In feite heb ik met ze te doen.
Natuurlijk ontvang ik dagelijks veel (open) sollicitaties. En de trend is evident. Zeker bij wat ouder wordende sollicitanten. Mooie opleiding en dito carrière. In de tijd dat het allemaal niet op leek te kunnen – wat is er toch snel van alles veranderd! – gaan ze, al dan niet plotseling, voor zichzelf beginnen. Ze willen hun graantje meepikken. We praten dan over 2003 en 2004. Interim, consultancy, advies, een eigen BV’tje. Dat gaat een jaar of wat goed, zeg maar grofweg tot 2008. Afhankelijk van het vet op de botten, moeten ze dan toch gaan solliciteren. En als ze niet hebben opgepast, dan zijn ze anno 2012 nog steeds aan het solliciteren. Een netwerksite als LinkedIn staat er vol mee. Je “leest” die levensloop in een oogopslag.
Dan gaan ze lekker druk zitten doen in allerlei groepen. Je komt daar vaak dezelfden tegen. Druk doen, inderdaad. Ze starten discussies en reageren op allerlei berichten, links en rechts. Ze zijn of ze doen betrokken, bij de hele wereld, met ieder onderwerp. Overal en nergens. Met iedere week wel een paar contacten erbij. Tijd genoeg!
En op hun cv die ze mij toesturen, of als ik ze bel voor een uitleg, lees en hoor je steevast dat ze het team missen, dat ze zo graag willen sparren en dat ze ergens deel van willen uitmaken.
Waarom communiceer je niet gewoon wat er werkelijk aan de hand is? Namelijk dat de markt is ingestort, de vraag is uitgevallen, er meer dan honderd honden om hetzelfde been vechten en dat je daar geen deel meer van kunt, of wilt uitmaken. Daar is niets mis mee. Dat is een keuze. Die maak je dus zelf, op basis van een analyse van de omstandigheden. Je past je aan aan de tijd. En daar hoort zus of zo’n baan bij, in dat type organisatie, bij die dienst of dat product. In plaats van blah, blah, blah en andere druk-doenerij.
En in plaats van
- al dat stomme getwitter,
- al die wezenloze discussiegroepen,
- al die verzamelingen van openbare contacten die doorgaans toch nergens toe leiden en
- al die energie die nodig is om werkelijk overal “bij” te blijven en alles te “volgen”:
pak een studie op!
Ga (bij-)leren. Zorg dat je aantrekkelijk wordt voor de markt, nu en straks. Dat ben je niet met 500+ connecties en een actief Twitter-account met evenzovele, of liever nog veel méér volgers. Dat ben je ook niet als je een cv hebt met enkele jaren eigen ondernemerschap in de tijd dat iedereen met twee vingers in de neus een dikke boterham had. Want daarmee onderscheid je je niet.
Een jaar of tien geleden heb ik eens gedoceerd bij een sollicitatieclub, dat men zich nog diezelfde dag zou moeten inschrijven voor een serieuze studie Chinese taal en cultuur. Want ze hadden toch niets te doen en konden zo die zeeën van tijd heel gericht gaan gebruiken. Voor een nieuwe toekomst. Hoon was mijn deel. Ze keken me aan alsof de nasi ter plekke in miehoen veranderde. Rood van de hete sambal. Maar vorige week kreeg ik een reactie van een kandidaat van een paar jaar geleden, die ik onlangs vanuit mijn eigen bestand (dus niet via LinkedIn…) had benaderd voor een bepaalde functie. Uit China. Hij was niet meer beschikbaar. Wél was hij inmiddels een bedrijfje gestart om oost en west bij elkaar te brengen en inmiddels een zeer succesvol ‘agent’ voor uiteenlopende Westerse bedrijven die in en met China zaken willen doen. Hij runt er ook een groothandel naast, met opslagfaciliteiten. De man gaat nog voor de zomer zijn tweede vestiging opstarten, zo’n 150 km verderop aan de oostkust. Als ik een keer in de buurt ben, dan ben ik altijd welkom. “Er zijn hier zo vreselijk veel mogelijkheden, dat moet je eigenlijk zelf eens ervaren!”. Hij loopt overigens tegen de zestig en is helemaal gelukkig. Een stralende vent.
Kijk, dat bedoel ik.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 