EEUWIGE LOYALITEIT

Grote leegte en gemis, kunnen vaker dan verwacht worden gecompenseerd door zang (-teksten) en muziek. Natuurlijk, ik heb altijd al van muziek gehouden. Afhankelijk van stemming luister je wel, half of niet, en kies je de kanalen. Soms heel hard, een andere keer rustig op de achtergrond. Het brengt je terug in de tijd, zorgt voor inspiratie en vooral: je goed voelen. Of weten dat je niet de enige bent met je ellende en zorgen, dat geeft ook al vaak troost. Dat kun je op afstand delen met de juiste performers.

Na het overlijden van Milia, vandaag om 20.15 uur precies drie jaar geleden, stond mijn leven natuurlijk op z’n kop. Alles werd anders. Maar gelukkig is niet alles anders geworden. Mijn jongste dochter sprak bij het afscheid dan ook de mooie woorden dat ze, en zeg maar gerust “we”, voortaan bij alles wat we van plan zijn en moeten doen, onszelf de vraag stellen: hoe zou Milia dat hebben gedaan? Ik kan je vertellen dat me dat tot op de dag van vandaag door de uren, de dagen, de weken, de maanden en inmiddels dus de jaren heeft geleid. Geleid, letterlijk. Door Milia.

Muziek. Toen ik voor het eerst na 5 juli 2019 weer naar Ierland ben gegaan, dat lege en stille huis, “away from it all”, heb ik kort daarvoor een zo op het oog eenvoudige aankoop gedaan. Een goeie internetradio. Het lijkt alledaags, maar het is voor mij zeg maar gerust een existentiële beslissing gebleken. Die radio sleep ik nu dus al drie jaar heen en weer tussen Ierland en Valkenswaard. Want daar heb ik dezelfde kanalen, dezelfde (wisselende) stemmingen, dezelfde vertroosting en hetzelfde gevoel van je op je gemak en – ja, ook dat – gelukkig voelen. Hele verhalen komen boven, prachtige maar soms natuurlijk ook vervelende herinneringen. Tijd en locatie lossen op. Het is een fotoalbum, of een dik geschiedenisboek, op muziek. En dan hebben we over ‘een liedje’. Maar ook over Miles Davis, of Earth, Wind & Fire. Vul maar in, want het zal wel herkenbaar zijn. Althans, dat hoop ik voor u.

Zo kom ik op de allereerste dag van mijn eerste verblijf in Ierland met mijn mooie, nieuwe internetradiootje. Ik had het ding de avond daarvoor al geïnstalleerd en een paar voorkeurskanalen geprogrammeerd. Gewoon, om eens te proberen. Naar bed en morgen gezond weer op. Toen ik die morgen de woonkamer binnenkwam, heb ik niet alleen de kachel maar ook de radio meteen aangezet. Om tot de ontdekking te komen dat ik langer dan zomaar een paar minuten als aan de grond vastgelijmd stond. Wat is hier aan de hand?

Een korte inleiding. Milia had voor mijn zestigste verjaardag een fantastische middag en avond georganiseerd. Gewoon bij ons thuis in Valkenswaard, met enkele vrienden, een paar oude buren – ook vanuit ons verleden – en wat familie. Voordat dat kleine spektakel losbarstte en het buffet werd bezorgd, heeft ze me samen met de kinderen even apart genomen; ik moest echt even gaan zitten. Ze had de cd-speler klaargezet met een nummer van Frank Sinatra en ze drukte op de knop, ‘play’.

“What are you doing the rest of your life?” Het hoefde niet als een boodschap te dienen, het was meer een eerbetoon aan toen al bijna veertig jaar wederzijdse loyaliteit, liefde, respect en onvoorwaardelijk begrip. U mag best weten, ik hield het niet helemaal droog, zo aan het begin van m’n feestje.

Terug naar die “eerste” ochtend in Ierland. Misschien voelt u het al wel aankomen. Het eerste nummer dat uit die radio kwam, was Frank Sinatra: What are you doing the rest of your life? En niet halverwege, of toen het al bijna was afgelopen. Nee, precies aan het begin. De start. De start van iets nieuws. Ik ben van no nonsens en ik heet zelfs No Nonsense. Maar in toeval geloof ik al langer niet meer.

“Let the reasons and the rhymes of your days all begin and end with me.” Nou, schat, dat is precies wat er aan de hand is. Het is niet anders, en ik voel me er wel bij. Zoveel mooie herinneringen. Zoveel vormende ervaringen, in ons geval, van bijna kinds af aan. Hoe zou Milia dat hebben gedaan? Dankjewel en diepe buiging.

Dan ga ik nu een halve citroen uitpersen. Ik vul een mooi, hoog glas met een bodem ijsblokjes, doe er een stevige maat gin bij (Tanqueray, ‘signature recipe’) en vul het geheel op met 150 ml. premium tonic water van Fever-Tree. En dan proost ik op jou, mijn eerste en enige liefde, de rest van mijn leven.