‘WEG MET DIE ROMANTIEK’ (2x)

Lieve kinderen,

Hierbij weer even een update uit de Verenigde Staten. Het zal waarschijnlijk mijn laatste zijn, en dat heeft niet alleen te maken met onze thuiskomst dit weekeinde. Tjonge, wat is Amerika veranderd! Jullie weten het, ik heb er vaak hoog van opgegeven. De kwaliteit van dienstverlening; 24 uur beschikbaarheid van eten, drinken en slaapgelegenheid. In die zin een ideaal vakantieland. Allemaal bekend. Maar ik had ook zoiets als een droom. Wonen en werken aan de andere kant van de oceaan, ik zou het zeker kunnen. Mediation is daar nota bene uitgevonden, ik heb er dan ook zoals je weet meerdere trainingen gevolgd. Eerst in Eugene (Oregon), op basis waarvan ik zoiets als ‘verliefd’ ben geraakt op Portland. Jullie kennen de verhalen. En dan het hele verhaal rond werving en selectie, dat hier ook gewoon executive search wordt genoemd. Beide takken van sport – samenvattend – had ik 1-op-1 in de States kunnen uitvoeren, ik weet het zeker. Maar goed, dan hadden mama en ik een jaar of twintig geleden die stap moeten maken. En weet je wat ze toen zei, toen ik het daar toch best serieus met haar over heb gehad: “Laten we het nu niet doen, de kinderen zitten in een leeftijd dat je hun hele leven nu niet kunt omgooien. Dan hadden ze een jaar of tien jonger moeten zijn. We moeten dat nu niet allemaal gaan oppakken en verkassen. En je kunt ze ook nog niet alleen laten”.

Daar had ze natuurlijk gelijk in. Dus weg met die romantiek. Straks misschien. Over een paar jaar. Maar van uitstel komt vaak afstel. Dan maar (on-)gewoon doorgaan in Valkenswaard. En inmiddels is het 2016. Ik heb er nu ook geen zin meer in. Te laat, ik ga geen twee bedrijfsactiviteiten helemaal opnieuw opbouwen in een ander land dan Nederland of Ierland. Maar het zal jullie verrassen – Breaking News! – dat ik achteraf blij ben dat we die stap destijds niet hebben gemaakt. Het toch ook voor mij zo “beloofde land” is niet meer. Ik zou me er zeker niet (meer) op m’n gemak hebben gevoeld, die conclusie mag ik toch wel trekken na weer vier weken dwars door dat grote land te hebben rondgetrokken. Het is allemaal geen toeval. Die “themareis” waar we het over hebben gehad, blijkt dus inderdaad zo zijn uitwerking te krijgen. Maar een andere dan verwacht…

Amerika is Amerika niet meer. Verdeeldheid op ieder gebied, grote verschillen. De afgehaakte presidentskandidaat Jeb Bush zei onlangs al, toen hij in Nederland was, dat bijna 70% van zijn landgenoten hun auto niet kan laten repareren. Ik geloof hem (ondanks dat hij een politicus is, ha ha…). Maar het is niet alleen rijk en arm. Het is ook zwart en wit qua huidskleur.

Zo zijn we deze week in Silicon Valley geweest, met bezoekjes aan LinkedIn, Google en Apple. Nou, als je daar romantische ideeën bij mocht hebben – denk aan Twan, die ooit met mij heeft gesproken over een mogelijke carrièrestap in Sunnyvale – , vergeet die dan onmiddellijk. Het is een net van volstaande wegen, lelijke bebouwing en vervuilde groenstroken die niet groen zijn. Dat is eigenlijk wel een aardige samenvatting, misschien wel van heel Amerika: druk en altijd herrie, voortdurend maar die herrie. Iedereen moet kennelijk horen wat je vindt en wat je aan het doen bent. Ondertussen wordt de omgeving ook visueel steeds lelijker. Het is te vaak vervuild en onverzorgd. Geen aandacht voor wat dan ook, ja, alleen voor jezelf.

Google en Apple. Opmerkelijk, twee concurrenten die wereldwijd bepalen wat er gebeurt op ICT-gebied en die vlak bij elkaar zitten. Op de Google-campus kun je gewoon rondlopen, op een terrasje gaan zitten en een gesprek beginnen. Een feest voor een headhunter. Hoezo, relaxed? Wat trouwens ook wel leuk was, was dat toen ik op het hoofdkantoor van Apple vroeg waar nou die nieuwbouw plaatsvindt, de bewaking zei dat ik dat maar even moest googelen (…). In de Apple store ernaast wisten ze me te vertellen dat er niets te zien is, omdat het project helemaal is afgezet met een houten omheining. Vlak naast de Interstate ter hoogte van Cupertino, hadden we trouwens gedurende zeker een mijl rijden een leegstaande nieuwbouwgarage gezien. Het kan niet anders of die hoort bij die nieuwbouw van Apple.

En dan Stanford University, ook allemaal in ‘the valley’ die geen valley meer is. Hebben we ook nog even meegenomen. Prachtig en inspirerend. Dat zeker. Maar, net als die andere bestemmingen hier, ze hebben me wat filosofisch gestemd, als ik het zo mag uitdrukken. Reizen zorgt, althans bij mij, voor meer vragen dan antwoorden. Misschien heet dat dan wel – zeer toepasselijk – huiswerk. Maar dat voert in dit mailtje allemaal te ver. Praten we thuis wel verder over. Kunnen we het meteen over de “echte” Rocinante hebben, hier in Salinas 🙂 . Tot dan!

Vele groeten van mama en

mij