Alweer gelijk gekregen: Ierland stemt JA. Een ja om binnen de Euro te blijven. Maar of dat nu zoveel warmte zal geven, dat is natuurlijk zeer de vraag.
Warmte, en succes, komt vooral bij jezelf vandaan. En de partners waarmee je samenwerkt. Samen dingen doen. Niet alleen maar praten – de Europese ziekte – , maar vooral iets ondernemen. Johan Cruijff zou het al volgt formuleren: “Je moet schieten, anders kun je niet scoren”. En dan heb je een ijzeren of een gouwe, zo voegde hij daar dan vaak ook nog aan toe.
Oftewel, als je niks probeert, dan wordt het nooit wat. Niet blijven zitten op je stoel en afwachten tot er iets voorbijkomt. Nee, het wordt niet (meer) naar je toe gebracht. Laat dat nou net de ellende zijn waarin Europa zich bevindt. Een generatie die denkt dat het allemaal vanzelf wel zal goedkomen. Nee dus.
De vorige keer hebben we het gehad over die Ieren die zo makkelijk zijn. Dat plastic ijsbakje met twee, drie of soms wel vier opties om vaklui te bellen. Dat is in Nederland wel anders, denk ik dan altijd. Fout, fout, fout. Zoals Milia pleegt te zeggen: “Ton is een Ier in Nederland en een pure Hollander in Ierland”. Dat laatste bedoelt ze – jawel – vaak verwijtend. Ik begrijp haar, en daarmee is de angel er gelukkig al uitgehaald.
Maar terug in Nederland blijkt al snel dat mijn telefooncentrale niet meer helemaal betrouwbaar is. Dat kunnen we bij No Nonsense Consultancy en No Nonsense Mediation natuurlijk niet hebben. Trouwens, ook privé vind ik dat maar niks. Het bezorgt me de kriebels.
Dus ik bel mijn leverancier/installateur van negen jaar geleden. Ik vraag naar die aardige knaap, die destijds deze centrale heeft aangelegd en er veel verstand van heeft. Hij zit in mijn LinkedIn-netwerk en ik weet dat hij min of meer voor zichzelf is begonnen. Maar hij is er niet en ik word doorverbonden. Als ík na negen jaar eensklaps word gebeld door een oude Relatie, dan veer ik op. Dan vind ik dat bijzonder, leuk, interessant en sympathiek. Dan wil ik graag alles doen om op zo’n actie passend te reageren. Maar ik heb helemaal niets meer van hem gehoord.
Het schijnt dat ze m’n centrale op afstand van nieuwe software hebben voorzien, maar zeker weten doe ik dat niet. Het zou ’s nachts gebeuren, maar volgens mij hebben ze ’s avonds iets gedaan. In ieder geval niet ’s nachts om 01.00 uur, zoals aangekondigd. Hoe dan ook, ik zou worden teruggebeld, maar dat is niet gebeurd. Ja, een uur na de afgesproken tijd, en toen zat ik op hete kolen vanwege een eigen afspraak. Niet handig als je de mogelijkheden, de do’s en de dont’s van een nieuwe telefooncentrale wilt bespreken. Snapt zo’n verkoper dat dan niet?
Nog steeds trouwens niet die aardige jongen van destijds aan de lijn gekregen. Ook geen mailtje of zo. Ik ben immers maar een klant, na negen jaar, kennelijk niet interessant. We hebben geen klanten nodig.
Dus ik geef 100.000 koopsignalen af, wil alles doen om aan m’n knagende telecomonzekerheid een eind te maken. Maar er wordt niet geschoten. Dus zullen ze daar ook niet scoren.
Empathie. Het is een woord dat alleen nog maar in de dikke Van Dale bestaat.
Ondertussen laat een sollicitant, met wie een afspraak voor een persoonlijke kennismaking in Valkenswaard staat, het simpelweg afweten. Ik bel hem op, want misschien heb ik het wel verkeerd begrepen, maar hij vertelt vrolijk dat hij bij Parijs zit en oh ja, sorry, ik ben je vergeten af te bellen. Ik kijk nog even naar zijn cv voordat ik die door de vernietiger duw en lees dat hij zonder werk is.
Canal Digitaal zend mij een mailing per post. Of ik mijn abonnement niet wil uitbreiden. Het voorstel leest niet verkeerd, maar ik heb er een paar vragen bij. Dan moet je een kwartiertje over die website surfen voordat je weet hoe en waar je in godsnaam die vragen kwijt kunt. Uiteindelijk vind ik een invulformulier, waarbij ik zo ongeveer een bloedmonster moet meesturen plus wat wangslijm, voordat mijn vraag überhaupt in behandeling zal worden genomen. Dat is nu vijf dagen geleden en ik heb nog steeds geen reactie gekregen.
Stomtoevallig kijk ik even iets na op Stepstone, de vacaturesite met zoveel kwaliteit. Ik heb daar een contract, als klant, sorry: account, van het eerste uur. De complete plaatsingsprocedure blijkt te zijn veranderd, waardoor één van mijn vacatures zomaar twee weken niet op die site te zien is geweest. Honderdrieëntwintig account managers, maar ik weet van niets.
Enzovoort, enzovoort.
Laat ik nou maar niets meer zeggen over die Ieren die niets willen. Ik moet ook hier in Valkenswaard verder gaan werken aan een ijsbakje met contacten. LinkedIn, heet dat tegenwoordig. Verder kijken naar bijvoorbeeld een telecomleverancier die wél iets wil en weet dat sommige klanten, bedrijven dan wel mensen helemaal onwel worden als de zekerheid van een ononderbroken bereikbaarheid niet is gegarandeerd. Hmm.
Misschien is Digitenne van KPN wel een aardig alternatief voor Canal Digitaal. En zo blijft een mens bezig.
Lees deze column van Milia er nog maar eens op na. Want niet alleen in Ierland – YES of NO – haal ik mijn gelijk. Wat verandert er qua attitude in Europa? We hebben het nog steeds niet door. Die munt valt alleen maar in de letterlijke betekenis.
UPDATE 04/06/2012, 8:10 pm:
En het goede nieuws is —>> mijn eerste telefoontje van vanmorgen was die aardige telecommeneer. Eerlijk is eerlijk.
Met een goed verhaal, de juiste vragen en interessante oplossingen. YES! , het staat nu weer gelijk. Kijken of hij het scorebord verder in beweging krijgt. Ik laat het u hier weten :-).
Ton Westphal + No Nonsense ++ 