Zo af en toe moet je gewoon eens naar zenders als die van RTL, SBS en Veronica kijken en luisteren. Niet alleen maar het nieuws en de achtergronden van de publieke omroep volgen, met af en toe een filmpje en een voetbalwedstrijd uit de Champions League. Nee, als je wilt weten hoe Nederland er werkelijk voor staat heb je een bredere kijk nodig. Dat leer je niet alleen in “Buitenhof”, bij de VPRO en tijdens Pauw & Witteman.
En dan sta ik soms versteld. Als ik niet oppas, dan vervreemd ik van mijn vaderland. Alleen al die reclameblokken. De verhaaltjes, de typetjes, de onderwerpen. Is dit land zó dom? Kennelijk wel. Maar wat wil je ook, met die programmering. Af en toe zappen, veel meer trek ik niet. Maar soms voel ik me dus verplicht om ook daar eens kennis van te nemen. Dat is net zo iets als reizen met het openbaar vervoer.
Sta gewoon maar eens een kwartiertje op een druk perron van de NS en verbaas je over wat er zoal voorbij komt. Nou heb ik al in mijn eerste baan geleerd om goed te kijken en te luisteren naar wat er om je heen gebeurt, en dat maakt het voor mijn omgeving soms wel wat lastig. Zoiets als ‘daar heb je hem weer’. Maar ik kan het niet helpen. Het zit nu eenmaal in me. De laatste tijd moet ik weer wat vaker gebruik maken van datzelfde openbaar vervoer. Leerzaam, dat kan ik u wel vertellen.
Want wat is dit land aan het veranderen. Jonge mensen, en – soms zeer amusant – de interactie, of juist het complete gebrek daaraan, met “ouderen”. De vergroeiing van vooral “de jeugd” met allerhande gadgets. Je hebt die dingen niet meer in je zak, achter een rits of in je tas. Nee, je klemt zo’n apparaat stevig in je knuistje, maakt niet uit wat je verder nog allemaal bij je draagt. Je loopt er mee weg. Letterlijk. De oordopjes. De petjes en de mutsjes. De met namaakbont gevoerde laarsjes die die meiden dragen, ook op de prachtigste voorjaarsdagen met 20C. Zwaar, slordig en goedkoop geschminkt.
En dan de rest van wat ze aan hebben. Grauw, grijs, altijd donker en überhaupt niet zo fris. Is het verboden om een beetje onderscheidend te zijn? Hebben we dat met z’n allen afgesproken op een of andere Facebook-pagina? Ik begrijp het niet. Waarom moeten ze allemaal een spijkerbroek aan, sneakertjes dan wel die laarsjes, een droevig imitatieleren jack met vaak een imitatiebontkraagje?
Niets is echt of origineel, en ik ben bang dat dat dan vaak ook voor de dragers zelf geldt. Hoe gelukkig ik kan worden als ik iemand herken die zich wat anders kleedt, een goede kapper bezoekt en vanochtend lekker gedoucht heeft…
Terug naar de massa. Soms ontkom je niet aan hun communicatie, als dat zo mag worden genoemd. “Ik zit nu in de trein”, want veel meer hebben ze niet te melden. Dat geldt trouwens voor jong en voor oud. Schijnt al jaren zo te zijn. Een niveau van verandering, ontwikkeling en groei van 0. Er is niet aan te ontkomen, want ze bellen en ze zeveren zonder enige gêne. Daarna zitten of lopen ze hun virtuele toetsenbordjes af te matten. En daarmee zichzelf. Allemaal heel belangrijk; het is een wonder dat ze die pilaar op dat perron hebben weten te ontwijken. Want ze kijken naar niets anders dan dat displeetje. Ik begrijp het niet (2). Het zijn massadieren.
Wat doen ze met hun individualiteit? Ze hebben totaal geen aandacht van wat er om hen heen gebeurt, ze willen verder niemand zien en niemand horen. Het gaat nergens over. Zoiets als SBS6.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 