GOED BEZIG

Deze tijd weer druk om niet minder dan zeven afgestudeerde psychologen te werven voor één van mijn gewaardeerde opdrachtgevers. Dwars door het land zoekt men via No Nonsense Consultancy goede academici. Die krijgen de verantwoordelijkheid om een nieuwe, eigen vestiging op te starten. Dan hebben we het over begeleiding en behandeling van de meest zwakken in onze samenleving. Dat zijn cliënten die daadwerkelijk deel uitmaken van die samenleving en dus (nog) niet zijn opgenomen in een inrichting. Zogenaamde multiprobleemgevallen. Een lang woord, een boel ellende. Drank, drugs, mishandeling (actief of passief) en ander onaangepast gedrag… Héél veel mensen kampen daarmee, zo kan ik u verzekeren. Ze lopen gewoon rond. Dat bedrijf groeit niet voor niets tegen de klippen op.

De vacature staat (natuurlijk) op de site van No Nonsense Consultancy.

Waar het hier om gaat is het volgende. In september vorig jaar heb ik deze procedure ook al eens uitgevoerd. Daaruit zijn toen drie mensen aangetrokken. Een succes. Maar ik wist overigens amper wat mij overkwam. En nu dus weer. Niet zo heel erg goed thuis in die wereld, toen vooral, ontmoet ik jonge en uitstekende kandidaten, sommigen net afgestudeerd, die op functies zitten waar alle ellende van de wereld in samenkomt. En voor salarissen waar ik nog geen balieverkoper bij een gereedschappenhandel voor kan vinden.

Ik zal mij altijd een hele sterke kandidaat herinneren, die mij vertelde dat zij bij haar professionele huisbezoeken haar jas niet meer uitdeed. Des te eerder was ze weer buiten als ze moest vluchten. Want dat komt in deze kringen meer dan eens voor. En haar mobieltje hield ze altijd in haar hand. Altijd. Voor het geval dat… Kijkend naar haar cv zag ik iemand die weliswaar keurig was afgestudeerd, daar was niets mis mee. Maar ook dat ze voor in de twintig was, en amper enkele maanden concrete werkervaring had opgedaan. Hoe ze was ingewerkt? Niet. Zomaar losgelaten op kapotte gezinnen in de grote stad, waar de ouder(s) niet (meer) voor de kinderen kunnen zorgen. Begeleiding? Amper. Achter de voordeur. Uit huis plaatsen, dus de kinderen afnemen. Terwijl ze zelf kind zou kunnen zijn van haar “cliënten”.

Dit is zomaar een voorbeeld van de vele schrijnende gevallen die ik in deze procedures tegenkom. Toen en nu weer. Dan bedoel ik niet zozeer sociaal/maatschappelijk, want we weten allemaal dat die ellende er is. En dat de problemen steeds groter worden. Zo naïef ben ik nu ook weer niet. Nee, ik bedoel dit vanuit mijn eigen professie: selectie van de juiste m/v op de juiste plaats. Klinkt vreselijk ouderwets terwijl ik dit tik, maar het is wel heel belangrijk. Zeker als het gaat om “de meest zwakken in onze samenleving”. Mensen die adequate hulp nodig hebben, omdat er anders grote ongelukken gebeuren. Maar dit is zeker niet alles.

Deze dame had tenminste nog de juiste opleiding en kwalificaties. Maar het valt mij op dat er ook heel veel mensen in dit “werkveld” actief zijn, die die theoretische achtergrond helemaal niet hebben.

• Halve psychologen en zelf(s) gesjeesde psychiaters.
• Maatschappelijk werkers op een mager MBO-niveau in een WO-functie.
• Goedbedoelende herintreders die vanuit de LEAO enkele cursussen hebben gevolgd en die we kunnen tegenkomen in behandeling en begeleiding van hele en halve gekken.

En zo barst het – in mijn ogen – van de misstanden.

• Geen of de verkeerde ervaring.
• Onvoldoende gekwalificeerd.
• Belachelijk lage beloning en waardering.
• En dus veel verloop en ander ongenoegen, niet alleen intern maar ook, daar komt-ie weer, “achter de voordeur”. Dat kan niet anders.

Wat een wereld!

En dan gaat het over instituten en instituties. Bedrijven en organisaties die dit officieel mogen doen. (Voor alle duidelijkheid: mijn opdrachtgever zit daar evident anders in. Daarom vallen bijna al die sollicitanten bij NNC al af.)

Ik moet ineens denken aan de optiekwereld, waar ik jarenlang voor heb gewerkt. Een opticien? Een contactlensspecialist? Een optometrist? Niet te vinden, zo weet ik uit eigen ervaring. “Maar we proppen gewoon die lenzen erin!”. Dat zijn niet mijn woorden, maar het is wel een klassieke quote. Er zijn inmiddels apparaten die een grove oogmeting kunnen doen. Daar houden we ons dus maar aan vast.

Ik kom niet uit die wereld. Niet uit de psychologisch/maatschappelijke zorg en ook niet uit de optiek. Ik heb slechts verstand van de arbeidsmarkt. En dan herhaal ik wat ik jaren geleden al heb geschreven, nadat die balkons in Maastricht “zomaar” van de gevel waren afgevallen. De specifieke vakkennis ontbreekt, dus je kunt wachten op het volgende ongeluk dat de nationale pers haalt. Kortgeleden was er toch weer een parkeergarage ingestort? Enzovoort, enzovoort. De bouw, de optiek en nu dus de psychologische zorg. Dat er al twintig jaar geen verkopers binnendienst meer zijn, dat wist ik al wel. En een Accountant AA is er ook niet meer, net zo min als een elektromonteur, of een werkvoorbereider in de gawalo. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Nederland, wat zijn we toch goed bezig!

Lees hier het begin van een oplossing.