En wéér gaat hij de fout in. Op cruciale momenten weet hij het niet, en ik schrijf welbewust het woordje “meer” hier niet achter. Want hij weet het nooit. Dat is al sinds zijn carrièreswitch. Type ideale schoonzoon, ook gisteravond weer. Netjes in het pak, kapsel in orde. Goed verzorgd, tot en met de schoenkeuze. Meer dressman dan doener. Een hoogst sympathieke stakker, met wie je overigens beter over familiezaken kunt praten dan over het spelletje.
Waar dit over gaat? Giovanni van Bronckhorst, die met zijn nieuwe club Rangers FC pardoes in de finale van de UEFA Europa League was beland. Dat komt vooral door het goede werk van zijn voorganger Steven Gerrard, die eind vorig jaar nog voor de winterstop een behoorlijke stap hogerop heeft gedaan. Aston Villa, Premier League. Daar hoort hij ook thuis. Terwijl voor de door de hele Nederlandse voetbalwereld zo liefkozend Gio genoemde trainer, een club als Heracles of NEC een prima niveau is. Willem II, ook niets mis mee. Daar kan hij samen met zijn maatje Martin van Geel, ook zo iemand, rustig werken. Beetje verliezen, beetje winnen. Proberen om terug te keren naar de Eredivisie, en dan een stabiele middenmoter worden. Je top. Ik gun het hem, echt.
Van Bronckhorst brengt in de tweede verlenging van de belangrijkste wedstrijd van Rangers sinds een halve eeuw, Aaron Ramsey in. Zeer ervaren, en ooit een grote speler. De grootste naam op en rond Ibrox. De kans was groot dat het zou uitdraaien op strafschoppen, en dat was de reden om hem het veld op te sturen. Maar Ramsey is blessuregevoelig, heeft geen ritme, speelt vaker niet dan wel. Hij, met al zijn routine, moest meedraaien in de strafschoppencarrousel. En natuurlijk mist hij. Wég cup. En terecht. Want als je zo weinig verstand van mensen hebt, van psychologische processen, van de vertaling van stress naar positieve energie en zelfvertrouwen, dan verdien je het niet om te winnen. “Op dit niveau”, dat dus opnieuw bewezen je niveau niet is.
Lees bijvoorbeeld hier en hier terug wat ik eerder over de sympathieke Rotterdammer heb geschreven. Dan houd ik het voor nu hierbij. Met een glimlach.
Ik blijf me verbazen. Zoveel onwetendheid. Want is er dan verder niemand in zo’n miljoenenbedrijf als Rangers FC, die weet hoe het werkt met mensen die onder hoogspanning moeten presteren? Die tactisch en mentaal in ‘de staf’ iets kan toevoegen? Die Van Bronckhorst, de eeuwige leerling die niet leert, kan influisteren? Zoals eerder Dick Advocaat dat heeft gedaan, met een paar simpele wijzigingen in de opstelling. Laat Jens Toornstra bijvoorbeeld spelen. Van Bronckhorst was destijds in 2016 helemaal de weg kwijt, Feyenoord verloor al z’n wedstrijden. Natuurlijk. Dankzij Advocaat als interim personal coach voor de coach, werd het bloeden gestelpt. Een noodverband. Gio kan niet zonder. Maar dat is allemaal water onder de Erasmusbrug. Gedane zaken. Verleden. Voorbij. Maar wie heeft daar wat van opgestoken? In ieder geval niemand bij Rangers, waar ze onder een paar glazen Scotch hebben geklonken op hun geweldige aanwinst. Maar ze hebben daar alleen maar dik verloren, omdat ze Gerrard niet konden binden en boeien.
Er zijn maar weinig voetbalbedrijven waar ze het wél snappen. Organisaties als Real Madrid en Bayern München behoren daarom als vanzelfsprekend en onafgebroken tot de top. Dat heet beleid en visie. Kennis en intelligentie. Het hoe en waarom. Wie zit waar en wanneer moeten we hem halen? Daadwerkelijke selectie in plaats van ouwe jongens krentenbrood. Een bestuursniveau dat past bij hun positie op de ranglijst van de UEFA.
Er wordt maar wat aangerommeld met aanstellingen en ontslag. Dat gebeurt natuurlijk ook binnen het “gewone” bedrijfsleven. Wat daar cv’s zijn, zijn binnen de sport de namen. Bijvoorbeeld die van Pep Guardiola. Die man schijnt zo goed te zijn dat hij het aardse niveau is ontstegen. Een voetbalgod die voor even, tegen een vergoeding, uit de hemel is neergedaald om het allemaal voor te doen. De Grote Meester. Desondanks werd Bayern München in de drie seizoenen van Guardiola drie keer op rij in de halve finale van de Champions League uitgeschakeld. Daarna bij Manchester City, waar hij kon en kan kopen en verkopen wie en wat hij maar wil, reikte hij de eerste vier jaren nooit verder dan de kwartfinale. Vorig jaar verloor hij de eindstrijd van Chelsea en dit jaar vloog hij er opnieuw in de halve finale uit.
Wie is hier nou zo goed?
In ieder geval niet Van Geel, als we – of all places – nog even teruggaan naar Tilburg. Want die ontslaat ook iedereen. Hij gebruikt daar graag vette managementtermen bij, die uit zijn Tilburgse mond extra belachelijk klinken. En zorgt vervolgens voor nóg mindere opvolgers. De uitkomst is een keiharde degradatie. Lekker puh. Maar wie ontslaat nu Van Geel?
Trouwens, in onderstaand clipje is Gio “slim” genoeg om zijn verantwoordelijkheid te ontwijken. Misschien toch minder ideaal, zo’n schoonzoon.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 