Er is even helemaal geen nieuws meer. Een idioot heeft in Alphen aan de Rijn een waar bloedbad aangericht, en aansluitend zichzelf van het leven beroofd. Details, feiten, veronderstellingen, gedachten, suggesties, schuld- en boetevragen: alles en iedereen komt aan bod. Dus ook futiliteiten. Ratio en emotie zijn één in de media; het buitelt over elkaar heen. Dat geldt ook voor alle kenners, specialisten, consultants, professionals, wetenschappers, politiemensen, gezagsdragers, burgers – van vreselijk gewoon tot sympathiek en van over-emotioneel (natuurlijk) tot slim, dapper en dom – iedereen krijgt camera en microfoon ter beschikking. Maakt niet uit wat ze te melden hebben. Het is schokkend nieuws. En natuurlijk de burgemeester. Die laatste houdt zich goed, en dat is ook zijn rol die hij – alle respect – met verve vervult. Als interimmer. Zo zie je maar weer, even een postje Alphen waarnemen kan je tot de belangrijkste man van het land maken. Al is het maar voor twee keer 24 uur. Alleen moet hij natuurlijk niet meer “life in de ether” het verkeerde noodnummer vermelden, onder de gegeven omstandigheden. Ach, een kniesoor die daarop let.
Ik ontvang Twitterberichten zonder dat ik actief “op Twitter” zit. Zoveel mensen vinden zich zo belangrijk dat ze ook hier even snel hun medeleven over moeten betuigen en vooral hun verwondering moeten bevestigen “op zo’n mooie dag”. Nadat ze snel hun tekstjes via welke gadget dan ook – zie je nou dat zo’n apparaatje heel handig is? – de ruimte hebben ingezonden, gaan ze snel naar de barbecue. Of ze zoeken nog even een terrasje op. Van ministers met portefeuilles die hier helemaal niets mee te maken hebben, van de Koningin tot de prinses. Ach en wee, we leven mee. Doet dat goed?
Dat dit in Nederland kan gebeuren, hoor je dan. Dit nooit meer! Waarom?
Zijn we “Apeldoorn” alweer vergeten? De beruchte naald waar die zwarte Suzuki tegenop knalde? Dat was ook zo’n mooie dag. Lentezonnetje erbij. Over twee weken twee jaar geleden. Dezelfde taferelen, dezelfde vragen, dezelfde kenners en dezelfde mediahype. Dezelfde vaak valse blijken van medeleven, troost, omhelzingen. En altijd weer diezelfde kaarsen en kaarsjes, beren en beertjes. Hoe kon dit gebeuren? Bla, bla, bla.
Al jaren geleden heb ik regelmatig in mijn driewekelijkse columns in het Eindhovens Dagblad en het Brabants Dagblad gesuggereerd, dat een kaarsenfabriekje voor werkzoekenden een goede startup zou zijn: voor dit soort gelegenheden. Met tekstjes die je online op zo’n kaars van 100.000 verschillende afmetingen en met 50.000 kleurenkeuzes kunt laten zetten:
- Waarom?, of, zo u wenst Warum?;
- Hoe kon dit gebeuren?;
- We houden van je;
- Dit nooit meer;
- Waarom jij?.
Enzovoort, etcetera. Verzin ieder zelf ook nog vijf van dit soort vragen, zou ik zeggen.
“Dat dit in Nederland kan gebeuren.” “On-Nederlandse toestanden.” Wat een onzin. En zo vreselijk typisch Nederlands. De spruitjesakker revisited.
Eelco Dykstra. Hoogleraar crisisbeheersing. Eindelijk eens een persoonlijkheid, die ook nog is gewapend (sorry) met kennis. Verstand van zaken. Zakelijk en professioneel in plaats van ach en wee. “Een huilende chirurg die opereert niet.” En: “Of je huilt met de slachtoffers, of je gaat iets doen”. Geweldig, Eelco for president. Waar zijn de Emergency Managers, zo vroeg deze professor zich terecht af. Nederland zit vast in procedures en dikke pakken papier. Geen toepassing van operationele ervaring, geen kennisuitwisseling op het wereldtoneel. Dus toch weer die spruitjeslucht in plaats van kruitdampen.
Dit land denkt dat het buiten de wereldmaatschappij staat. Dat we op een afgelegen eiland in de Pacific wonen, jij bent OK en ik ben OK. Me Tarzan en you Jane. Dat we ver boven dat vermaledijde Amerika staan, waar dit soort zaken praktisch aan de orde van de dag zijn, toch?
Terug naar Eelco Dykstra, mijn enige mediaheld dezer dagen. Hij vond het begrip naïviteit wat te ver gaan, maar in feite kwam het daar wel op neer. Praten in plaats van doen. Nederland.
Wat ik tot besluit mis, is de aandacht voor de overblijvende vader en moeder van die jongen. Zijn dat geen mensen? Ik vrees dat zij zelfs de meeste hulp nodig hebben, maar de nationale aandacht, de zorg en het medeleven met hen is ongeveer 0.
En dan echt als afsluiter: zo meteen, of anders morgen, of volgende week, gebeurt er weer zoiets. In een huis, op een school, in een winkelcentrum, in de kroeg of gewoon op straat. Waarom?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 