Wat een ziekelijke frustratie. Hoe ver wil je gaan voor genoegdoening, ‘after all those years’. En dan die timing. Zo vlak voor een belangrijk toernooi waar je mede-landgenoten top moeten presteren.
Als het gaat om gekte en gedoe, om roddel en achterklap, om onkunde en zelfverheerlijking en niet in de laatste plaats om macht en ego’s in dit rondreizende circus – jawel, Hooggeëerd Publiek! – , dan ontlopen de mannen en de vrouwen elkaar niet zoveel. Voetballers m/v. Het zijn net mensen. Natuurlijk is er in deze vergelijking ook die van de centjes. Nou, daar zijn de verschillen veel en veel groter dan “aanzienlijk”, alleen de KNVB heeft dat niet door. Die heeft, zoals het een puur Nederlandse sportbond betaamt, de mannen en de vrouwen qua beloning voor het uitkomen in wedstrijden van de nationale ploegen, gelijkgeschakeld. Alles inclusief en zie ons.
Dan nog een kleinigheidje op de laatste plaats, en dat is het vertoonde spel. Technisch, tactisch, fysiek. In de woorden van Louis van Gaal: wat wordt er geleverd op het veld? Die verschillen zijn zó groot, dat ik dit stukje even zit te tikken terwijl de voetballende vrouwen hun belangrijke wedstrijd tegen Portugal spelen. Is dat niet op een EK? Waar wordt dat trouwens gehouden? Nee, het spijt me. Het boeit me niet. Het vrouwenvoetbal. Alleen al die voortdurende herhaling van dat dubbelwoord Oranje Leeuwinnen maakt me misselijk.
Iets dergelijks voelde ik ook opkomen na dat grote, opzienbarende interview van Danielle Pinedo en Hugo Logtenberg met Vera Pauw in NRC begin deze maand. Wat een ziekelijke frustratie. Hoe ver wil je gaan voor genoegdoening, ‘after all those years’. En dan die timing. Zo vlak voor een belangrijk toernooi waar je mede-landgenoten top moeten presteren. Het Nederlandse vrouwenvoetbal, waarvoor je tegelijkertijd zegt je zo te hebben uitgesloofd. Er alles voor over hebben, maar je steekt ze nu een mes in hun rug. Natuurlijk, omdat je zelf ook bent geraakt. Beschadigd, vernederd, geminacht. De slechte seks met een meneer van de bond. Gooi het er allemaal maar uit, tot in de kleinste (…) details. Maar die problemen horen thuis bij een goede psychiater, en zoveel minder bij de krant.
Ondertussen roept iedereen dat het toch zo erg is voor “Veer” om dat allemaal te hebben meegemaakt. De Ierse bond, waar Pauw nu werkzaam is, opent zo ongeveer een 24/7 helpline en staat Pauw en iedereen om haar heen bij. Het loopt over. Maar de man die bijna veertig jaar na dato ‘out of the blue’ wordt beschuldigd, wiens gevestigde reputatie door de gehaktmolen gaat en wiens familieomstandigheden hoe dan ook ernstig op de proef worden gesteld, en dat allemaal op zijn 73ste, is van eerzaam burger eensklaps misdadiger geworden. Who cares?
Oh ja, er is er dan maar één die daar natuurlijk weer een dik rapport over schrijft. De hier en nu onvermijdelijke Marjan Olfers. Ze schijnt in het hele land, dat alleen al zeventien miljoen bondscoaches kent, echt de enige te zijn die dat kan. Om vervolgens ernstig en steeds maar weer aan alle mogelijke mediatafels te verschijnen. Marjan Olfers. Als er een camera en een microfoon in de buurt zijn, doe je nooit vergeefs een beroep op haar. En ik voelde me al niet zo lekker.
Als Virgil van Dijk in Oranje hetzelfde verdient als Marisa Olislagers, als iedereen gelijk is, er geen verschillen zijn, we allemaal dus hetzelfde doen, denken, kunnen, verdienen, voelen en proeven, waarom zijn er dan – in godsnaam – nog altijd twee vertegenwoordigende topelftallen binnen die woke bond? Waarom krijgt Van Gaal straks niet de kans om Miedema naast Memphis op te stellen, daar in Qatar. En met Sari van Veenendaal is het bijna eeuwige keepersprobleem voor het grote Oranje – zo, dat is er uit – eindelijk ook opgelost. Zeker in zo’n landje, en in dat deel van de wereld, zou het van een echt statement getuigen om met een gecombineerde ploeg op te treden. En anders niet. “Want bij de KNVB is iedereen gelijk.” Natuurlijk, het gaat niet gebeuren. Want waar staat dat we consequent moeten zijn?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 