Het lijkt wel of de hele wereld zat te wachten. Op dat debat, tussen twee presidentskandidaten in Amerika. Ongelofelijk, over zes weken is het zover. Dan gaan ze daar naar de stembus. Het is een keuze uit twee kwaden. Dat heb ik hier al opgeschreven.
Ik ben geen fan van Hillary Clinton. Onecht op ieder terrein. Een synthetische kandidaat. Dus neigde ik naar Donald Trump. Was en ben ik ook geen fan van, maar Trump is tenminste Trump. En mijn keus was vooral ingegeven door ernstige afkeer van de politieke elite. De leugens, alle andere praatjes, de bühne, het afvangen van elkaars vliegen… De ego’s, die zoveel groter zijn dan de verantwoordelijkheid voor hun kiezers en uiteindelijk: het land. Maar na dat debat sta ik weer met beide benen op de grond: the Donald is geen haar beter, of anders.
In eigen land hebben we de algemene beschouwingen achter de rug. Rutte zou er goed doorheen zijn gekomen. Er is, volgens de geleerden, alleen één puntje: zijn betrouwbaarheid. Nou, dat noem ik geen “puntje”, maar een vreselijk probleem. Juist op het gebied van betrouwbaarheid zou de eerste politicus van een natie, de regeringsleider dan wel de president, het voorbeeld moeten zijn. Die ontstijgt het gekrakeel van partijen. Die regeert en overziet. Bepaaldelijk rolmodel, zonder enige ethische smet. Juist het feit dat je op iemand kunt vertrouwen, onder alle omstandigheden, geeft autoriteit en aanzien. Anders verlies je in zo’n positie alles. Maar kom eens om zo’n politicus, waar dan ook. Met het heengaan van Nelson Mandela zou ik het niet meer weten. Ja, Barack Obama heb ik eerder genoemd. Maar die heeft de laatste jaren toch te veel van zijn glans verloren, vind ik.
DE WEG KWIJT
Het volk is dus de weg kwijt. Geen wonder. Want: geen leider. Ondertussen blijft Rutte het in de polls gewoon goed doen. Onbetrouwbaar? Who cares! Ook lees ik dat een club als 50Plus ineens verviervoudigt. Huh, gaan ze dan ook al stemmen op een frauduleuze nicht? Is de nood zo hoog? Kennelijk, want nogmaals: het electoraat is niet gek. Dat probeert iets te veranderen, maar hoe? En wie? Wat een wereld.
Aan de overkant van de oceaan klopt er dus ook weinig van. Over tweedeling gesproken! De enorme verschillen tussen rijk en arm. Of tussen Democraten en Republikeinen, die zelfs al niet meer bij elkaar in de buurt willen wonen. Afkeer over en weer. Dat kun je straks, dus over zes weken al, weer mooi zien aan het stemgedrag. Verschillen ook tussen zwart en blank. Met de latino’s er op verschillende gebieden zo’n beetje tussenin.
Maar in plaats van toenadering te zoeken, het onderzoeken van gemeenschappelijke punten, het idee van “samen sterk”, worden juist de verschillen aangedikt en geëxploiteerd. Ik ben goed, en jij bent fout. Er loopt een gitzwarte streep door die samenleving, en Europa lijdt aan kopieergedrag. Letterlijk om de hoek van het Witte Huis liggen zwervers op en achter de banken in de parken te slapen. Met in hun trouwe winkelwagentje, of opgeborgen in een paar vuilniszakken, hun complete hebben en houden. Ze zijn altijd zwart. En andere zwarten, hun “brothers”, doen op alle mogelijke gebieden hun best om zich eveneens te onderscheiden. Niet de huidskleur is een verschil van zwart en wit, maar veel te vaak de manier waarop beide groepen zich manifesteren. Dat leidt niet tot saamhorigheidsgevoel. Integendeel. De gevolgen zijn dit keer in Charlotte weer goed te merken.
Verkeersgedrag, je ook overigens niet aan de maatschappelijke regels houden, openbare ongehoorzaamheid. Ik ben ik en ik doe wat ik wil. En als jij daar iets van zegt, dan zal ik daar wel een daad tegenover stellen. Wie durft? Aan beide kanten van die streep? Ook uiteindelijk hele grote maatschappelijke veranderingen zijn ooit in de kiem ontstaan.
Zo leven ze daar, maar ook wij hier, in een voortdurende krachtmeting. Wij, of – nauwkeuriger geformuleerd – ik en de anderen. En ze worden alleen maar groter, die verschillen. Dat heeft zelfs Obama in de States niet kunnen veranderen. En Clinton, noch Trump zal daar evenmin in slagen. Bottom line: er verandert weer niets. De kiezers zullen opnieuw worden teleurgesteld. Dat gaat natuurlijk een keer écht fout. In Amerika, of in Europa. Want zeg nou zelf: Henk Krol for President?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 