SCHADELIJK EN SCHANDELIJK

Maandagavond een werkelijk geweldige documentaire gezien, bij de IKON: De dwaze zoon.

“Sommige dwazen herkent men aan hun woorden
andere aan hun zwijgen” – Cees Buddingh’

Briljant, Matte Mourik, hoe kun je met zoveel gevoel en respect de maatschappij in perspectief plaatsen. Heel erg goed gedaan!

Eigenlijk hoef ik juist daardoor niets meer te schrijven over Poetin en zijn Olympische Spelen. Ik had het nog even willen hebben over de verkramping van mijn lijf, de steken rond mijn hart, als hij onze Ireen Wüst in ons Holland House zo’n ‘knuffel’ geeft, die vervolgens de hele wereld over gaat. Of dat gezellige onderonsje met onze Koning en Koningin. Erger dan stuitend.

Daarom is het zo goed dat Nieuwsuur, de VPRO en nu dus ook de IKON rond deze Winterspelen voor de nodige kanttekeningen zorgen. Wat heet. Schrijnende reportages, ijzingwekkende documentaires en alleszeggende interviews. Want dat die Poetin veel en veel erger is dan “niet deugen”, dat zal de hele wereld nu toch zo langzamerhand wel weten? Desondanks knuffels en kopjes thee. Het doet me walgen.

Maar Matte Mourik heeft weer eens laten zien hoe het werkt. Soort zoekt soort. Waar de sporter zich voelt overvallen, maar de ambtsdragers óf zo dom zijn dat ze niet beter weten, óf gewoon kilo’s boter op hun hoofd hebben. Of is het nóg erger, bij die soort? De vraag stellen is hem ook hier beantwoorden, met dank weer aan destijds Mourik senior en nu dus junior.

Natuurlijk wist ik dat al lang, maar het is goed om weer eens bevestigd te worden. Door de nieuwsmedia. De sportmedia doen verder maar wat. Zoals (ook) al zo vaak opgemerkt: het moet natuurlijk wel allemaal leuk en lollig blijven. Geef het volk brood en spelen, hoe oud is die al? Pak nou zo’n Dione de Graaff. In godsnaam, zoals mijn Ierse buurman wel eens opmerkt over zijn vrouw: “Oh woman, stop talking!”. Zo’n meisje dat niet méér weet dan de schaatstijden die ze voor zichzelf heeft opgeschreven, en alles maar aan elkaar zit te kletsen dat het een aard heeft. Geen analyse, niet even nadenken, alleen maar praten, praten, praten. En nog het ergste, zonder enige kennis van psychologie in de sport.

Na de non-interviewer Bert Maalderink nu dus weer zo’n anchor lady, die allesbehalve een anchor lady is. Gestegen bij gebrek aan gewicht. Is er nou echt geen betere in het Gooi te vinden? Geef bijvoorbeeld Tom Egbers nou eens het format dat hij verdient. Van de weeromstuit verlang ik terug naar Mart Smeets. “De Mart”, je kunt van hem zeggen wat je wilt, maar die man begrijpt wél hoe een sporter in elkaar zit. Hoe hij of zij denkt en doet, of niet denkt en niet doet. Dáár wil ik van leren.

Gelukkig zit er een knop op de televisie. Dan zap ik maar weg naar “de Duitser”, waar afwisselend op de ARD of het ZDF – voor als ik er zin-an heb – óók een uren- en urenlang Olympisch programma te zien is. Ik blijf maar even in Ierland: “What a relief!”. Hoe speels, informatief, afwisselend en professioneel kan zo’n uitzending toch zijn. Ook al vult het dagen, duurt het uren. Sport, in plaats van “schaatsen”. Leerzaam.

Tot besluit nog even over die medaillematrix, die ruim van tevoren al was ingevuld door zo iemand als Gert van ’t Hoff. Deze Gert is geen kritische sportjournalist bij een kritisch programma als Nieuwsuur, maar bij uitstek iemand om het al lang vergeten duo “De Positivoos” nieuw leven in te blazen. Maar goed. Sven Kramer dus geen goud op het koningsnummer. Psychologie, Dione.

Hebben we het dan slecht gedaan, met nog twee zekere gouden schaatsplakken te gaan? Natuurlijk niet. De Nederlandse ploeg heeft nu al top gepresteerd. Respect en hulde. Een diepe buiging.

Maar rond zo’n mondiaal sportcircus zijn er veel te veel dingen slecht, waarmee ik dus niet het gebrek aan vorst en sneeuw bedoel. Schadelijk en schandelijk. Van gewoon de verkeerde keuzes, tot echt hele foute mensen met foute bedoelingen. Maar het volk wíl geloven in sprookjes, linksom of rechtsom. Gelukkig bestaan er omroepverenigingen als VPRO en IKON (IK ONderzoek), en zulke waardevolle filmmakers als Matte Mourik. Voor hen neem ik (ook) mijn hoed diep af.