Drie maanden weg uit Nederland. België, Frankrijk, Spanje, Portugal, Engeland, Wales, Ierland, Noord-Ierland en Schotland. Dat is verkwikkend, stimulerend, verhelderend en vooral ontspannend. Dat laatste in de meest letterlijke betekenis.
Natuurlijk, Ryanair en easyJet hebben me af en toe een weekje teruggebracht naar Eindhoven en Amsterdam. Voor de nodige bedrijfsbezoeken, kandidateninterviews en twee keer een mediation-overleg binnen No Nonsense Mediation in Valkenswaard. The show must go on (en gelukkig doet die dat ook). Zoals al vaker opgemerkt, alle infrastructuur en communicatiemogelijkheden werken in m’n voordeel. Maar niet alleen in het mijne. Ook in het uwe, als u maar wilt. Een beetje verbeelding, denken in mogelijkheden in plaats van bedreigingen. Het gebeurt veel te weinig.
Maar dan kom je van de boot in Rotterdam, terug in je vaderland. Dat is dus wennen. In die paar tussendoorweken rij je minder, en heb je het misschien ook wel te druk om op nationaal gedrag te letten. Dan vallen dingen je niet zo op, precies de reden waarom het goed is af en toe eens een langere periode uit dit land te verdwijnen. Want tjonge jonge, wat stellen we ons toch aan, bijvoorbeeld achter het stuur. Ik rijd af en toe in een wat hogere auto, en dan kun je mooi bij anderen naar binnen kijken, links en rechts. En dan zie en merk je dat meer dan de helft van die snelweggebruikers minder op de weg en het verkeer let, dan zijn of haar displeetje in de gaten houdt. Dat kan een GPS zijn – onmiddellijk naar links bij een invoegstrook of zonder pardon op het aller-, allerlaatste moment de afslag nemen – , maar het is ook vaak een mobieltje, waarschijnlijk een smartphone. Ze zitten overduidelijk te twitteren en/of de mail bij te houden, checken hun Facebook-berichten en zijn overal online mee bezig, behalve met sturen. Dat betekent bijvoorbeeld ook dat je als een speer kan worden ingehaald, maar plotseling op je rem moet en diezelfde auto zelf moet gaan inhalen, omdat de snelheid van 140 is afgezakt naar 90. Want er kwam een melding binnen, zo is duidelijk te zien en nog maar net niet te horen.
DOSSIERS DOORNEMEN
’s Ochtends dossiers doornemen achter het stuur van je rijdende leasebak, dat is ook heel gewoon. Of als je zelf wilt gaan inhalen, je er lekker niet langs laten maar juist gaan afremmen op de linkerbaan. Heel gewoon. En als ze dan eindelijk tergend traag naar rechts gaan, dan gaan ze snel toch weer even naar links. Niet ongebruikelijk. In Nederland.
In Ierland heb ik me er over verbaasd dat automobilisten bijna standaard zo’n 20 km langzamer rijden dan dat maximaal is toegestaan. Dat heeft o.a. te maken met een rigoureus boetesysteem, waarbij je niet alleen heel veel geld kwijt bent maar ook nog eens strafpunten krijgt. Bij zes keer zo’n overtreding, of zoiets, ben je twee jaar je rijbewijs kwijt. Bovendien hebben ze daar eindelijk ontdekt dat rustig rijden veel dure brandstof bespaart. In een land waar de burgers op ieder financieel gebied worden afgeknepen door hun overheid, ga je dat merken. En er wordt stringent gecontroleerd, dag en nacht.
’s Avonds laat de hond uitlaten in Valkenswaard, want ik ben weer even terug, weet u nog wel. Auto’s nemen met hoge snelheid de verkeerde kant van de rotonde en passeren de vluchtheuvel van links, zodat het lijkt alsof ik toch weer even in Ierland ben. Gelukkig liep ik daar net niet, want anders had ik dit stukje nu niet kunnen tikken. Even later lijkt de rondweg een onderdeel van de 24 uur van Le Mans. Ook dat is heel gewoon, ik herinner het me nu weer.
In die bijna 24 uur “Nederland” heb ik geen enkele politieauto gezien. Wel opvallend veel mensen die alles doen en laten wat God verboden heeft. Welkom thuis. Gezeur? Misschien wel, maar laat me maar even. Over een paar uur ben (ook) ik er weer aan gewend. Dan valt het me niet meer op.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 