Het is niet zo gek om aan het einde van ieder jaar even terug te kijken. Wat ligt er achter ons? Wat was er opvallend, onverwacht, leuk en verdrietig? Waar hebben we – en vooral: ik – van genoten? Wat heeft ons gestoord. En wat kunnen we daar in het nieuwe jaar aan doen? Zo ontstaan goede voornemens voor een jaar die na een week alweer achterhaald zijn. Door de omstandigheden, maar nog waarschijnlijker omdat ‘we’ zoals gebruikelijk volledig worden opgeslokt door de waan van de dag. Mensen zijn gewoontedieren, ze blijven doen wat ze deden. Geloof me nou maar.
Ik wil bij deze gelegenheid eigenlijk ook nog wel wat verder terugkijken dan 2022. Bijvoorbeeld naar 2020, toen ik hier op 3 november deze blog publiceerde: VERWACHT HET ONVERWACHTE. Goh. Over Donald Trump, die zich echt niet zomaar uit het Witte Huis zou laten zetten, verkiezingsnederlaag of niet. Een goede vier jaar geleden had ik het over DE BENDE VAN ZEVEN, waar Trump uiteraard prominent deel van uitmaakte. Niet toevallig behoorden lieden als Vladimir Poetin en Jair Bolsonaro toen ook tot die ‘inglourious basterds’. Ze hebben zoveel gemeen. Waar onlangs officieel naar buiten is gekomen dat Trump toen inderdaad gewoon/ongewoon in the Oval Office wilde blijven zitten, ook al zou het hebben geleid tot een burgeroorlog, las ik deze vrijdag dat Bolsonaro naar Orlando is gevlucht. Omdat hij net als zijn goede vriend niet tegen zijn verlies kan. Het is in Brazilië gebruikelijk dat de vertrekkende president zijn regeringssjerp overdraagt aan zijn opvolger. Een mooi, democratisch moment. Maar nu even niet.
Zo komen we op die andere boef die ook niet tegen zijn verlies kan, Poetin. Zoveel machismo, grote jongens die dat ook over de bühne willen brengen. Kijk mij. Maar als een man je nederlaag accepteren, dat is er bij hen niet bij. Gebrek aan ieder niveau en nul moraliteit. Wat gek dat ik nu ineens aan Mark Rutte moet denken. Maar we gaan verder. Nu hebben we in de Verenigde Staten gelukkig nog functionele instituties. Maar dat is in Rusland natuurlijk heel anders. En als je dan niet tegen je verlies kunt, dan zet je alles in wat maar beschikbaar is om dat af te wenden. Eenvoudig, eigenlijk. Want dat betekent straks nucleaire escalatie in Oekraïne. Het is niet zo dat ik er niet gerust op ben, ik weet het zeker. Of de man moet nog net op tijd worden getroffen door een aanslag (onvoorstelbaar), of door ziekte (ligt iets dichterbij, zo weet ik uit goede bron) die verhindert dat hij maar kan blijven doorgaan met blaffen en bijten. De hond.
Naast alle sociaal/maatschappelijke ontwikkelingen dichterbij, maakt ook die dreiging dat ik over een paar uur pessimistisch over de drempel stap. Nee, ik zie geen rokende puinhopen en verlies van alle leven in West-Europa. Maar Oekraïne bestaat dan niet meer. Als we denken dat de beschikbaarheid van grondstoffen, energie, open aanvoerlijnen, de wereldeconomie, inflatiebestrijding en de beheersing van vluchtelingenstromen – om maar eens wat te noemen – onder druk staan, dan geldt you ain’t seen nothing yet. Poetin zal niet verliezen. En als het moet, dan gaan we maar allemaal.
Na De bende van zeven en Verwacht het onverwachte, kwam op 7 januari 2021 DISRUPTIE. Past wel in dit verband. Je verwacht het niet, maar het gebeurt. Gewoon/ongewoon. Alleen, die leuke, stralende vrouw op mijn favoriete strand in Ierland, had wel gelijk dat alles verandert in deze nieuwe tijd van Aquarius, maar niet ten goede. In principe wil je in het beste geloven. Zij dus ook. Maar het is allemaal anders. Inderdaad.
Laten we even naar dit jaar kijken, en een aantal gedachten die ik hier heb opgeschreven. Nog maar kort geleden. Voetballend Oranje zou de kwartfinales wel halen, maar vervolgens worden uitgeschakeld door Argentinië. 1-0. Frankrijk zou vanwege afmeldingen door blessures net niet goed genoeg zijn voor de wereldtitel. Die zou dus gaan naar Argentinië. 2-0.
Mark van Bommel zou het niet gaan redden bij FC Antwerp. Hij was al uitgeschakeld in Europa voordat het toernooi echt begon en in de eigen competitie koekeloert hij na alle mega investeringen op de derde plaats tegen tien punten achterstand aan. 3-0.
Erik ten Hag doet het bij Manchester United nationaal niet veel beter: elf punten achter op Arsenal. 4-0. (Maar hij groeit wel, denk ik.) Nadat Pep Guardiola voor het zoveelste jaar op rij alles en iedereen kon kopen wat en wie hij maar wilde, nu weer Erling Braut Haaland, staat ook hij al weer vijf punten achter en domineert noch imponeert City in de Champions League. 5-0.
Alfred Schreuder is bij Ajax de misser van het jaar. 6-0. PSV heeft de Champions League niet gehaald. 7-0. En zo nog wel het een en ander, maar ik vind het wel even genoeg.
Dat is (maar) voetbal, omdat ik toch wel een beetje luchtiger wil afsluiten. Scorebord blogjes. Verstrooiing, een woord dat ik vaker heb gebruikt dit jaar. Maar bij de betekenis, de inhoud van dat woord voel ik me wel prettig. Vaak zelfs ook gelukkig, ondanks alles. Even zeventien betekenissen van ‘verstrooing’, omdat ik het niet kan laten: 1) Afleiding 2) Amusement 3) Diaspora 4) Diffusie 5) Dissipatie 6) Ontspanning 7) Recreatie 8) Uiteenvallen 9) Verbrokkeling 10) Vermaak 11) Vermakelijkheid 12) Verpozing 13) Verspreiding 14) Vertier 15) Verzet 16) Verzetje 17) Vrijetijdsbesteding.
Mooi. Daar zal ik dus wel mee doorgaan, en dat allemaal verder gaan exploreren. Parallel universum? Dat klinkt negatief, beetje dom(mig) ook. Nee, laat ik het houden op een alternatief universum. Omdat het kan. Omdat ik het wil.
Ik wens jullie (ook) een gelukkig nieuwjaar!
Ton Westphal + No Nonsense ++ 