Natuurlijk mag je van mij een mening verwachten over het gisteren begonnen WK in Qatar. Over een paar uur de eerste wedstrijd van Oranje. Wat een feest! Of misschien toch niet? Nou, die eerste ronde zullen ze wel doorkomen. Maar ik ben niet zo optimistisch als acht jaar geleden in Brazilië. Toen was ik de enige die het wél zag zitten in en met dat team, en met name in hun coach/manager/begeleider: Louis van Gaal. Nu lijk ik de enige te zijn die een titel uitsluit.
Iedere vergelijking gaat mank, maar toch. In 2014 geloofde niemand in Oranje. De kwaliteit van de spelers stelde volgens de kenners, en zo nog een dikke vijftien miljoen bondscoaches, niets voor. Op een paar bejaarde vedetten na had Nederland helemaal niets te zoeken, daar in dat land van de Amazone. Dat was de algemene indruk, toen. Ik heb hier al opgeschreven dat ik daar heel anders over dacht. Vooral omdat Louis van Gaal de coach was. Die man heeft het in zich om van een stel middelmatige spelers een echt team te maken. Kijk dat gerust maar eens na op deze site, heb ik ook even gedaan. Pik er bijvoorbeeld die drie deeltjes “O, LOUIS” uit. Dan weet je precies hoe ik over de man dacht.
Maar groot respect en waardering voor zijn doen en laten, zijn aan deze kant omgeslagen in compassie en deernis. Misschien sloeg ik destijds zelf wel wat door in mijn enthousiasme voor Van Gaal, maar het enthousiasme van Van Gaal voor Van Gaal is ziekelijk. Het is verworden tot één grote show van exhibitionistische zelfverheerlijking.
Met een ‘open mind’ heb ik zitten kijken naar de in twee delen opgeknipte speelfilm over Van Gaal, die Omroep MAX (hoe toepasselijk) de afgelopen weken heeft uitgezonden. Als je het hebt over “stijgende verbazing”, dan overkwam mij dat met iedere tien minuten langer kijken en luisteren. Inderdaad, kijken en luisteren. Ook naar Truus van Gaal. De verschillende settings, “Ik heb drie penthouses”, wat er aan de muur hangt en op zijn bureau staat. Hoe hij beweegt, thuis en op de golfbaan. Of bij de dokter. Je laten filmen als je de scanner in gaat. Zijn mening over zijn eigen prestaties, maar hoe klein of deze zogenaamd grote man toch plotseling wordt als hij in München met Uli Hoeness in één kamer komt te zitten. Buitengewoon fascinerend, in zoveel opzichten.
Ik was geneigd om aan een beetje (zelf-)spot te denken. Het spel moet worden gespeeld. Provocatie voor de bühne. Je kunt het krijgen zoals je wilt. Dan zou het briljant zijn; trap er maar in, jullie domme kijkers. Ik ben ‘gewoon’ Louis, hoor. Ik vier ook kerstmis met kinderen en kleinkinderen, kijk maar. Maar, verdorie, het wás helemaal geen provocatie. Dit was écht! Een authentieke supernarcist. Dezelfde supernarcist zoals in de aanloop naar, en eveneens óp dit toernooi, natuurlijk. Helemaal doorgeslagen. Volledig de weg kwijt. Katholiek opgevoed, maar nu is hij zelf onze lieve heer geworden.
OK, maar dat hoeft een wereldtitel misschien niet in de weg te staan, toch? Als zijn team in hem gelooft, in dit geval dus letterlijk, de verlosser op aarde die ons op een hoger plan wil tillen. Wie zijn wij om daar geen gehoor aan te geven? Om niet naar hem te luisteren? Vergeleken bij de Here, zijn ook Virgil van Dijk, Memphis en Frenkie de Jong natuurlijk maar heel gewone stervelingen. Allemaal mede geselecteerd op loyaliteit aan de oppergod. (Dat is één van de belangrijke verschillen met 2014.) Dan moet je ongebonden zijn en sterk in je schoenen staan, een vrije geest. Zo iemand als Willem van Hanegem (lees ook zijn columns in het AD), of Johan Cruijff die hem regelmatig en effectief heeft afgeschminkt.
Tot de eerste tegenslag. Omdat Van Gaal nou eenmaal niet onze lieve heer is. Ik ben geen gelovige. Hoogmoed komt voor de val, en dat is er nu eens eentje die niet van mijzelf is 😉 . De volgende ronde. Dat wordt Wales, Engeland of de Verenigde Staten van Amerika. In Wales geloof ik niet, waar ik Amerika toedicht om juist één van de potentiële verrassingen in Qatar te worden. Waarom niet door bijvoorbeeld Nederland uit het toernooi te flikkeren? Ik ben bang dat ik een glimlach dan niet zal kunnen onderdrukken, zeker niet als Andries Noppert een bal door zijn handen heeft laten glippen. Terwijl die toch onmogelijk nat kan zijn.
En als “ze” (…) dan toch nog de kwartfinale halen, dan wacht Argentinië. Dan kunnen ze dus in ieder geval zondag 11 december thuis vieren, de dag des heren. Onze koning moet opschieten. Hij kan zich niet permitteren om in het toneelspel dat politieke correctheid heet, bijvoorbeeld de halve finale af te wachten. Ik zou het regeringstoestel maar alvast warm laten draaien voor de wedstrijd op 3 of 4 december. Dan kan ook hij zich nog even wentelen in de biotoop waar hij zo goed in gedijt. Niet alleen in het gezelschap van en begeleid door zwaar corrupte royalty, maar ook door alle andere naargeestige patjepeeërs die “Europa” verwijten er een dubbele moraal op na te houden. Zoals Gianni Infantilo en – nota bene – Van Gaal zelve. Soort zoekt soort, zie de “header” van deze site (te zien in dit theater tot de uitschakeling van Oranje, en het vertrek uit die schurkenstaat).
Wie wordt er dan kampioen, in het paradijs dat Qatar heet? Ik dacht tot 24 uur geleden Frankrijk. Maar na de zoveelste afmelding vanwege blessureleed, zoals nu weer Karim Benzema, heb ik mijn kaarten gezet op Argentinië. Omdat Brazilië mentaal te kwetsbaar is.
Ik ga zeker kijken. En luisteren. En plezier beleven. Spannend!
Ton Westphal + No Nonsense ++ 
Een reactie op “EEN AUTHENTIEKE SUPERNARCIST”