Als ik nog wat langer wacht, komen er misschien wel helemaal geen stukjes meer op deze site. Dat cliché van een ‘writer’s block’? Onzin. Het is eerder dat er zoveel in mijn hoofd speelt, en dat ik zo sterk geprikkeld word door allerlei gebeurtenissen – wat ik zie, wat ik lees en wat ik zelf meemaak – , dat ik het gewoon niet weet. Waarover ik nu wil schrijven.
Zoals zo vaak, is bij het begin beginnen dan waarschijnlijk de uitkomst. En dat was al op 5 mei. Een gedenkwaardige dag voor Feyenoord. Hulde. Maar toch doemt telkens dat ene beeld op. Dat is dus wat ik bedoel. Die nieuwe directeur daar, Dennis te Kloese. Op de eretribune, zo ongeveer toen de spelers in Marseille het veld op kwamen. Frank Arnesen zat naast hem, strak bekkie. Spannend, natuurlijk. Maar die Te Kloese zat met zijn smartphone te spelen. Hoe slimmer de apparaatjes, hoe dommer de mensen. Dat is ook een cliché, maar dat wil niet zeggen dat er geen waarheid in zit.
Ik vond het enerzijds prachtig in beeld gebracht, aan de andere kant ook zo ontluisterend. Onbegrip. Je maakt dit waarschijnlijk maar één keer mee, en je geeft je over aan je schermpje. Terwijl het vlak beneden je gebeurt, in dat kolkende en iconische stadion. Er schuifelde nog gehaast een ander pak voorbij, en beide bobo’s schudden elkaar snel even de hand. Dat was wél een moment voor Te Kloese om even weg te kijken van het apparaatje. Grappig, want Arnesen leek hem niet te kennen. Dat pak. Wie is dát nou weer, hoorde ik hem op 1.200 kilometer afstand denken.
LICHAAMSTAAL
Toen moest de wedstrijd dus nog beginnen. Maar voor mij was er alweer heel veel gebeurd. Zoiets als de spelerstunnel, ik probeer er niets van te missen. Vaak weet je dan al wie er gaat winnen. Hoe de spelers, maar ook de trainers en begeleiders van de verschillende ploegen met elkaar omgaan. Het eigen team en de opponent. Hoe ze kijken, wie er voorop lopen, wie wat zeggen. Lichaamstaal. Daarom kijk en volg ik het internationale voetbal. Maar is dat nou omdat Te Kloese zich realiseert dat hij waarschijnlijk wel even ‘live’ in beeld zal komen, en zich geen houding weet te geven? Omdat hij dat op de andere Europese tribunes bij grote wedstrijden ziet? Kopieergedrag, zoals zo vaak. Al die proleten en patjepeeërs, niet zelden met een ‘trophy wife’ naast zich. Maar de telefoon vinden ze nóg mooier, en spannender. Ik houd het op verslaving. Niets meer en niets minder dan volledige afhankelijkheid. Het móet gewoon. Ze zijn weerloos. Ook in het Stade Vélodrome.
KLEINE ATOOMBOMMETJES
Terwijl de oorlog in Oekraïne maar duurt en duurt. Actie en reactie. In het westen en in het oosten. Lijnrecht tegenover elkaar. Als je volhoudt, zoals ik, dat Vladimir Poetin niet zal toestaan dat-ie gaat verliezen, dan kun je letterlijk wachten op een nucleaire (re-)actie. Ik hoor kenners filosoferen over kleine atoombommetjes, die waarschijnlijk niet zoveel schade zullen veroorzaken als waar iedereen zo bang voor is. “Het valt wel mee.” Kiev lijkt mij de uitverkoren plaats. Maar alleen al het feit dat die afwegingen worden gemaakt, lijkt het begin van het echte eind. De Grote Reset. Ik ben verdomd pessimistisch. Maar niet bang.
Eén ego is voldoende om de hele wereld in de ellende te storten. Maar ja, zo bedacht ik vanmorgen nog toen ik onder de douche vandaan kwam. Wat is het verschil met Keizer Augustus, Napoleon, Hitler? Eénmansposten. Macht en aanzien, maar o zo teergevoelig als hun status ter discussie komt. Dood en verderf. Het is dus van alle tijden, en zeker niet van 24 februari eerder dit jaar.
Laten we nog maar even bij het voetbal blijven. Voor mij de enige sport die als kijkspel, ondanks alles, nog is overgebleven. Vooral bepaalde culturen die steevast verbonden zijn met typen van sport als hockey, boksen, F1, tennis, atletiek en wielrennen hebben mij letterlijk de blik doen afwenden. De saaie voorspelbaarheid van het wedstrijdschaatsen, maar ook doping en matchfixing. Iedereen weet het. Het is ‘all over the place’. Maar dan krijgt PSV in een wedstrijd waar het nationale kampioenschap mede van af hangt, een penalty tegen. Terwijl een blinde heeft gezien dat dat niet terecht is. Maar die blinde ziet meer dan scheidsrechter en VAR bij elkaar. De titel is dus voor Ajax.
WAT EEN ARREMOE
Hetzelfde Ajax dat Alfred Schreuder als nieuwe hoofdtrainer/coach heeft aangesteld. Omdat ergens aan een mediavoetbaltafel bij het kwartetten die naam is gevallen, en omdat Ajax het ook niet weet, wordt het dus maar Schreuder. Wat een arremoe. Bij iedereen. Wordt vervolgd, want de overvloed aan onderwerpen (er is nog zoveel meer, zoveel meer) moet na een voortvarend begin voor nu ook even worden afgesloten. Dat doe ik met een professionele ervaring, van vorige week. Naast mediation, is dat voor een zeer beperkt aantal opdrachtgevers op exclusieve basis selectie van mensen. Nog altijd.
Deze kandidaat kreeg van mij de vraag wat hij op zijn mooie, nieuwe bacheloropleiding-met-diploma had geleerd. Want de beschrijving en de naam daarvan vond ik echt te ingewikkeld. Het aardige/verontrustende/gekke/grappige van zijn antwoord was, dat hij het zelf ook niet precies wist. Wat hij nou eigenlijk aan die opleiding had, en waar en hoe hij dat in de praktijk kon brengen. Dat was te zien aan zijn cv. Mijn opdrachtgever duidde het als instabiel, niet weten wat je wilt. Maar ik vond het een nadere kennismaking waard. En zowaar, de knul vertelde geen grote onzin. Deed zijn best. Was vriendelijk, alhoewel al snel bleek dat hij zich ondanks nota bene mijn eerdere aansporing daartoe niet of nauwelijks op ons gesprek had voorbereid. Een additioneel vragenlijstje dat ik er toch graag bij wilde hebben, werd door hem ook niet geretourneerd. Druk, druk, druk. Nog niet aan toegekomen, ook niet drie dagen later. Terwijl zijn baan toch was opgezegd. Ik belde hem op om uit te leggen, dus met een waarom, dat hij het al met al niet zou worden. Dat vond hij vreemd en raar. Maar hij kreeg een wisselgesprek binnen, en hing op.
HET ALLERLAATSTE
Oh ja, dan was er op het Belgische CANVAS ook nog die weergaloze film van de Hongaarse Ildikó Enyedi: On Body and Soul. Dat is dus wat ik bedoel (II). Omdat het nu alweer over tweeën in de nacht van zondag op maandag is, haal ik Eric Clapton er even bij. Maar dat is echt het allerlaatste.
Morgen weer een dag.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 
Een reactie op “VREEMD/VERONTRUSTEND/GRAPPIG”