ADEMBENEMEND

De liefde en affectie, het goed willen doen. Weten dat je het verschil kunt maken. Maar je staat alleen. Moederziel alleen.

De vrijdagavond heeft zich langzaam maar zeker ontpopt als mijn televisieavond bij uitstek. Ik deel er mijn agenda op in. De NPO heeft het kennelijk op zijn fatsoen getrokken dat ik hier eerder het Belgische CANVAS als ‘vaste prik’ heb uitgeroepen, omdat ze daar zoveel betere films programmeren dan in Nederland. Op de vrijdag dus. Al jaren. Maar vorige week heb ik “Help” gekeken bij BNNVARA, op NPO 3.

Voor het eerst heb ik gezien, gehoord en vooral beleefd en gevoeld wat covid in 2020 heeft betekend voor patiënten, familie en begeleiders. Adembenemend, precies. Terwijl nota bene op CANVAS een zesdelige serie draaide over dezelfde tijd, maar dan specifiek geënt op het wanbeleid van Boris Johnson en zijn waarde(n)loze regering: This England. Maar daarover straks.

Eerst ‘Help’. Alles klopt in die film. Kunnen relatief onbekende acteurs als Jodie Comer en de overigens wel wat vaker geprezen Stephan Graham zó goed zijn? Ja dus. Ze spelen niet, ze zijn hun ‘caracters’. Ik vind dat iedere keer weer een openbaring, want zoveel mensen kunnen dat niet. Daar prik je doorheen. Oftewel, het is niet authentiek. Dat is in Help allemaal anders. Je maakt deel uit van een verhaal dat zich afspeelt in die eerste maanden van de pandemie. En dat in Engeland, waar niemand van de overheid of in de politiek ook maar iets om je geeft. Nog sterker, val maar dood in je verzorgingshuis, en dat in de meest letterlijke betekenis.

Ondertussen zie je de strijd van een niet-gekwalificeerde verzorgster voor haar cliënten. De liefde en affectie, het goed willen doen. Weten dat je het verschil kunt maken. Maar je staat alleen. Moederziel alleen. Binnen je familie en op je werk. Maar je hebt er schijt aan, je weet het verschil tussen goed en kwaad. Mooi. Prachtig. Aandoenlijk. Emotioneel. En zo herkenbaar. In mijn vak illustreert dat maar weer eens de waarde van een diploma, afgezet tegen zoveel goede wil, inzet, betrokkenheid en sociale intelligentie. De meeste “gewone” mensen kunnen onder omstandigheden uitgroeien tot de allerbesten in hun professionele omgeving.

Ik werd er zeer door geraakt. De film eindigt met een wat mij betreft zeer emotionele scene, waar Sarah (Comer) en de vroeg dementerende Tony (Graham) op een verlaten camping aan een tafeltje voor de caravan zitten, uitkijkend over een waterpartij die niet de Mersey is (Sarah), maar de Dee (Tony). Want het speelt allemaal in en rond Liverpool. Die grauwe, harde, maar ook zo mooie stad waar gewone mensen zich zo graag laten meevoeren op golven van emoties. Gerry and the Pacemakers komen niet voor niets van de Merseyside. Voetbal speelt daar als vanzelf een grote rol. The Fields of Athenry van The Dubliners – de song die Sarah dan via haar mobiel laat horen – past zo geweldig goed in het verhaal en die specifieke scene, dat ik er kippenvel van kreeg. Regisseur Mark Munden en vooral schrijver Jack Thorne worden door mij vanaf nu voor altijd omarmd. De combinatie van setting, acteurs en muziek zet mijn vorige favoriet, I Love You Baby uit The Deer Hunter, echt op de tweede plaats.

Dan nog even over This England. Het failliet van vooral Boris Johnson en de Britse regering, vlijmscherp in beeld gebracht bij de uitbraak van COVID-19. Het is typerend voor de onmacht, onkunde (noem het gerust stupiditeit) en wezenlijke desinteresse van (nationale) politici. Toch heb ik één uitzondering gezien in deze visuele vertelling. En dat is Dominic Cummings, hier eerder aangehaald als meesterbrein achter het nationaal/politieke succes van Brexit. Maar ja, hij is dan ook zeker géén politicus. Cummings heeft lak aan alles en iedereen. Behalve aan zijn gefundeerde visie en ideeën, die hij hoe dan ook wil uitdragen en realiseren. Maar als je schijt hebt aan uiterlijk vertoon en zogenaamde ‘kwalificaties’, zie ook Sarah hierboven, dan ben je al snel een outcast. Dan word je verzwolgen door het systeem. Het beroemde en beruchte ‘boven het maaiveld uitkomen’. Tja, dan gaat je kop eraf. Gold voor Sarah, en geldt voor Cummings. Daar horen we nooit meer iets van. Opgegeten en afgedaan.

Over tot de orde van de dag.