Maar toen keek ik gisteravond, zoals bijna dagelijks, weer even naar Nieuwsuur. Mijn god, wat een dijk van een format. Wát een goede verslaggeving! Niet lullen maar poetsen, maar dan journalistiek uitgewerkt. Inhoud in plaats van lachen, gieren en brullen.
Simon Sinek was de man waar ik deze week een blog over wilde schrijven. Over leiderschap en persoonlijkheid, daarmee meteen de successen van voetbalclubs als Leicester City en Atlético Madrid verklarend. Maar toch ook die onverwachte titel van PSV, die helemaal niet zo onverwacht is. U weet wel, de ook hier zo vaak aangehaalde vergelijking, zeg maar gerust overeenkomst tussen sport, bedrijfsleven en management. Die prachtige spiegel die ons iedere keer op zoveel velden, wegen, hallen, circuits en ook in en op het water wordt voorgehouden.
Maar toen keek ik gisteravond, zoals bijna dagelijks, weer even naar Nieuwsuur. Mijn god, wat een dijk van een format. Wát een goede verslaggeving! Niet lullen maar poetsen, maar dan journalistiek uitgewerkt. Inhoud in plaats van lachen, gieren en brullen. Talk- dan wel “late night shows” zijn wat mij betreft teveel talk. Inderdaad. Te veel en te vaak alleen maar LOL, oftewel laughing out loud, dat dezer dagen in de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen ook zoveel furore maakt. The Donald kan er over meepraten. Maar ondertussen ben ik al langere tijd sufgeluld door Pauw en zijn tafelgasten.
Maar niet door Nieuwsuur. Onderzoeksjournalistiek waar je wijzer van wordt. Twee items maakten dat ik eens even niet over Sinek ga schrijven, maar wel over de nasleep van alle ontslagen bij V&D en andere retailers. Pak nou die mevrouw die vooral zichzelf o zo zielig vond. Carla Aardenburg heet ze, 55 jaar. “Trouw aan V&D, al 37 jaar, en nu overkomt me dit.” Misschien heeft deze Carla in de afgelopen tien jaar te veel en te vaak naar de verkeerde tv-programma’s gekeken.
Quizje hier en showtje daar. Onschuldig vermaak. Nick en Simon en, lekker actueel, ze heeft zonder twijfel al die jaren alles gevolgd van en over het Songfestival. Dan haalt ze iets lekkers in huis. Zaterdagavond. Gezellig. Al doende, druk, druk, druk – werkende vrouw, weet u wel – is het haar volledig ontgaan dat de wereld niet heeft stilgestaan. Daar komt ze pas achter nu ze naar het uitkeringsloket moet. Niks bijgeleerd. Niet aangepast. Ze kan het woord employability nog niet schrijven; laat staan dat ze begrijpt wat het betekent.
Is dat erg? Niet als ze daar zelf de verantwoordelijkheid voor neemt. Maar wat me mateloos stoort, is dat ze vrij snel na haar ontslag in Zaandam een baan krijgt aangeboden op de luchthaven Schiphol. Maar dan wel in ploegendienst. Dat gaat ze dus niet doen. “Natuurlijk niet, op m’n 55ste?” Kijk en luister, Carla, naar je voormalige collega Rita Jansen, toch ook “al” 52. Zij doet inmiddels productiewerk in een voedselfabriek, en verdient meer dan bij V&D.
Nieuwsuur had Ton Wilthagen uitgenodigd aan tafel, hoogleraar arbeidsmarkt in Tilburg. Die wist te bevestigen dat in andere Europese landen minder “leeftijdsdiscriminatie” is. Maar misschien komt dat wel omdat de uitkeringen daar niet of minder zijn. Aldus Wilthagen. Mensen van 65+ zijn zelfs ook in Nederland gewild. Die gaan steeds meer aan het werk. Dan verdien je dus wat extra’s, bovenop je pensioen. Verdienen boven krijgen. Een enorme problematiek, veel drama en nog veel meer tranen, ingedikt tot, en verklaard in een paar zinnen.
En dan was er ook nog Henk Kamp. Minister van Economische Zaken. Toe maar. Nee, niet over arbeidsmarktbeleid. Natuurlijk niet, weet hij veel. Wat dan wel? Nou, hij blijft gewoon zijn privé e-mailadres, zoiets als henk.kamp@gmail.com, gebruiken. Ook voor zijn werk. Gewoon, omdat het zo makkelijk is. Maar je weet toch dat dat niet veilig is? Je eigen account is zelfs gehackt? Dat komt dankzij Nieuwsuur allemaal boven water. Ik ga er gewoon mee door, zei Kamp met een brede glimlach, en hij beende weg. Al die vervelende vragen.
Zo hebben we allemaal regels, regels, regels. Procedures en voorschriften. Als blijkt dat ze in de Verenigde Staten Europese politici afluisteren en anderszins volgen, dat staan ze in Brussel op hun achterste poten. Ze schreeuwen moord en brand. Maar Kamp zet willens en wetens de deuren wagenwijd open. Dat heet ‘op regeringsniveau’.
Straks rijd ik net zo “gewoon” door het rode stoplicht op de Markt in Valkenswaard. Gewoon, omdat ik het wel makkelijk en vooral ook praktisch vind. Ben ik sneller bij V&D.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 