DISRUPTIE

“Wát een prachtige dag, vind je niet? Moet je kijken naar dat licht. En de hemel, die kleuren! Kijk hoe de zon schijnt over het landschap. Dat is niet normaal voor deze tijd van het jaar. Maar zie jij het ook? Want ík voel het zelfs; dit is anders.”

Ik was even, heel even maar, een beetje van slag. Had haar al wel eerder gezien, en ook even gesproken. Een half jaar geleden of zo. Een gewone, spontane mevrouw. Middelbare leeftijd. Getrouwd met een Ier, dat schept meteen al iets van een band. We passeerden elkaar in de volle natuur, zij met haar man en ik met mijn hond. Maar de vraag die ze me stelde was tamelijk indringend. Had ik dit eerder gezien, en gevoeld? Ik keek nog eens rond. En ja, het was een werkelijk schitterende dag, zo rond de kerstdagen. Helder, open. Lekker koud, droog en een zich terugtrekkende zon. Maar dat was voor mij voldoende.

INTENS GELUKKIG

Ik vroeg wat ze bedoelde. En vervolgens legde ze kort iets uit over de stand van bepaalde planeten, die in langer dan 300 jaar nog nooit zo dicht bij de aarde hadden gestaan. Zoiets. We waren in de tijd van Aquarius terecht gekomen, en dat was wat je kon voelen. Er gaat veel veranderen, zo voegde ze daar nog aan toe. Maar nee, ze was niet pessimistisch. “Het wordt allemaal beter. Kijk maar naar dat licht.” En met een lach nam ze afscheid. Mij in iets van verwarring achterlatend. Ik keek nog eens rond, en ja, het was een prachtige achternamiddag. Genieten geblazen. Ik voelde me gelukkig, misschien wel intens, maar komt dat door Aquarius?

Verder lopend met de hond, moest ik denken aan een tamelijk intensief telefoongesprek dat ik nog maar enkele dagen daarvoor met een andere dame had gevoerd. Iemand uit mijn netwerk. Wisselende topposities binnen voornamelijk overheidsinstanties. Goed opgeleid, succesvol. Zij had het over de trillingsfrequentie van de aarde. Die was inmiddels van ergens hoog in de twee, naar vooraan in de drie gegaan. Ik wist niet wat ik hoorde. Waar gáát dit over? En dat vroeg ik haar dan ook. Want ja, ik ben wel heel erg van no nonsense. Best spiritueel, in de zin van dat er zeker meer tussen hemel en aarde is. Ik geloof ook zelden in toeval. Maar dat is het dan wel zo’n beetje.

Maar de overheidsmanager ging door. Dat corona niet uit de lucht kwam vallen, maar een doel heeft. Opruiming, iets van een grote schoonmaak. Omdat Planet Earth het niet meer aankan. Veel mensen, maar ook dieren en andere levende organismen, kunnen niet meeveren met die verhoogde trillingsfrequentie. Ze worden ziek, en gaan misschien wel dood. Ook gecompliceerde, technische systemen en machines kunnen daardoor gaan disfunctioneren. Ben maar op je hoede, zo zei ze, want er gaat nog veel meer gebeuren. De “clean up” is echt begonnen en gaat door. Ongezond, niet-fit, onaangepast. Alles wat on-echt is. “Mensen hebben dat niet meer onder controle.”

Zo’n serieuze vrouw. In het dagelijkse leven volop bezig met de harde cijfers. Budgetten en uitkomsten. Pure ratio. En zij vertelt me dit.

SYNCHRONICITEIT

Ik haalde de mail op. En ontving uit een compleet andere hoek allerlei informatie over synchroniciteit. Wat we zien en ervaren, staat niet op zichzelf. Het heeft kortgezegd met elkaar te maken. En opnieuw, er is niet aan te ontkomen. Stel je er dus maar voor open.

Drie ervaringen, bijna tegelijkertijd, in een tijd waarin corona en de gemuteerde variant werkelijk wereldwijd om zich heen slaan. Met wetenschappers die ons uitleggen dat dit niet de eerste en al helemaal niet de laatste mutatie zal zijn. “Zo gaat dat met virussen.” Het probeert te overleven, zich te nestelen. De zwakkeren of anderszins daarvoor gevoelige mensen kunnen daar niet tegen. Ze worden ziek. En soms gaan ze dood. Het woekert door.

Ik keek even op mijn tablet. En zag dat het Capitool in Amerika werd bestormd. WTF. Volksvertegenwoordigers moesten rennen voor hun leven, letterlijk. Wat niemand ooit voor mogelijk had gehouden in het thuis van de democratie, het gidsland bij uitstek, gebeurde gewoon.

Inmiddels ben ik wel zo ver opgeschoven, dat ik niet meer geloof dat alles op zichzelf staat. Dat het een toevallige samenloop van gebeurtenissen is. Bullshit. Hier is veel meer aan de hand.

Trouwens, ik kan het niet laten. Dat van het Capitool en dat Trump niet ‘zomaar’ zou vertrekken uit het centrum van de macht, heb ik op 3 november 2020 in VERWACHT HET ONVERWACHTE al opgeschreven. Er zijn dingen die ik (bijna) zeker weet, die ik voel aankomen. Niets meer en niets minder. Dus zonder iets van geheimzinnigheid. Integendeel, leuk om over te schrijven 😊. Maar zo zullen er wel meer zijn, zoals die twee dames. En zij zeggen: de tijden veranderen, niet geleidelijk zoals altijd, maar met een ketting van donderslagen. Disruptie. Het moet. Het kan niet anders. En uiteindelijk worden wij die overblijven er beter van. Hun woorden.

Ik schrijf ze op in mijn eerste blog van 2021, op de zevende dag van januari.