Nog niet alles is geschreven over mijn inmiddels afgesloten Italië-trip. Natuurlijk niet, ik zou iedere keer een dik boek kunnen vullen met wat ik zie, wat me opvalt, wat ik herken, wat ik voel, waarover ik me verbaas, wat ik frustrerend vind, wat ik (allemaal) hoor, wat me met ongeloof vervult, wat ik ruik, wat me bevestigt en wat me verrast. Een mens maakt wat mee. En omdat ik weet dat nogal wat lezers mij volgen, zeker ook waar het dit soort “reisverslagen” betreft, wil ik dit reeksje verhalen met de Rocinante III afsluiten met drie eilanden, plus een toetje in de vorm van Saint-Tropez. Bovendien heeft het allemaal met elkaar te maken, maar u had vanzelfsprekend niet anders verwacht ;-).
Over Sicilië hebben we het geloof ik al gehad. Men doet er daar van alles aan om je gevoel van onveiligheid te vergroten. Langs de weg, op de parkeerplaatsen, in het verkeer. Bovendien vind ik het druk. Geldt ook voor Corsica. Van nature prachtig, maar vervlakt, platgetreden en overlopen door toeristen. Ongelofelijk, en dat al in mei. Alleen al bij de gedachte aan hoe het daar in juli en augustus moet zijn, moet ik vechten tegen een onmiddellijk opkomende depressie. Auto’s, campers in soorten en maten – eigenbouw, dan wel volledig over the hill – , motoren en nóg meer motoren – groepen en groepjes, die werkelijk koste wat het kost allemaal bij elkaar willen blijven, want anders schijnt het leven op te houden – , quads, mannen met dikke buiken en dikke baarden op trikes, met achterop vrouwen met lange (ge-)blonde (-erde) haren, wijdbeens, die veeeeels te oud zijn geworden voor dat soort werk maar die vooral net doen alsof de tijd zeker op hen geen enkele invloed heeft gehad, alle mogelijke clubjes van vintage-auto’s, natuurlijk allemaal (met) identieke types – dan bedoel ik zowel de vervoermiddelen als de berijders plus duopassagiers – fietsers, wandelaars, joggers en natuurlijk de al even onvermijdelijke bussen, van monsterlijk groot tot mini en alles er tussenin. Nee, niet in “de zomervakantie”, maar nu!
Het wurmt zich allemaal, groepsgewijs, achter en naast elkaar, over de smalle straten, langs rotsen en ravijnen, over kustweggetjes en door dorpen, steden en stadjes. Wat een geweld, wat een herrie, wat een massaliteit. Maar het schijnt niemand iets te interesseren. Ze geven gas, ze nemen de foto’s, ze bevolken de terrassen en ze accepteren kritiekloos de onvriendelijkheid van de ‘locals’. Immers, die krijgen gasten en klandizie genoeg. Onontkoombaar komen ze toch wel terug.
Ik heb er van genoten.
Dan bedoel ik natuurlijk Sardinië. Weggetjes, velden en dorpspleintjes waarvan Van Gogh heeft gedroomd, een natuurlijke kleurenpracht om van te duizelen. Hier zijn de randen van de wegen niet platgelopen en -gereden, maar lijken ze te zijn ontworpen, aangeplant en bijgehouden door een meester-hovenier. Het ene betoverende panorama na het andere ontrolt zich en – last, but voor Nederlanders not least – een espresso voor 50 cent. Zet er gerust een koude literfles Acqua frizzante naast voor een euro. Kortom: een indrukwekkend samenspel van natuur en cultuur. Sympathieke plaatsen als Cagliari en Alghero. La dolce vita in de dagelijkse praktijk. Zoals het moet zijn. Helemaal goed.
Opmerkelijk was het gebrek aan Nederlanders. Je ziet er vooral Duitstalige buitenlanders. Zo kom ik terecht bij Saint-Tropez. Ooit een dorp van niks, nu ontvangen ze daar per jaar bijna zes miljoen bezoekers. Dat is begonnen met Brigitte Bardot, en de film Et Dieu… créa la femme. Het betekende de doorbraak van BB als sekssymbool en van Saint-Tropee als the place to be. Dat betekent vandaag de dag dat je daar op een terras een slordige EUR 8,50 betaalt voor een klein flesje prik. Maar dan kijk je wel uit op het megajacht van – pak’m beet – Leonardo DiCaprio. Op de kaart gezet, heet dat. Letterlijk en figuurlijk. En zoiets kan dus 60 jaar en langer renderen.
Geen Hollanders naar Sardinië? Ze weten niet hoe ze er moeten komen, en krijgen er (dus ook) geen verhalen over te horen. Ryanair vliegt alleen vanaf Eindhoven op Alghero en Transavia een paar keer van Amsterdam naar Olbia, waar al helemaal niemand ooit van heeft gehoord. easyJet laat het eiland hier links liggen, maar vliegt er wel intensief vanuit Duitsland en Zwitserland naar toe. Meerdere Duitstalige steden worden bij concurrent Ryanair net zo frequent met Cagliari en Alghero verbonden.
De massa’s nemen dus de beslissingen voor u. Het recht van de sterkste, en de macht van marketing. Zo komen Brigitte Bardot, Michael O’Leary en zelfs Leo DiCaprio weer keurig bij bij elkaar.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 