CHARME ONTMOET ERUDITIE

Hoe mooi is het als beide elkaar in een interview inderdaad ontmoeten? Dan gebeurt er iets, de uitwisseling is daar. Geven en nemen. Elkaar versterken. Opstuwen en prikkelen. Maar in Zomergasten van afgelopen zondagavond waren charme, eruditie en nog veel meer in één en dezelfde persoon samengebald, geklonterd tot een prachtig mens: Griet Op de Beeck!

Dat in de kern fantastische Zomergasten was alweer aan de vierde gast toe. Ik heb de vorige drie niet gezien. Zoals hier al eerder opgemerkt, ben ik al langere tijd sufgeluld door alle praatprogramma’s op televisie. En dat schrijf ik op een dag dat ik hoor dat de NPO vol trots alweer een seizoen met Pauw en Jinek aankondigt. Nee hè. Ja dus. De talkshowmaffia. Laat dus maar. Ik weet het al. Wie er komt en wat ze vervolgens gaan zeggen. En hoe het publiek dan reageert. En wat dat dan weer aan tweets oplevert. De gespeelde verbazing. Het eigen gelijk. The go with the flow. En morgen weer een dag. Zo saai kan het zijn. Dus Zomergasten, ik had er even geen zin in. Ondanks vragen vanuit mijn omgeving wat ik nou eigenlijk vond van die Dyab Abou Jahjah. Ja, op Uitzending Gemist zal ik dat zeker goedmaken, en dan hoor je nog van me… Maar ik heb die moeite niet genomen. Dus vind ik eigenlijk niks. Niet (meer) interessant. Ook die Abou Jahjah niet. Voor mij is dat dus Abou Neehè.

Maar ik was wel benieuwd naar Thomas Erdbrink. Die zie ik dan liever tegelijk met Griet Op de Beeck dan met Abou Jahjah. En ik heb geen spijt. Dan weet ik het ook: Erdbrink is een prima verslaggever, maar helemaal geen interviewer. Genoten van Onze Man in Teheran, een veelzeggend inkijkje in de Iraanse samenleving van deze uitstekende correspondent, op basis waarvan ik een geplande reis naar dat land heb doorgehaald. Zo, die zit. Maar interviewen, dat kan hij niet. Te oppervlakkig, misschien wel te bang. Of zou Thomas te geïmponeerd zijn geweest door de spetterende persoonlijkheid van Griet? Godallemachtig, wat een vrouw.

Nee, ik vrees dat Erdbrink veel te licht valt. Daarom zal ik zeker ook de laatste Zomergasten dit jaar, met Mark Rutte, gaan bekijken. Die twee houden elkaar wel in evenwicht, dat kletst lekker weg. Dat is dus wél een match. Maar Op de Beeck, die niet alleen haar hart uitstortte maar ook nog even haar leven op tafel legde, vond in Erdbrink geen gesprekspartner. Helemaal niet zelfs. Tjonge, wat heeft deze presentator hier onvoorstelbaar veel laten liggen. Als je wilt weten hoe het eruit ziet als iemand water ziet branden, dan moet je maar even naar Erdbrink kijken, aan tafel met deze Belgische schrijfster. Een kunstenaar die nooit zo goed had kunnen worden zonder die onpeilbaar ongelukkige jeugd. Want iedereen weet dat een veilig en harmonieus gezin met dito opvoeding niet tot culturele topprestaties leidt. Een paar toffels en een warme kruik gaat niet samen met de Nobelprijs voor literatuur, zeg maar.

Het mooiste vond ik nog dat filmpje met Kevin Hines. Die staat op het punt om van de Golden Gate te springen en zichzelf van het leven te beroven, wanneer een vrouwelijke toerist hem pardoes vraagt om even een foto van haar te nemen. Je zou dat kunnen uitleggen als een briljante actie om hem op andere gedachten te brengen, hem weg te halen bij die rand, maar Hines voelde dat het anders was. Ze had geen flauw idee, en was alleen maar geïnteresseerd in dat plaatje. Zeker niet in hem. Hij stond er met tranen in zijn ogen bij, van verdriet en ellende. En hij is gesprongen. Gelukkig kan hij het navertellen. Griet heeft zo ook op een brug gestaan. Maar ze is nu een heel gelukkig mens, en een succesvolle schrijver geworden. Yes, you can! Dat komt door waardering, aandacht en belangstelling. Eindelijk. Maar daar moet je wél zelf aan werken. De ultieme boodschap van Griet, die deze avond dus niet aan Erdbrink was besteed.

Hij was als die toerist. Dodelijk.