Zojuist een berichtje ontvangen dat het bloemetje correct en tijdig is bezorgd. Fijn! Een gouden bruidspaar, helemaal niet zo dicht bij mij in de buurt. Maar ik ken ze wel, via/via loopt er een lijntje. Daarom wist ik dat ze een feestje gingen vieren: 50 jaar huwelijk. Ik vind dat zo’n enorme prestatie dat ik daar even bij wil stilstaan. Want we leven in een tijd dat je niet veel langer samenwoont en -leeft dan zeven, veertien, eenentwintig en een enkele keer zelfs ook nog vijfendertig jaar. Dan is het op, en ga je het eens elders proberen. Heet dat niet “uit elkaar gegroeid”?
Iedereen doet natuurlijk maar. Kinderen spelen amper een rol. Het gaat om je eigen geluk. Je moet genieten, doen wat iedereen doet. En dan zie je vanzelf wel. En och, die kinderen… Die krijgen er gewoon een paar broertjes en zusjes bij, dat vinden ze juist leuk. Nee, ze lijden er helemaal niet onder, hoor. Hun wereld wordt alleen maar groter. Afwisseling, uitbreiding van de familie. Want ja, we zijn of we gaan “goed” uit elkaar. Wat dat betreft merken ze er niks van.
Door dat maar vaak genoeg tegen alles en iedereen, en vooral bij jezelf, te herhalen, ga je er nog in geloven ook. Nee, ze lijden er niet onder. Natuurlijk niet. Kijk wat ze allemaal hebben en krijgen?
Maar ik geloof er helemaal niets van. Ook dat ze het niet zouden weten, dat je huwelijk op de klippen loopt of al volledig kapot is. “We vertellen het later, als we zelf de zaak wat beter op een rijtje hebben.” Ook zo’n dooddoener, terwijl hun kinderen hoe klein en in ieder geval onvolwassen ze doorgaans nog zijn, al langere tijd aan hun eigen avontuur zijn begonnen. Weg van die ellende, de stress die ze moeiteloos oppikken. Hun eigen ‘vrienden’ via de socials, die ze niet meer loslaten. Daar halen ze hun voorbeelden; ze sluiten zich aan. Identificatie. Buiten het gezin, dat niet meer bestaat. Geen bescherming, geen ritme, geen veiligheid, geen regelmaat. Alles weg. Maar ze lijden er niet onder, hoor. Natuurlijk niet, ben je gek. Doe over een jaar of tien, twintig eens een klein vergelijkend onderzoekje. Opleiding, carrière, eigen samenlevingsvorm. Waar woon je en wat doe je? En met wie? Of kijk gewoon naar die enkele goede serie op tv, die vaak dezelfde thema’s behandelt. Nu speelt het tweede seizoen van de IJslandse politieserie ‘Trapped’ op het Belgische Canvas. Vanavond laat deel 7 uit een serie van 10 afleveringen. Maar het gaat eigenlijk helemaal niet over de politie die misdadigers en in dit geval milieuactivisten probeert te vangen. Het is een spiegel van de samenleving, achter de voordeur. In het ijskoude noorden van IJsland, waar je altijd wel de sneeuw op de hellingen ziet liggen.
Een beetje liefde, een beetje warmte. Wie zong dat ook alweer? Want wat is het toch schaars. Het gaat om heel andere dingen.
Ongeveer net zo ver weg als dat mooie, gouden bruidspaar is de zoon uit een familie waarvan ik al enkele tientallen jaren net iets meer weet dan dat ze bestaan. Maar het is voldoende, voor mij. Die zoon is het prototype van een brokkenpiloot, maar dat komt niet door de relatie van zijn ouders. Hij is gewoon een domme kracht. Per definitie onverstandig handelen, de personificatie van een ongeleid projectiel. Altijd wat. Dat trouwt dus, maakt een paar kinderen en stapt weer op. Of wordt weggestuurd, want toevallig ken ik ook een beetje zijn eerste ex (van vier). Na een kwartiertje praten, kijken en luisteren weet je dat die twee geen match kunnen zijn. En nee, natuurlijk is dat dus niet goed gegaan. Maar wel twee kinderen die tussen de wal en het schip raken. Het projectiel raakt aansluitend verslingerd aan een blondje met grote tieten. Hup, we trouwen want we houden van elkaar. Huhh? Er wordt weer een kindje opgezet, en geboren. Maar het duurt slechts een paar jaar, de zeven wordt niet bereikt.
BETEKENISVOLLE VERBINDING
En nu kreeg ik een paar fotootjes te zien via de trotse ouders. Liefde maakt blind. Het projectiel, dat ook carrièretechnisch nog nooit iets heeft bereikt, leek eindelijk zijn rust te hebben gevonden. Hij doet het zó goed. En vooral zijn kinderen zijn zo goed terecht gekomen. Zijn nieuwe liefde (goede opleiding, ook bezig aan haar zoveelste relatie, mooi beroep en één en al aandacht voor die gratis kinderen waar ze er zelf niet over moet nadenken om eigen kinderen te hebben, zo wordt mij allemaal uitvoerig verteld) is zo leuk in de weer met ze! Kijkend naar die enkele fotootjes, onder meer van zoonlief in zijn ultra minuscule zwembroekje op het gras naast een opblaasbaar zwembadje, strak wasbordje, cocktailglas onder handbereik en een iets te brede lach op zijn nog witte gezicht, bedacht ik mij dat het in zo’n relatie om heel andere dingen draait dan warmte en betekenisvolle verbinding. Genieten, ja dat wel. Maar waarvan, en hoelang? Houdt die seks stand?
Nog even, en dan is het gewoon. Te gewoon om mee door te gaan. Dan zoek je een nieuwe vorm van bevrediging, in plaats van verdieping. En de kinderen lopen dan wel weer tegen opnieuw wat nieuwe familieleden aan. Want zij weten als geen ander hoe of dat werkt. Ik kan niet wachten op die nieuwe plaatjes van geluk en plezier.
Hulde aan het bruidspaar van vandaag! Omdat houden van een werkwoord is, en zij dat al bijna 20.000 dagen en 500.000 uren samen praktiseren. Wat zijn zij sterk en rijk.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 