De halve wereld kan zomaar in een paar dagen ingrijpend veranderen. Zeg maar gerust de hele wereld, voor mensen die de actualiteit kunnen volgen. Dat worden er steeds minder, trouwens. De verwachting voor morgen: nóg minder.
Het is buitengewoon opmerkelijk hoe “Europa” in de afgelopen week is gedraaid. Het lijkt er op dat ‘ze’ zelf ook wel weten dat ze slap, onwetend en kwetsbaar zijn, en daarom het moment aangrijpen om “kracht” te demonstreren. Dat alles onder het motto Never waste a good crisis. Maar of we er wat mee opschieten is maar zeer de vraag. Ik heb eerder Poetin een rat genoemd, maar de man zelf haalt te pas en te onpas de anekdote aan dat hij op jonge leeftijd in Sint-Petersburg een rat achterna heeft gezeten. En natuurlijk, ik, Vladimir Poetin, had hem in een hoek gedreven, ik kon hem doden. Maar toen viel die rat mij aan! Mensenkenners distilleren daaruit de boodschap dat je nooit iemand klem moet willen zetten, want dan gaat gebeuren waar je geen rekening mee hebt gehouden. De kennelijke overwinnaar zou zomaar, uit het niets, de onderliggende partij kunnen worden. Zonder bloedverlies kom je er niet mee weg. Zoiets dus.
Dus al die emotionele praatjes van de ene volgevreten Westerse politicus na de andere, doen eerder kwaad dan goed. Datzelfde gaat op voor al die multinationals, de internationale sportkoepels en culturele instellingen met hun politiek toch oh zo correcte daden. Het is voor de bühne, waar het letterlijke slagveld in de meeste gevallen maar enkele honderden kilometers van hun vrije enclave verwijderd is. Het doet me weer denken – godbetert – aan die schreeuwerijen op de barricaden van Kiev van Hans van Baalen en Guy Verhofstadt in 2014. Rudy Bouma van Nieuwsuur (ook nu op voorsprong het beste televisieprogramma om de ontwikkelingen op televisie te volgen):
Aangekomen op het Maidanplein zegt Verhofstadt tegen de menigte: “Er komt iedere week een nieuwe EU-delegatie hierheen tot jullie de strijd hebben gewonnen”. Van Baalen vult hem aan: “We blijven bij jullie”.
En toen? Kijk waar we staan, en huiver (1). NRC houdt een fantastische liveblog bij, met relevante verwijzingen naar andere stukken op de site en fotoseries die mij raken. Nooit eerder heb ik het gevoel gehad, terwijl ik al kijkend en lezend een broodje zit te eten met de beste vleeswaren en de mooiste kazen, kop verse koffie onder handbereik, dat ik me (bijna) schuldig voel. Wie ben ik dat ik dat allemaal maar “gewoon” doe? Hoe gelukkig moet ik daarmee zijn? Oekraïne is letterlijk en figuurlijk dichterbij dan je zou denken, dat blijkt wel uit die foto’s. Ik ervaar het als beklemmend. En dat zonder iets van een oplossing in zicht. Ja, wéér nieuwe sancties, de teugels nóg strakker aanhalen. Iedere Rus wordt uitgesloten, goed of fout. Zie ons.
Het is de verkeerde benadering. Een rat in het nauw drijven. Zorgen dat hij geen kant meer uit kan. Eng. Poetin druipt echt niet af, die springt je naar de keel. Bloed en bijten. Geschreeuw en pijn.
Ik vond het goed om te lezen dat de premier van Israël, Naftali Bennett zaterdag in Moskou met Poetin heeft gesproken. Hij was daarmee de eerste Westerse regeringsleider sinds het uitbreken van deze oorlog. In deze wereld en zo dichtbij, duurt het langer dan een week voordat iemand van naam, met status en autoriteit, daar gaat praten (!). Ondertussen plaatst NRC wel weer een nieuwe fotoreportage van bevallende vrouwen in schuilkelders of een huilende vader bij het lijk van zijn zoon, dat is afgedekt met een laken dat vuil is van de vele bloedvlekken. Mensen die wegrennen uit hun gebombardeerde appartementencomplexen en een oude vrouw, die met haar dochter en een trolley weghobbelt over een straat die niet meer bestaat. Het zijn voorbeelden van groot oorlogsleed. Waarvan we werkelijk met z’n allen dachten dat het niet meer zou gebeuren in Europa. Dat nooit. Maar kijk waar we staan, en huiver (2).
Iemand die altijd het voortbestaan van de EU ondanks alle groteske tekortkomingen en problemen te vuur en te zwaard heeft verdedigd, omdat het het een instrument van vrede is en we geen oorlog meer kennen in Europa, was Angela Merkel. Die is nu buiten dienst, maar ik zou haar met ingang van morgen terughalen voor een speciale missie. Poetin heeft voor niemand in het westen enig respect, voor niemand. De uitzondering die er altijd is op zo’n regel, is Merkel. Zij weet van wanten, heeft de DDR nog actief meegemaakt, is politiek gepokt en gemazeld als geen ander, kent de internationale verhoudingen en meer in het bijzonder de Russische geschiedenis. En last but not least, ze spreekt Russisch. Het zijn altijd de details die het verschil maken. Bovendien kan ze qua intelligentie, noem het voor mijn part geslepenheid-op-niveau, mee met Poetin. Dat zijn er wereldwijd geen vijf. Maak haar speciale afgezant van “Europa” om nog iets van de scherven bij elkaar te rapen. Praten met één tong. En wég met al die kretologie.
Dat is beter – alhoewel? – dan zo’n andere speciale agent. Die met een License to Kill.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 
Een reactie op “EEN RAT IN HET NAUW”