Louis van Gaal zou zomaar eens voor een verrassing kunnen zorgen in Brazilië. Niet zozeer Robin van Persie, of Arjen Robben, of Wesley Sneijder. Nee, in dit geval maakt de coach het verschil.
Nederland geeft weinig voor de kansen van Oranje, zo hoor, lees en zie ik links en rechts. Ik ben het daar niet mee eens. Wereldkampioen zullen “we” niet worden, maar de laatste acht lijkt mij helemaal niet zo raar. Natuurlijk wordt Brazilië de nieuwe wereldkampioen. Het tikken van dit stukje had ik in gedachten voor ná de openingswedstrijd, maar in de 26e minuut van de tweede helft ben ik afgehaakt. Een penalty voor Brazilië. Wat zou dat kosten? Wat betaal je ‘op dit niveau’ voor een strafschop? Zou je kunnen volstaan met een ton, een half miljoen? Vrouwen, een jaar lang de beschikking over een megajacht? Nee, dat laatste valt op, daar wordt over geluld. Geld stop je in één keer in je zak, en schrijf je meteen af. De FIFA weet als geen ander hoe of dat werkt. Verschrikkelijk, hoe ze daar mijn geliefde spelletje om zeep helpen. Eigenlijk heeft zo’n toernooi na 71 minuten al helemaal geen zin meer. Omdat je weet wie moet winnen, en omdat dat dus ook zal gebeuren. Letterlijk en figuurlijk: koste wat het kost.
Terug naar de manager Van Gaal. Zolang hij niet tegen Scolari hoeft, heeft hij een faire kans. Een selectie met jongens die hij kan programmeren. Minder speler, meer manager. Dát is de kracht van dit Oranje. Teambuilding, in een leeftijdscategorie die daar nog voor open staat. Nog niet van die ego’s die groter zijn dan Onze Lieve Heer, althans een meerderheid. Ik heb vaker beweerd dat een goede as volstaat, de rest vul je op met indianen. De keeper is redelijk, achterin moet je een beetje geluk hebben, de middenvelder staat en de spits ook. Die as ziet er helemaal niet zo verkeerd uit. Hopen dat Sneijder heel blijft en geen kaarten pakt. Want een alternatief voor hem is er niet. Eigenlijk gek, want tot voor enkele maanden was hij misschien wel helemaal niet geselecteerd voor dit toernooi. Maar dat maakt het ook waardevol en fascinerend: Van Gaal en Sneijder hebben elkaar nu heel hard nodig. Daar kan iets moois uit groeien.
Een ander interessant punt om te volgen is zijn omgang met Van Persie. Veel te vaak is hij, Robin van Persie, de nieuwe Seedorf van Oranje. Wekelijks de uitblinker bij zijn club, van zeer goede wil, flexibel en betrokken, maar in het Nederlands elftal een sta in de weg. Van Marwijk heeft hem niet durven wisselen, twee jaar geleden. Eén van de oorzaken waardoor Nederland met een tiental toen geen wedstrijd heeft kunnen winnen. Stel dat die geschiedenis met Van Persie zich herhaalt, en wetende dat hij bij zijn nieuwe club een hele grote meneer is, durft de zogenaamd keiharde Van Gaal hem dan te vervangen?
Ik kijk er met veel belangstelling naar uit. Zo goed als dat ik het hele toernooi met buitengewoon veel belangstelling tegemoet heb gezien. Ik heb er mijn planning op aangepast, zowel zakelijk als privé. Interviews, vakantie, verjaardag, Ierland. Maar na 71 minuten vraag ik mezelf oprecht af: Ton, hoe naïef ben je nu eigenlijk? Want voor mij is het al gespeeld.
Corruptie is van alle dagen, niets nieuws in de wereld. Als we even bij het voetbal blijven, weet u nog, Korea? Maar het gebeurt steeds vaker, en steeds schaamtelozer, vlak voor je ogen. Er is niet meer aan te ontkomen. En dus is het ook niet meer te ontkennen, weg te wuiven of te vergeten. Zelfs niet voor even, bijvoorbeeld die 90 minuten die in principe zo leuk en spannend kunnen zijn.
Het spelletje is niet meer.
Zo heb ik toch weer wat geleerd. Het spijt me.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 