GOEDE VRIJDAG

Het duizelde me. Er was een storm over me heen gekomen, volledig onverwacht. Tijd, persoon en locatie. Surrealistisch is een zwaar begrip, maar gezien de impact haal ik het toch maar aan. Wat is hier aan de hand?

Ik heb hem al jaren geleden leren kennen als een hele serieuze, medische professional. Sober en degelijk. Taakgericht. Vriendelijk, dat wel. Maar niet iemand om wat meer diepgaand contact mee te hebben. Dit keer was alles anders. En dat begon met de vraag – bloedserieus, zonder cynisme of zelfs maar enige ironie – of ik nog een plek wist waar hij naar toe kon vluchten. Hij wilde weg. Weg van alles, eigenlijk.

Hij weet van mijn huis in Ierland, ook hoe zeer het me daar bevalt. Land en mensen zijn onvergelijkbaar, en ik mag zeggen dat ik veel van de wereld heb gezien. Onlangs hoorde ik van iemand, die zich afvroeg wanneer je je nou voor het laatst echt gelukkig hebt gevoeld. Dat is een meer dan zomaar interessante vraag. Toen ik die aan mezelf stelde, realiseerde ik mij dat dat die keer was op “mijn” strand, daar op dat eiland. Alleen – maar wel met mijn hond – in de natuur, en dan hoeft het echt niet altijd mooi weer te zijn. Maar dat terzijde.

Dus ik noemde Ierland als optie, waar hij al veel verder was met zijn gedachten. Australië, Nieuw-Zeeland? We raakten verder in gesprek, waarbij ik meer de luisteraar was dan de verteller. Wat heet, ik kwam er bijna niet meer tussen. Hij maakte veel tijd, waar die er aantoonbaar niet was. Maar de man ging maar door. Niet gevaccineerd, en hij hij was dat ook zeker niet van plan. Had voor zichzelf een analyse gemaakt van de gevaren, en was tot de ontdekking gekomen dat voor hem het middel erger was dan de kwaal. Die hele vaccinatiepolitiek vond hij überhaupt disproportioneel. Hoe vele wetenschappers op relevante terreinen die ook maar iets van een tegengeluid willen laten horen, worden weggedraaid. Aan de kant geschoven, ‘kaltgestellt’. Ik wist niet wat ik hoorde, nota bene van hém. Zelf een ervaren medicus.

Hij vertelde over zijn volle wachtkamer. Dagelijks mensen die hij voorheen nooit daar zou hebben gezien. Jong en ooit gezond. Maar hun natuurlijke afweer is aangetast. Ze kampen met onnatuurlijke klachten, ziekteverschijnselen die in aantal en verschijningsvorm niet normaal zijn. Opmerkelijk, en hij zei er wat over. Maar niet verder vertellen, want voor je het weet ben je een ‘wappie’.

Ik probeerde in te brengen dat ik toch echt niet geloof dat werkelijk de hele wereld bezig is met een coronatoneelspel. Dat zoveel mensen, ook binnen wetenschap en bestuur, zich allemaal voor dat samenzweringskarretje (hebben) laten spannen. Hij schudde zijn hoofd. De macht van big pharma. Naadloos ging hij door naar de QR-code en de controle die overheden willen uitvoeren op hun burgers. Om welke reden dan ook. Toevalligerwijs (?) had ik kort daarvoor een foto gezien van een verlaten boulevard in een grote Chinese miljoenenstad. Het ging over corona en de nieuwe lockdown. Ik zag een vrouw en een man met een hondje, verder moederziel alleen. Luiken voor de winkelpuien. Sinister. Maar wat ik ook zag, waren een stuk of acht lantaarnpalen. Zomaar op dezelfde foto. Op iedere paal waren toch zeker zes camera’s gemonteerd. Die twee mensen en dat hondje werden dus bij alles door tenminste 48 camera’s in de gaten gehouden. Ik vind dat gevaarlijker dan corona.

‘JALOERS’

De medisch specialist legde mij uit dat het Westen jaloers is op China. Alles willen weten van je eigen burgers. “Dat krijgen wij hier ook.” Nog even, zo betoogde hij, en je krijgt je eigen stukje internet dat je moet oproepen met net zo’n QR-code als op de coronapas. Die hou je voor je scherm en dan kun je het internet op.

We namen afscheid. Hij zeker van zijn zaak, alleen zijn vluchtroute stond nog niet vast. Ik in verwarring. Dit sloot helemaal aan bij wat een paar andere mensen in mijn omgeving met grote stelligheid maar blijven beweren. Het gaat niet om corona. Wel om controle en macht. Het einde van je individuele vrijheid. Dan helpt het ook niet als je net De Mandibles hebt gelezen van Lionel Shriver.

Ik had een roadtrip in gedachten, binnenkort. Dan hebben we het over weken. De wedergeboorte van mijn rafelige randen-reizen. Met de Rocinante IV. Waar ik begin dit jaar een mooie route had voorbereid door Bulgarije, Roemenië, Moldavië en zelfs Transnistrië, is dat natuurlijk al niet meer zo wijs. Mijn plan-B zou me leiden naar het westen van de Balkan, inclusief de vorige Europese oorlogsgebieden in Servië, Kosovo en Bosnië en Herzegovina. Maar ik ga niet. Want dan heb ik een booster nodig.

Ik durf het leven wel aan zonder QR-code, vooral omdat Ierland die niet meer nodig vindt. Frankrijk nog wel, dus die route via Cherbourg is voor mij afgesloten. Dan maar als vanouds via het Engelse Hull en de Ierse Zee.

Het zij zo.