Iedereen ziet straks bij de verkiezingen op 9 juni dat het vooral om “mensen” gaat, en dus veel minder om de hoofdstukken in de verkiezingsprogramma’s. Maar waar die hoofdstukken desondanks worden opgesteld door wetenschappelijke bureaus, en worden doorgerekend door alle mogelijke instituten en de knapste jongetjes van de klas, worden die mensen kennelijk zomaar naar voren geschoven. Zelfs terwijl de kiezer – vriend en vijand – aangeeft sommige koppen helemaal beu te zijn. Maar toch zitten ze er. Weer.
Waar de eerste de beste telefoniste (sic) psychologisch wordt getest, een dagje moet meelopen en door drie, vier sollicitatierondes moet, staat daar ineens Job Cohen. Weet nog niet het verschil tussen debet en credit. Maar wel een vriendje, met toezeggingen uit het verleden, van Wouter Bos. Woutertje, noemt Arthur van der Velde, de hoofdpersoon in mijn boek “Menschen sind gesellige Tiere” – zie elders op deze site, en nu ook te koop op www.bol.com – hem consequent. Nou, de zeer jonge geschiedenis geeft Arthur alle gelijk van de wereld. Terwijl door de jongste ontwikkelingen, zeg maar gerust de absolute onverenigbaarheid van Job Cohen met Mark Rutte en Jan Peter Balkenende, het door Arthur van der Velde geschetste en overigens zeer reële regeringsalternatief inmiddels alweer wreed de nek is omgedraaid. Mensen, hè. Alleen maar emotie en verder nergens op gebaseerd. Dat is de mores in “Den Haag”.
Of het nou om Cohen gaat, of Mark Rutte, of Jan Peter Balkenende en de Prins Carnaval uit Boxmeer, Emile Roemer bij de SP.… Wie heeft hen geselecteerd, hoe en vooral waarom?
Er zijn zoveel betere mensen te vinden, echt.
U kunt er links en rechts op deze blogsite het nodige over lezen.
En het aardige is dat er ook in een land als het Verenigd Koninkrijk, waar eveneens binnenkort verkiezingen worden gehouden, iets vergelijkbaars aan de hand is. Verkiesbare politici die niet worden gehinderd door enige kennis van financiën en economie. Nog leuker is, en dat is zeer oprecht bedoeld in dit geval, dat Alan Montgomery – een gerespecteerd collega uit Noord-Ierland – daar in zijn blog ook zeer vergelijkbaar over schrijft, zelfs niets minder dan 1:1. De parallellen zijn, vind ik, buitengewoon opmerkelijk, want we hebben dit niet uitgewisseld of voorgekookt. Niet omdat politici in Engeland of in Nederland nou zoveel op elkaar lijken – dat is niets bijzonders – , maar omdat we beiden vanuit onze professie als headhunter/recruiter zo verbaasd zijn. Wie kiest in godsnaam die politici? Wie haalt ze “uit de markt”? Waarom zijn dat zo vaak zulke foute mensen, althans in relatie tot de taak waarvoor ze staan?
Alan zit wel al langere tijd in mijn netwerk op LinkedIn (maar begrijpt geen Nederlands). Kunt u hem daar niet vinden of anderszins, dan is dit de website van zijn bedrijf. Kijk onder blog/news en verbaas u.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 