Column van Ton Westphal, zoals geplaatst in het Brabants Dagblad en het Eindhovens Dagblad van 27 oktober 2000. Zie deze bijdrage voor een verantwoording.
Hij zit graag ’s avonds met een goed boek op de bank. Iedere dag achter klanten aan, dat hoeft voor hem niet (meer) zo. Leiding geven aan en aansturen van zijn voor hem activiteiten die hij veel liever aan anderen over laat. Terwijl hij dat toch met speels gemak zou kunnen. En die twee ton salaris plus een prachtige auto en wat dies meer zij: doe maar niet. Hij heeft het gehad.
Hebben we hier nu te maken met een typisch geval van burn-out? Of gaat het om een softie, die kennelijk liever wollen pantoffels aan heeft dan Van Bommels van zeshonderd gulden? Geen van beide. We hebben het over iemand die ik al jaren ken. En die ik niet alleen als goede bekende, maar ook als kandidaat al jaren volg. Vriendelijke, sympathieke vent met een uitstekende opleiding. Iemand die heel serieus is, in vele opzichten. Iemand ook met een glanzende carrière tot op heden. Met een zekere regelmaat ontmoeten we elkaar, vaak komen we elkaar tegen op een beurs. Ik weet wat hij kan. Maar ik wist onvoldoende wat hij wil.
De vacature was heel bijzonder. Iets opbouwen vanaf 0. Een wereldmerk in Nederland op de kaart zetten, zoals dat wordt genoemd. Fantastische organisatie, kwaliteitsproduct, alle ruimte voor eigen initiatief, professionele support, dito beloning. Niet zomaar een vacature, maar nu typisch zo’n job waarvoor je direct één of twee mensen in gedachten hebt. Ik moest dus onmiddellijk aan onze voorbeeldkandidaat denken. Hij zou bij uitstek in het profiel passen. Maar wilde hij wel verkassen? Hij was zijn werkgever immers al vele en lange jaren trouw. En een eerdere keer dat ik hem had gebeld, ketste het af op salaris. Hij was niet haalbaar voor mijn opdrachtgever van destijds. Maar dit keer had ik een aanzienlijk ruimer budget meegekregen.
Ik had goede moed. Zijn carrière kon een grote sprong voorwaarts nemen. Hij hield echter de boot wat af en dacht op voorhand dat “ze” hem wellicht niet konden betalen. Toen de beloning ter sprake kwam werd het aan de andere kant even stil. En vond hij het tijd om mij als biechtvader te gebruiken. De baan was inderdaad “top” en met het salaris was eveneens niets mis. Maar… hij had er geen zin meer in. Er zou in zo’n functie van hem van alles worden verwacht. Heel hard werken zou het motto zijn. En alhoewel hij nog in de kracht van zijn leven is, had hij besloten dat hij dat niet meer wilde. Hij zocht in zekere zin rust en stabiliteit. Maar hij wilde wel degelijk iets anders gaan doen. Uit de frontlinie. Liever een gewone verkoper of zoiets, met een salaris van pak ‘m beet 75.000 gulden, dan een manager die met meer dan het dubbele thuiskomt. Ik hoefde mij geen zorgen te maken, want het was een weloverwogen keuze. En de conclusie was duidelijk: hij prefereerde de kwaliteit van het leven boven de kwaliteit van de baan. Beide gaat heel vaak niet samen, is de onheilspellende moraal. Maar heel weinig mensen staan daar figuurlijk, dan wel letterlijk even bij stil. Die worden pas wakker als er ineens “iets” gebeurt. Topjobs vreten je op, en als je niet oppast dan vreten ze je weg, zo zei ooit een opdrachtgever tegen een kandidaat. Deze kandidaat realiseert zich dat op tijd en ook dat is (een) kwaliteit.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 