Vorige week donderdag een drukke dag buiten de deur. De eerste – altijd toch weer even wennen, “opschakelen” zoals een goede bekende dat altijd noemt – na onze zeer geslaagde vakantie. Dus Nederland in, twee bedrijfsbezoeken in de Randstad (opdrachten ophalen!) en vandaar door naar Heerenveen, voor vier gesprekken met kandidaten. Zeker als ik toch daar in de buurt ben – nou ja, in ieder geval over de helft – is het verstandiger en vriendelijker om zelf die kant op te rijden dan om deze vier kandidaten helemaal naar Valkenswaard te laten rijden, toch?
OK. U weet het, na enkele weken Amerika. Lees mijn beide vorige blogs van 30 juli en 10 augustus er maar even op na. Ik dus op pad in eigen land. Heerlijk! Binnen dertig minuten werd ik al twee keer bedreigd en later in de polder nog een keer. Kennelijk omdat ik te laat uit mijn baan naar links was gegaan om in te halen. Misschien wel niet hard genoeg gereden. Of niet snel genoeg weer naar rechts om die zenuwenpezen voorbij te laten. Ik weet het echt niet, alleen dat ik de vinger kreeg, dat de mensen met we willen vechten en gebaren dat ik maar van de weg af moet gaan om het samen meteen maar uit te knokken. Ze snijden je af, gaan plotseling voor je rijden en vervolgens vol in de remmen. En maar gebaren.
Twee hele goede gesprekken, echt waar, bij mijn relaties. Dus ik was het al weer vergeten. Door naar mijn kandidaten in Heerenveen. Van tevoren had ik even gecontroleerd, of dat ene hotel/restaurant daar wel open is, zo in de vakantietijd. Je weet immers maar nooit. Rare vraag, vond men daar. Dat was natuurlijk al een signaal. Eenmaal gearriveerd moest ik de trap op om in het restaurantgedeelte te komen, waar ik een fraaie loungeruimte tegenkwam, met kaarsverlichting en al. Mooie ruime tafels en zonder gasten, maar die waren er ook niet in het restaurant. Ik vertelde de serveerster dat ik deze avond vier mensen zou ontmoeten en daar even rustig mee zou willen praten, dus dat dit wel een prima plekje zou zijn. “Ja, maar daar gaan we dus niet bedienen”, zei ze onmiddellijk. Oh. “Je kunt daar gaan zitten, of daar”, ondertussen wijzend naar de lege hoeken in het restaurant. Op opmerkelijk veel andere lege tafeltjes stonden van die kaartjes “Gereserveerd”.
MOSTERDSAUS
Na twee gesprekken als pauze maar even een stukje gegeten. Ik moest de menukaart daarvoor zelf ophalen. Net zo goed als dat ik daarvoor voor mijn bezoek koffie moest gaan halen, en moest opstaan vanwege een flesje Sprite. “Dat personeel van tegenwoordig” heeft daar allemaal geen tijd meer voor, waarschijnlijk omdat er inmiddels twee tafeltjes meer bezet waren. Ik koos de kabeljauw, vooral vanwege het mosterdsausje dat daarbij zou worden opgediend. Want ik ben gek op mosterdsausjes.
Het kabeljauwtje werd ondersteboven geserveerd, dus niet op de nog aanwezige huid. En hij was zo klein dat-ie weg was voordat ik het eigenlijk in de gaten had. Drukke dag, weet u nog wel? Bovendien moest ik snel zijn want het duurde nogal en mijn derde kandidaat kwam er al zo’n beetje aan. Eigenlijk realiseerde ik me pas achter mijn inmiddels lege bord, dat ik de mosterd had gemist. Toen kwam de ober, of het had gesmaakt. “Ja, dank u, maar de mosterdsaus zat er niet bij.” Oh, dan zijn ze die zeker vergeten, repliceerde de man, en hij beende weg met het vuile servies. Typisch een gevalletje mosterd-na-de-maaltijd, zullen we maar zeggen. Zinloos dus.
De twee laatste gesprekken. Het leven gaat gelukkig door. Twee van die vier avondkandidaten bleken zeer bijzondere mensen te zijn, met bijzondere verhalen. Fascinerende achtergronden en inspirerende ervaringen, zowel in hun zakelijke als veel meer persoonlijke leven. Wat heb ik toch een mooi vak. Mensen vertellen je alles, zo blijkt maar weer. Als je maar wilt luisteren.
Nog even naar de wc voordat ik aan de lange reis huiswaarts zou beginnen. Sorry, het is niet prettig en ook niet fris, maar ik moest de sanitaire ruimte eerst een beetje schoonmaken met vochtig gemaakt wc-papier voordat ik verder kon. Je moet maar hevig moeten (misschien wel door die kabeljauw).
BIOLOGISCH VERANTWOORD
Wat een vreselijke ballentent! En dan maar schrijven op website en menu dat je zo’n leuk en gezellig, sfeervol familiebedrijf hebt, met biologisch verantwoorde gerechten uit de streek. U bent immers onze belangrijkste gast. En meer van dat gelul. Hun toiletten zijn inderdaad heel biologisch. Echte mest in plaats van kunst.
Het is zo’n ketentje van zaken in het noorden, met ook een grote locatie in Lelystad. Ik zal ze dit blogje doorsturen, en dan maar eens kijken wat er gebeurt. Misschien verbeteren ze zich, leren ze ervan. Of ze gooien de neus in de wind (zou ik onder omstandigheden niet doen, zeker niet daar). Ik zal ik u nog wel even laten weten of daar iets uitkomt.
Afsluitend. Moet je net terug zijn uit een land als Amerika, waar DIENSTVERLENING met hoofdletters wordt geschreven. Altijd en overal goed gegeten. Kraakheldere sanitaire voorzieningen, fris water en lekkere zeep. Hygiënisch papier om je handen mee af te drogen. En duizenden mijlen gereden zonder enige wanklank. Zonder rare en gevaarlijke situaties, ook in een stad als New York. Werkelijk niets aan de hand. Terug in Nederland. Heerlijk! Op de late-avondradio hoorde ik over beschietingen van automobilisten. Kapotte autoruiten, voor en achter, gelukkig nog zonder grote ongelukken.
Ton, zo vraagt u zich misschien af, overdrijf je nou niet een beetje? Nou, vooruit: ik ben onderweg geen drie keer bedreigd maar slechts twee keer. Eerlijk is eerlijk. Voor de rest is het de leerzame praktijk van mijn donderdag, 11 augustus 2011.
Wat een land.
UPDATE 11 november 2014: Kom ik toevallig zelf net dit blogje tegen. Ik herlees ze namelijk zelden. Maar ik realiseer me nu (pas) dat ik (natuurlijk) nooit meer iets heb teruggehoord van dit fijnzinnige, vriendelijke, kwaliteitsbewuste en toch ook zo professionele “familierestaurant”: Hajé Heerenveen. Klasse. Dat had u dus nog van me tegoed.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 