Blij en gelukkig. Louis van Gaal is dus niet Onze Lieve Heer. Verdorie, ik was er bijna nog in gaan geloven ook, maar niet heus. Maar aan Van Gaal ligt het niet. Die heeft zich de laatste maanden en weken buitengewoon en extreem goed, zeg maar gerust verontrustend (vooral voor hemzelf en zijn naaste omgeving), in zijn rol van hemelse verlosser gemanoeuvreerd. Met verve. In die mate dat hij er zelf in was geloven, als eerste. Helemaal. Zou hij nu beter weten?
Dat hij er nu uit ligt, vind ik mijn eigen verlossing. Die ga ik deze late avond nog vieren met een kop koffie, want daar heb ik nog niet de tijd of de rust voor willen nemen. En daarbij het uitgesteld kijken naar Nocturnal Animals, een speelfilm van Tom Ford. Hij is één van mijn favorieten, nog altijd. Niet toevallig de vrijdagavond op CANVAS. Nocturnal Animals. Ik ben er zelf ook eentje. Weet ik straks of er vergelijkingen zijn te trekken, ha ha.
Van Gaal was ooit ook mijn favoriet, een hele grote zelfs. Mijn held. Maar hij heeft afgedaan. Niet vanwege deze nederlaag tegen Argentinië, maar vanwege vooral die docufilm: “Louis”. Ik heb het hier onlangs daar nog over gehad. Die man is gek. Heeft hulp nodig. Ik meen het.
Jammer, heel jammer voor de Oranjeselectie. Natuurlijk gun ik die jongens het beste, en straks de best beschikbare trainer/coach. Ronald Koeman dus. Groningse nuchterheid. Wat zal dat een verademing zijn. Voor iedereen.
Ga ik nu dus een kopje koffie maken. Filmpje kijken. Wat een feest. Kom dit weekeinde nog wel wat uitgebreider terug op dit woest fascinerende toernooi. Het is maar voetbal.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 
Een reactie op “WOEST FASCINEREND, ALWEER”