De manager/coach is zo verschrikkelijk belangrijk. Er kan er maar één de echte baas zijn. Weten waar je mee bezig bent. Met wie, en waarom, en waarvoor. Op het juiste moment. Verder gaat er niets boven het team. Zoals zo’n Arjen Robben na de wedstrijd in de studio bij Jack van Gelder de mindere goden liet groeien. Want hij weet als geen ander dat hij, net als die andere twee van de zogenaamde “gouden driehoek”, niet zonder hen kan. Alleen ben je niets, maar samen kun je alles bereiken. Daar kan de duurste managementcursus niet tegen op.
Een mens wordt er niet vrolijk van, mijn vorige stukje op deze site. Boos, maar eigenlijk nog veel meer teleurgesteld. Die vreselijke bobo’s, die door-en-door gecorrumpeerde, pratende pakken. Die mensen die vooral zichzelf het belangrijkste van de wereld vinden, die nergens anders oog en oor voor hebben dan hun eigen belang, dat zich alleen maar laat vertalen (en betalen) in harde valuta.
Die lieden die de sport kapot willen maken – en ik herhaal: koste wat het kost – , die zijn er toch niet in geslaagd om mij van de buis weg te jagen. Ik heb vrijdagavond intens genoten, ondanks alle randverschijnselen die inmiddels en heel eerlijk beschouwd, helemaal geen randverschijnselen meer zijn. Want ze domineren hoe dan ook het verloop van het toernooi.
Maar, wat kan voetbal toch leuk zijn en wat wás het meer dan leuk. Spannend, heerlijk, super. Op ieder gebied. Het kan nog, zo wint de emotie het alweer van het verstand. En ik schrijf hier en nu op dat dat goed is. Maar amper 24 uur geleden was het nog heel anders. Mag ik het even in herinnering roepen?
Ik keek er met veel belangstelling naar uit. Zo goed als dat ik het hele toernooi met buitengewoon veel belangstelling tegemoet heb gezien. Ik heb er mijn planning op aangepast, zowel zakelijk als privé. Vakantie, verjaardag, Ierland.
Maar na 71 minuten vraag ik mezelf oprecht af: Ton, hoe naïef ben je nu eigenlijk? Want voor mij is het al gespeeld. Zo heb ik toch weer wat geleerd.
Dan maar naïef. Van mij mag het, even. Want voetbal blijft voetbal, met alles er op en er aan. Dat neemt Blatter cs me “never nooit” niet af.
En dat emotie het wint van de ratio, daar heeft Louis van Gaal even maling aan. Analyse boven alles. En mede daarom was het ook zo’n heerlijk avondje! Hebben jullie Robin van Persie na de wedstrijd gehoord? Over van te voren precies weten hoe het zal gaan lopen, de voorbereiding en de fitheid. Twee jaar ergens naar toe werken, met elkaar. Focussen.
De manager/coach is zo verschrikkelijk belangrijk. Er kan er maar één de echte baas zijn. Weten waar je mee bezig bent. Met wie, en waarom, en waarvoor. Op het juiste moment. Verder gaat er niets boven het team. Zoals zo’n Arjen Robben na de wedstrijd in de studio bij Jack van Gelder de mindere goden liet groeien. Want hij weet als geen ander dat hij, net als die andere twee van de zogenaamde “gouden driehoek”, niet zonder hen kan. Alleen ben je niets, maar samen kun je alles bereiken. Daar kan de duurste managementcursus niet tegen op. En na zijn honderdste wedstrijd in het Nederlands Elftal mocht Wesley Sneijder een toespraak houden in de kleedkamer.
De hand van God, nee, de hand van Van Gaal, 28 jaar na “Mexico” en Diego Maradona.
Dat maakt sport nou zo mooi. Die liefde gaat nooit verloren, want dat is niet te koop.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 