Hij vroeg me wat we dan wél moeten doen. En ik antwoordde dat we Vladimir Poetin voor even zijn zin moeten geven. Laat hem die Donbas en de Krim maar overnemen, inclusief een corridor vanuit moedertje Rusland. We komen vervolgens een wapenstilstand overeen. Maar onderdeel van de overeenkomst moet zijn een heroverweging, vijf jaar na ondertekening. Voor nu bevriezen we de boel. Dat scheelt tienduizenden doden, vele honderdduizenden gewonden, nog meer vernietigde steden en dorpen, een miljoen vluchtelingen en meer, mondiale verstoring van de voedselketen en een uitdijende energiecrisis. Rust in de tent, alsjeblieft! Voor na die vijf jaar maken Oekraïne en Rusland nu ook al afspraken over een bindend referendum, uit te voeren door de Verenigde Naties of de opvolger daarvan. Dan beslist de lokale bevolking van de bezette gebieden of ze bij Rusland willen blijven, of dat ze opnieuw willen aansluiten bij Oekraïne. En beide landen leggen zich vast dat ze dat zullen respecteren. Dan zijn de grenzen opnieuw getekend.
Naïef? Zeker! Want met Poetin kun je geen zaken doen. Aan de andere kant, in vijf jaar kan er veel gebeuren. Is die man dan nog aan de macht? En één ding weet ik zeker. Als we met z’n allen doorgaan op dit heilloze pad, dan bereikt Poetin nooit zijn gedroomde overwinning. Maar het westen wint evenmin. Het spel zoals dat nu wordt gespeeld, kent alleen maar dikke verliezers. Heel veel verliezers. Europa en Rusland zijn gezien. En Amerika loopt financieel leeg. China is de lachende derde. Lachen? Xi Jinping buldert het uit! De man komt niet meer bij. Ondertussen voert hij zijn eigen experiment met de bevolking uit. Want je denkt toch niet dat hij steden als Shanghai en Beijing – en nog veel meer dichtbevolkte gebieden, waar wij nauwelijks over horen – platgooit vanwege een weliswaar zeer besmettelijke, maar anderzijds amper schadelijke virusvariant?
Naarmate ik meer lees, meer hoor en meer zie, begrijp ik steeds minder van de Westerse aanpak. Poetin gaat dit niet verliezen. Bijvoorbeeld in het Verenigd Koninkrijk blijkt de minister van Buitenlandse Zaken, ene Liz Truss, niets meer of minder dan een onvervalste oorlogshitser te zijn. Bloedgevaarlijk. Alfamannetjes van de buitencategorie zullen nooit verliezen. Die gaan strijdend ten onder. Donald Trump had er een burgeroorlog voor over, die na de bestorming van het Capitool nog maar ternauwernood kon worden afgewend. Met geluk, want daar werkt de democratie nog enigszins. Maar dat is rond het Kremlin natuurlijk niet het geval. Met andere woorden, Poetin zal in plaats van te verliezen/zich terug te trekken, uiteindelijk voor de nucleaire optie kiezen. Zijn laatste redmiddel. Het spijt me en ik schrik van mezelf, maar ik weet het zeker. Dus stop ermee. Bied hem een uitweg, voor zolang als het duurt. Dan is vijf jaar te overzien. En zoveel wijzer dan maar doorgaan. En doorgaan. En doorgaan. Totdat alles vanzelf stopt.
Omdat iedereen voor alles en iedereen en dus vol in de schijnwerpers zeer aan de goede kant wil staan, zie mij en hoor ons, is de carrière van Johan Derksen gebroken. Van een heel andere orde, maar het hoort ook bij de week die was. En het één heeft dus ook met het ander te maken. De tijd waarin we leven. De hype van de dag. Goed voor de cijfers. Trending en erger. Dus nog maar een keertje: zie mij en hoor ons. Wat is het verschil tussen Liz Truss en Johan Derksen?
Kroegpraat, een halve eeuw geleden. Een aanklacht tegen de politieke correctheid, verstikkend veganisme, de feminisering van de samenleving op ieder niveau. Laten dat nou net de pijlers zijn van Vandaag Inside. Met Derksen als de oppergod. Het kijkcijferkanon. Als de reden van je bestaan het opzoeken van de maatschappelijke randen is, dan val je er soms ook eens overheen. Lachen, gieren, brullen. Maar dat gebeurt toch altijd in die programma’s? Het moet toch altijd leuk blijven? Maar als je zoals in dit geval zit mee te lachen, wat gewoon van je wordt verwacht anders word je de volgende keer gecanceld, dan krijg je nu dus het Openbaar Ministerie achter je aan. Daar is geen aanklacht, laat staan een slachtoffer meer voor nodig. Ondertussen wordt niet alleen jijzelf, maar ook je gezin bedreigd, hangen ze spandoeken op voor je deur en als je niet oppast vliegt je huis in de fik.
Erg! Moet niet kunnen! Schokkend! Maar deze maatschappij roept dat vol over zichzelf af. Met morgen weer een nieuwe dag. Weer een nieuwe hype. Weer een nieuwe rel. Het gaat nergens over, maar levens en gezinnen worden geruïneerd. De samenleving stuitert. Laat je biefstukje staan, geef al je duimpjes aan alles en iedereen die ook maar iets met LGBTQIA+ te maken heeft, pers je spinazie. Vul dit korte lijstje gerust zelf aan. Goed bezig.
Over goed bezig zijn gesproken. De week die was kan niet afgesloten worden zonder Feyenoord te huldigen. Nu al. Spanning, sensatie en geen woorden maar daden. Met z’n allen één. Ik was verrukt. Het kan verkeren.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 