… maar een paar minuten voor die sportjournalistieke uitglijer van Stekelenburg, had hij misschien wel het beste korte live interview van dit jaar in huis, met die zo verfrissend nuchtere doelman Noppert. Bibberen voor Van Gaal, maar Noppert durft hij wel aan. Zoiets?
Eigenlijk ben ik wel klaar met die hele Louis van Gaal. Met al zijn verhalen, die het voetballende deel van Oranje dezer dagen zo veel meer kwaad dan goed hebben gedaan. Daarom ook heeft het even wat langer geduurd om dat korte stukje van vrijdag jl. op te volgen. Laat onverlet dat er zat over te schrijven is. Ter afsluiting dan maar, omdat zelfs een bescheiden persoonlijkheid als Lionel Messi – een jongen die bijvoorbeeld zelden geel pakt – ook helemaal klaar was met diezelfde praatjes van diezelfde Van Gaal.
De wereld zou er schande over spreken. Het gedrag van de Argentijnen in de kwartfinale tegen Nederland. Maar Nederland en de Nederlanders, Van Gaal voorop, hebben het over zichzelf afgeroepen. Met alweer een wedstrijd die in de top van de meest onsportieve ontmoetingen ooit tussen nationale voetbalteams is gerangschikt. Nederland scoort opmerkelijk hoog in die rijtjes. Het is een diskwalificatie.
Terwijl iedereen ooit zo hoog opgaf van “de Nederlandse school”. Mooi, aanvallend voetbal. Liever het totaalvoetbal van Rinus Michels dan ‘de totale mens’ bij Van Gaal.
Je bent op zo’n toernooi om te voetballen, je daarin professioneel te onderscheiden, de beste willen zijn op basis van techniek, snelheid, creativiteit en de juiste tactiek, allemaal afhankelijk van het moment en de tegenstander. Kortom: presteren.
Dat heeft Van Gaal nu dus weer niet gedaan. Op al die terreinen heeft hij gefaald. ManUnited en Bayern, als er meer niveau en kwaliteit bij de spelers zit dan bij hun trainer, valt ze weinig meer te leren. Dan kun je ze niet raken. Daarom ging het in 2014 nog wel (erg) goed. Een mindere selectie, zoals Van Gaal zelf te pas en te onpas altijd heeft geroepen. Maar nu er dus kennelijk betere spelers voorhanden zijn, lukt het begrijpelijkerwijs niet meer. Hij had een cynisch voordeel vanwege zijn ernstige en natuurlijk zeer betreurenswaardige, fysieke problemen. De groep wilde er voor hem zijn. Dat betekende dan toch nog de kwartfinale. Het team als geheel en de instelling was er goed genoeg voor.
Grote meneren als Memphis en Frenkie de Jong hebben niet geleverd, maar wie eigenlijk wél? Zelf vond ik verrassend genoeg Nathan Aké de beste Oranjeklant. Om Van Gaal toch niet helemaal met lege handen achter te laten, krijgt hij van mij de credits voor de selectie van Andries Noppert. Dat heeft hij wél goed gedaan, maar die hele show (alweer) in de voorbereiding rond de zogenaamde penaltykiller van Oranje, sloeg natuurlijk (alweer) nergens op. Noppert heeft zich daarin niet kunnen onderscheiden. Ik denk trouwens dat Koeman straks “gewoon” weer kiest voor Jasper Cillessen, maar dat is van later zorg.
Genoeg.
Laten we eens verder kijken. Of beter: luisteren. Die voetbaltafel van NPO 1 voor, tijdens en na de wedstrijd bijvoorbeeld. Ik heb er weinig tijd aan verspild, dus ik moet een beetje voorzichtig zijn. Maar wat ik daarover achteraf las, dan wel live toevallig tegenkwam, bevestigde doorgaans alleen maar mijn mening. Het is heel erg pover. Al dat gelul. Oeverloos, gedachteloos, inhoudsloos. Ook het commentaar tijdens de wedstrijden, doet mij soms overschakelen naar het Belgische Eén. Al was het maar om gesterkt te worden in mijn gedachtegang dat het ook anders kan. Je kijkt daar wat vaker televisie, in plaats van dat je een radioverslag moet aanhoren. Maar ook het Belgische praatje in de rust heeft meestal meer inhoud.
Zo zag ik daar een bijna intiem moment tussen Luka Modric en Casemiro voorbijkomen, na afloop van de eerste helft van Kroatië tegen Brazilië. Twee collega’s, super profs, die elkaar door en door kennen en bij wie wederzijds respect niet slechts een clichébegrip is.
Zij liepen nog net niet hand in hand naar de kleedkamer, maar hadden wel al hun shirts geruild. Aandoenlijk, in de ware betekenis van het woord. “Op dit niveau.” Of beter nog: met deze belangen. In de Nederlandse studio, ik heb het even teruggekeken, zaten ze ondertussen maar wat in de rondte te lachen en te kletsen. Zoals gebruikelijk.
Achtste finales. Maandag 5 december. Rust bij Japan-Kroatië: 1-0. In de studio zit zo iemand als Karim El Ahmadi, die bloedserieus opmerkt dat als Kroatië nog wat wil, ze zullen moeten scoren. Daar wordt aan diezelfde tafel nog gewichtig naar geluisterd ook. Niemand schiet dáárover in de lach. Een ander weet bij weer een andere wedstrijd op te merken, dat “het creëert de ruimte om in de ruimte daarin te komen”. Was ik nou bij de te vroege terugkeer op aarde van NASA’s Orion-capsule terecht gekomen? Of Johan Stekelenburg, die in de lokale studio na uitschakeling aan Van Gaal vraagt wat er dan door hem heen gaat. Eigenlijk wil ik dat niet (meer) geloven, maar het gebeurt dus nog altijd.
Ik wil dit opgewekt eindigen. Het is een in vele opzichten fascinerend toernooi. In het verkeerde land, dat weten we nu wel, maar de wedstrijden zijn zeker vanaf de tweede helft bijna allemaal leuk, interessant en erg spannend. Zo komen er nog drie aan. Yes! En maar een paar minuten voor die sportjournalistieke uitglijer van Stekelenburg, had hij misschien wel het beste korte live interview van dit jaar in huis, met die zo verfrissend nuchtere doelman Noppert. Bibberen voor Van Gaal, maar Noppert durft hij wel aan. Zoiets? Maar toch, Stekelenburg is niet de minste van het stel. Dat geldt ook voor Arno Vermeulen en Philip Kooke. En onze eigen Danny Makkelie krijgt de finale. Zo, die zit!
Ton Westphal + No Nonsense ++ 