Hij was verbijsterd. Toch had ik gewoon gedaan wat ik altijd doe. Op zoek naar goede kandidaten. De eeuwige sollicitant, die ook al eeuwig op zoek is naar een nieuwe uitdaging, scheiden van die ene, bijzondere kandidaat.
Milia vraagt wel eens aan mij: “Wat heb jij allemaal besproken met die kandidaat van gisteren?” Op mijn vraag: “Hoezo?”, volgt dan een korte weergave van het telefoongesprek dat zij die ochtend met diezelfde meneer of mevrouw heeft gehad. Dat het toch zo’n goed gesprek was geweest, dat er was geluisterd, dat ze hun verhaal kwijt konden en dat ze eigenlijk met een heel goed gevoel waren vertrokken. Terwijl ze ter plekke zijn afgewezen voor de baan waarop ze hadden gesolliciteerd.
Het toch beladen begrip ‘een openbaring’ valt in dat verband meer dan eens.
Tja, wat wil je ook. Als er her en der praktisch niets anders wordt gevraagd dan naar je sterke en je zwakke punten. Je hobby’s of, ook zo’n goeie, “waarom vind je dat we juist jou moeten (gaan) aannemen voor deze baan?”. Ik zou zeggen, als kandidaat, zoek dat nou eens even lekker zelf uit, dan kunnen we kijken of we aanvullend zijn.
Het is met mijn kandidaten aan tafel het gesprek van de dag. De manier waarop ze behandeld, en heel vaak mishandeld worden op andere adressen die ze bezoeken op jacht naar die felbegeerde baan. Het gemis van iedere gesprekstechniek aan tafel – zie ook deze blog daarover – , het afdreunen van een voorgekookt lijstje met vragen en vervolgens letterlijk het afvinken van de puntjes. Vorige week kwam absoluut spontaan het volgende antwoord bij mij naar boven op een vraag van een goede Relatie daarover: “Mijn kandidaten bepalen zelf de vragen die ze van me krijgen. Ook ik laat me verrassen.”
Toch ben ik in de loop van enkele tientallen jaren wijzer geworden. Je hebt zelf een goed interview, waarin je veel zo niet alles wat relevant is met betrekking tot het passen binnen de functie en de organisatie boven water krijgt. Aansluitend, ook na wat voorbereidende en begeleidende telefonische contacten – het hoort allemaal bij het proces, cq de procedure – ben je tot de overtuigende ontdekking gekomen: “Yes!”. Maar vervolgens mag diezelfde topkandidaat zelfs niet eens op gesprek komen bij je opdrachtgever. Te oud, onvoldoende gekwalificeerd, de verkeerde ervaring, te duur of te ver weg. Dat zijn dus allemaal platte conclusies op basis van het cv. Niks openbaring. De macht van de kwantiteit. En de miskenning van de kwaliteit.
Dat is de tijd. We shoppen er vrolijk op los. Niet alleen de sollicitanten, maar dus ook de werkgevers. Mijn god, er gaat op die manier zoveel talent verloren. En alhoewel ik vorig jaar van goede vrienden op mijn verjaardag het boek Don Quichot kreeg (in 1.117 pagina’s), wil ik me toch niet teveel spiegelen aan deze dolende ridder. Dan ben ik wellicht toch meer van Charles Darwin, en dat is allerminst een romanfiguur. Maar de conclusie van Nabokov is prachtig:
“Don Quichot heeft 350 jaar gereden door de jungles en toendra’s van het menselijk denken en hij heeft gewonnen aan vitaliteit en gestalte. Wij lachen niet langer om hem. Zijn blazoen is medelijden, zijn banier is schoonheid. Hij vertegenwoordigt alles wat teder is, verloren, zuiver, onzelfzuchtig en dapper. De parodie is een toonbeeld geworden.”
Prachtig! Ja, maar wat koop je ervoor. In deze tijd.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 