, weerloos en kwetsbaar.
Dan helpt zo’n kwartiertje-Ilja wel. Pfeijffer nam de gelegenheid te baat om de Nederlandse politiek ongevraagd de maat te nemen. Eén Europa, zeker nu even waar het ineens en allemaal draait om Oekraïne. “Maar Nederland doet als enige land niet mee.” Ik heb het er vaker over met mijn kinderen, die mij meer dan eens niet begrijpen als het functioneren van de vaderlandse maatschappij en politiek ter sprake komen. Letterlijk: zij weten niet beter. Je moet regelmatig en voor langere tijd in een ander land wonen en leven, om te zien, te horen en te herkennen wat er in Nederland allemaal zo anders is. Dan is dat “supergave landje” echt relatief heel erg onvriendelijk, onpersoonlijk, onwetend en naïef. Dat heeft zeker ook met die bij voortduring foute regeringsploegen te maken, die nu al bijna 12 jaren aan één stuk worden geselecteerd en gedomineerd door Mark Rutte. Het gebrek aan rolmodellen. Ik volsta hier maar even met een verhelderend stuk uit NRC van Lamyae Aharouay en Petra de Koning.
Het draait altijd en overal om de poppetjes. Daar kun je prachtige verhalen over schrijven, vertellen en lezen. Dat zijn die narratieve sjablonen, ha ha… Des te merkwaardiger dat juist daarover zo weinig wordt nagedacht. Maar ja, “onwetend en naïef”, toch? We stemmen allemaal op Rutte omdat een ander niet anders is. Maar nu is Lilianne Ploumen (PvdA) met onmiddellijke ingang opgestapt. Dan gaat de namencarrousel natuurlijk weer volop draaien. Het is net als bij Ajax, maar daarover straks. Wat een kans voor de PvdA, maar vooral voor Nederland, om Ahmed Aboutaleb te laten schitteren in de landelijke zon. Maar je hoort vooral de namen van Frans Timmermans en Marjolein Moorman. De eerste is in het decadente Brussel verworden tot een pur sang, volvette tuinkabouter en de laatste is buiten de Amsterdamse grachtengordel volledig onbekend. Bovendien steunen ze het huwelijk met GroenLinks, waar de PvdA-stemmers in meerderheid niets van willen weten. (Maar ja, luisteren naar de kiezer is al vele jaren ‘een lastige’.) Sparta en Feyenoord gaan ook niet fuseren. Daar zijn hele goede redenen voor. Ken je klassieken.
Voordat ik verder ga met de sport, moet mij echt nog even het volgende van het hart. Die Ploumen was natuurlijk toen ze aan haar job begon, ook al niet geschikt. Maar dat stelt ze nu pas vast. Niet competent, niet opgewassen, onvoldoende geïnformeerd, niet goed genoeg in het debat. En zo somt ze zelf nog een paar dingetjes op. En toch mocht ze de landelijke verkiezingen en de aansluitende kabinetsformatie ingaan, als leider (lijder) van een partij die inmiddels bij de vele splinterfracties hoort. Hallo?
Ten Hag dus naar ManUnited. Ik heb hier al eerder opgeschreven dat hij dat vooral niet moet doen. En ik bevind me inmiddels met Louis van Gaal in goed gezelschap. De zoveelste miskleun die simpel te voorkomen zou zijn geweest. Als je maar kijkt, als je maar leert. En ik herhaal: ken je klassieken. Maar nee, overal stapelen ze fout op fout. Het is grotesk. Politiek, sport, het bedrijfsleven. Dan heeft FC Utrecht een betere keuze gemaakt: Henk Fraser. Dat is nou typisch de juiste man op de juiste plek. Wel jammer en gezocht dat hij nu niet naar Qatar mag afreizen. Uit welingelichte bron weet ik, dat dat te maken heeft met de eis van Fraser om – als hij wordt geroepen – tussentijds te mogen vertrekken naar Feyenoord. We gaan hem niet overal zijn zin in geven, zal Van Seumeren hebben bedacht.
Macht en poppetjes. Kiezen en beslissen. Mensen en de narratieve sjablonen waarbij ze renderen. Zo blijft het leven een feest van herkenning. Maar soms ook een hel van verwondering.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 