Nu wilde ik iets schrijven over vakantie en Facebook. Hoe je “vroeguh” werd verboden door familie, vrienden, buren, kennissen en niet in de laatste plaats de politie, die immers je beste vriend was, om voordat je op vakantie ging de gordijnen dicht te doen. Je moest vooral ook je tuinmeubeltjes op het terras laten staan en de brievenbus laten legen. Haal zeker ook de planten niet weg van de vensterbank. Natuurlijk moet je ook iemand vragen om het gras even te komen maaien. En geen briefjes op de voordeur plakken voor de bakker en de melkboer “dat je pas op 3 augustus weer thuis bent” en meer van dat soort super-voor-zichzelf-sprekende-goede-raad-dingen-en-dingetjes.
Nee, zo stom zijn we natuurlijk niet meer. We weten wel beter. Dat deden ze vroeger misschien, de gordijnen de hele dag dicht als je op de camping zat, maar inmiddels zijn we wel wijzer geworden. Toch? Inbrekers zijn nooit op vakantie. Maak dus een lichtplan met allerlei automatische klokken die je gewoon bij de HEMA kunt kopen, laat neef Jan – die toch in de buurt woont – af en toe de gordijnen juist wél eens dichtdoen en zorg ervoor dat de tuin wordt gesproeid. Daar zijn computergestuurde installaties voor te koop. Minder voor de tuin dan wel om activiteit te suggereren. Ook leuk als het water al dagen met bakken uit de hemel komt, want dan weet je pas écht zeker dat er ook écht niemand thuis is. Je hoeft helemaal niet zo slim te zijn als boef, gewoon kijken en zien is doorgaans al voldoende. (Wat lijkt het me eigenlijk leuk om zo’n verstandige inbreker op die manier uit te lokken, en om hem, cq hen dan direct bij binnenkomst op een zekere manier vreselijk te laten schrikken, en meer. Maar dat terzijde.)
Iedereen kent die regeltjes. En ik weet zeker dat ook bijna iedereen daar naar leeft, als ze op vakantie gaan. Niemand hangt nog dat briefje op voor de postbode. Net zo vanzelfsprekend dat je de bovenlichten sluit als je een paar weken weg gaat en het schuurtje even controleert. Alles op slot? Goed, we gaan!
Maar dan zitten we goed en wel in de auto, op de fiets of staan we op Schiphol. En dan kunnen we het maar niet laten: ‘Ik sta nu op het vliegveld, want we gaan heerlijk drie weken naar Toscane! Groetjes, en ik hoop dat jullie de komende weken net zo veel plezier zullen hebben als wij!!!! Doei!!!!!!’ Met een fotootje erbij van lange rijen voor de douane, gevolgd door de koffie met een appelpunt en een grote ijs voor de kinderen. En zo drie weken lang, waar je bent, wat je doet, hoe je (vr)eet en vooral ook wat je allemaal drinkt. ‘We hadden hem weer goed zitten gisteravond in Barcelona, maar wat een leuke stad!!!!! Heerlijk, we blijven hier nog een week en we genieten ervan!!!!!!!’ Met natuurlijk een paar foto’s van – opnieuw – de paella, de pils, de wijn en moeder de vrouw en de dochters in bikini.
Tja, daar wilde ik het dus even over hebben. Maar dat werd zomaar overruled door een fascinerende uitzending van de NTR op Nederland 2, die ik nog even wilde bekijken voordat ik me aan dit stukje zou gaan wijden. Over hoe de journalistiek heeft zitten slapen en gemakshalve het hele internet jaren en jaren lang over het hoofd heeft gezien.
Ongelofelijk, wat in die bedrijfstak is gebeurd. Of, veel beter geformuleerd, juist níet is gebeurd. Kritische journalisten, maatschappijvolgers, de slimste jongetjes en meisjes van de klas die altijd al wat te zeggen hadden. Doorgaans aardige mensen, ik kan het weten. Maar niet commercieel, geen verstand van marketing. Van oudsher is dat bijna de vijand: geld maken.
Professionele struisvogels in kaart gebracht. Het blijkt nota bene een serie van drie te zijn. Dus volgende week weer kijken (kan ook op de camping, waar ik dan wel/niet ben). Super. Een mooi inkijkje in een wereld die niet is veranderd en daardoor ten dode is opgeschreven. Herstel: al zo ongeveer dood is. En dat allemaal verklaard en toegelicht door mensen die er verstand van hebben (zeggen ze).
Des te meer bijzonder dat de hoofdredacteur van NRC, Peter Vandermeersch, zich laat rondrijden in een wel heel exclusieve Audi, terwijl hij het land afreist om zijn publiek voor te houden hoe de dagbladen lijden, en waarom. Maar híj doet het in ieder geval goed, want NRC is, samen met het Financieele Dagblad, de enige groeier onder de kranten. Nog sterker, NRC Media heeft nog nooit zo’n grote, betaalde oplage gehad. Die luxe Audi met van die lekker decadente leeslampjes is hem dus gegund, want hij heeft hem zelf verdiend. Verschil mag je zien en moet je (h)erkennen.
En de oplossing is ook hier minder ingewikkeld dan het lijkt. Jeroen Smit zal die in de laatste aflevering verklappen.
Dát moest dus even voorgaan. Vond ik.
Maar op Facebook is iedereen ook journalist. En dat wordt nog beter gelezen ook.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 