Je kunt geen browser openen, de krant opslaan, een tijdschrift raadplegen dan wel 200 tv-kanalen langszappen, of je komt wel Adri Duivesteijn of Guusje ter Horst tegen. Kathleen Ferrier en Ad Koppejan revisited. Het is van alle tijden. Niks nieuws. Mensen zijn mensen, dat is al – we zijn inmiddels toch gezellig in de kersttijd aangekomen, de ultieme beleving binnen de christelijke cultuur – sinds Adam en Eva het geval. Velen kunnen de verleiding niet weerstaan.
Gisteravond zat Ter Horst eerst bij Nieuwsuur uit te leggen wat al lang glashelder is, om letterlijk aansluitend door te gaan naar Pauw voor hetzelfde kunstje. Dit soort mensen zit in de politiek om een uitweg te kunnen geven aan hun verslaving: de zucht naar aandacht. Ze schrikken niet terug voor een overdosis. Sterker: ze genieten er ook extra veel van. Als Philip Seymour Hoffman “OD’t”, dan sterft hij. Wat goed is vraagt niet om aandacht. Maar deze soort glorieert.
Ze trekken daarbij altijd dezelfde gezichten, gebruiken dezelfde woorden, benutten dezelfde intonatie. Ik denk niet dat het is ingestudeerd. Het komt voort uit de genen. Die mensen zijn nu eenmaal zo. Het zijn patiënten, met typerende verschijnselen. Het heeft dan ook veel, heel veel meer met psychologie en medische zorg dan met politicologie te maken. Ooit zei Andy Warhol dat iedereen 15 minuten beroemd zou zijn. Over overdosis gesproken.
Het bestrijden van verslavingsziekten kost de maatschappij ieder jaar een paar honderd miljoen. Dat bedrag wordt door deze actie behoorlijk opgedreven. Nu al heel veel energie, oponthoud, uitstel en verwarring, op een dossier van een kleine 100 miljard. En het is nog niet klaar. Ondertussen horen we weinig tot niets over één van die vele bijbanen van Ter Horst (zucht naar aandacht, weet u nog wel?): voorzitter van het Koninklijk Nederlands Genootschap voor Fysiotherapie. “Koninklijk”, brr…. Dan moet je gaan oppassen, want vaak klopt er iets niet. Zoals deze verstrengeling van verantwoordelijkheden en belangen. Ze zit daar per 1 december jl., dus binnen een maand levert ze al. Toppie joppie!
Zo komen als vanzelf (vanzelf?) begrippen als verkwisting, koninklijk, budgettering, belangenverstrengeling en politiek weer bij elkaar uit. We geven – afschuwelijk maar ook veelzeggend consequent – het geld uit aan de verkeerde zaken, de verkeerde mensen, de verkeerde doelen. In dezelfde uitzending van Nieuwsuur kwam ook aan de orde, dat de verbouwing van Paleis Huis ten Bosch 35 miljoen gaat kosten. En bijvoorbeeld dat de kwaliteit van het leerlingenvervoer ernstig onder de maat is. Daar is een aantal jaren geleden al de noodklok geluid, ook al door de NOS, maar zoals we allemaal weten: er verandert niets. De meeste van dit soort misstanden verbeteren niet. Ze worden erger. De reportage over “busje komt zo” zou door sommigen als schokkend kunnen worden ervaren. Ook: voedselbanken worden drukker dan ooit bezocht en aangeleverd. Want: ‘Het is nodig’.
Dan vraag ik me, in alle eenvoud, af of die 35 miljoen voor dat paleis wel nodig is. Als we dat nou eens halveren, met een afronding in het voordeel van de mensen die het echt nodig hebben: 17 miljoen voor dakreparatie, een nieuw tuintje en een paar te renoveren leidingen. Dan blijft er best nog wat over voor een knap behangetje in de Japanse zaal. Resteert 18 miljoen voor, bijvoorbeeld, het leerlingenvervoer. Ik weet zeker dat dát pijnpunt in de samenleving dan is opgelost. En zo verder.
Vrede op aarde. In de mensen een welbehagen.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 