“POTSIERLIJK”

Het is zo’n blad dat precies op de juiste dag, en het juiste uur, in de bus valt. Eén van de overgebleven gedrukte media die je liever even lekker doorbladert – echt papier! – dan online leest. Niks tussendoor, nee, ik ga er even voor zitten. Koffie, croissantje. Weekend. Het klopt. De inhoud is wisselend in kwaliteit en onderwerpkeuze, maar voor welk medium geldt dat eigenlijk niet? Zo willen ze hier soms wat al te sterk doorslaan naar het feminiene, teveel mode en luchtjes…

Ik heb het over de zaterdagse bijlage van het Financieele Dagblad, FD Persoonlijk. Als ik in Valkenswaard ben vaste prik. Het is vaak het eerste wat ik doe als ik beneden ben. Even kijken bij “Droomweekend”. Dan mag een meer of minder bekende medelander laten opschrijven hoe hij of zij – u raadt het al – het ideale weekeinde zou samenstellen. Dan fiets je van Japan ’s middags naar het Waterlooplein, en ’s avonds ga je eten in The Four Seasons van Hong Kong. Dat is best een leuk format. Zelf wil ik dan altijd het woord “vrienden” lezen, want de hoofdpersonen doen zelden iets alleen, of met de grote liefde dan wel met het gezin. Vrienden hier en vrienden daar, “dan ga ik met vrienden….”, of “met vrienden bezoek ik….”. Dan heb ik mijn bevestiging gehad, en kan ik even andere dingen gaan doen. Begrijpt u mij?

Ik voel onmiddellijke en warme sympathie voor hen die iets “slechts” individueel of met hun levenspartner ondernemen. Het schijnt uitgestorven, dan wel onbetamelijk te zijn. Je doet dus iets met vrienden. Of niet.

Afgelopen zaterdag mocht Najat Saidi deze kolommen vullen. Zij is directeur van een werving en selectiebureau dat zich profileert vanuit de gedachte dat je diversiteit nodig hebt. Gelooft u mij, ik vind dat prima. Niets mis mee. Dit stukje gaat echt helemaal niet over collegialiteit of concurrentie. Het is toeval. Wel vind ik dat als je met je Marokkaanse roots, zo bezoekt ze haar resterende familie in Tétouan – een stad waar ook één van mijn beste collega’s ooit vandaan komt, maar dat terzijde – , zaken doet vanuit de kracht van interculturele actie, je geen anderen mag uitsluiten. Juist dán mag je niet veroordelen. Dat eeuwige “respect” dat je zeker in Marokkaanse en Turkse kringen zo vaak hoort, ook nu weer (“Thuiskomen in Marokko”), blijkt eens te meer alleen op te gaan voor je eigen cultuur, je eigen achtergrond en je eigen familie. Dan helpt het niet meer als je naïef laat opschrijven dat het toch zo bijzonder is dat je in Tétouan een synagoge, een kerk en een moskee naast elkaar ziet staan. Welkom in de echte wereld.

Want tot besluit bezoekt Najat de Taj Mahal in Uttar Pradesh, het noorden van India. Dit is één van de zeven nieuwe wereldwonderen. De Taj Mahal staat in die zin in hetzelfde rijtje als, bijvoorbeeld, het Colosseum in Rome, Machu Picchu Peru en de Chinese Muur. De Taj Mahal is één van de meest herkenbare gebouwen ter wereld, wordt jaarlijks door miljoenen mensen bezocht en is een symbool van India. Maar Najat vindt het maar “potsierlijk”. Huh? Even op synoniemen.net gekeken wat dat ook alweer betekent, want in de gegeven context van vooral haar werk, dat weekeinde en dit gebouw kan het niet waar zijn… Maar toch, de andere woorden voor potsierlijk zijn: belachelijk, bespottelijk, bezopen, dwaas, gek, grotesk, idioot, koddig, kolderiek, krankzinnig, lachwekkend, mesjogge, ongerijmd, onzinnig en ridicuul.

Najat gaat nog even door: “Het is gebouwd door Shah Jahan als graf en monument voor zijn overleden vrouw. Uiteindelijk is hij er zelf ook begraven; heel romantisch.”

Je mag het vinden, en je mag alles zeggen en schrijven wat je wilt. Eigen verantwoordelijkheid. Vind ik. Ieder het zijne. Dat is mijn cultuur. Maar hoe zou Najat, zo uitgesproken multicultureel als dat ze naar eigen zeggen is, en haar familie het vinden als ik datzelfde Tétouan maar een belachelijke stad zou vinden, met bezopen mensen? In een lachwekkend land, waar ongerijmdheden de norm zijn en een kolderieke koning een onzinnige regering aanvoert?

Is dat soms ‘eigen volk eerst’?