VOORGEPROGRAMMEERDE ONZIN

Er gloorde ineens hoop. Begin vorige week. Een nieuw gezicht in de politiek, op een belangrijke functie. Een vreselijk verveeld maar tegelijk ook al langere tijd vervelend gezicht, dat van Alexander Pechtold, eruit en een opvolger die zo in eerste instantie beloftevol leek. Eindelijk eens niet iemand die politicologie, geschiedenis of rechten heeft gestudeerd. Eindelijk eens iemand die een bedrijf van binnen heeft gezien. Op de fotootjes die snel voorbijkwamen leek hij ook nog te smoelen. Keurig, correct en kennelijk welopgevoed. Geen spijkerbroek, wel een stropdas. Zou het dan toch gaan gebeuren?

Ik begon te mijmeren over de enorme kansen. Met ter rechterzijde een VVD die wordt weggevreten door fraude en corruptie, door leugens, door nepotisme en een consequente keuze voor de verkeerde mensen. Hoe liberaal is dát allemaal?

En een beetje naar links zit een PvdA die de weg al langer kwijt is. Met een politiek leider die meer ruzie heeft met zijn contactlenzen dan met die meerderheidscoalitie van één zetel. Een enorme loser. Als we het dan toch over ‘gezichten’ hebben, don’t say more als je het wilt hebben over Lodewijk Asscher. Dat meisje van Marijnissen komt natuurlijk ook helemaal niet uit de grondverf, zodat ‘op links’ alleen Jesse Klaver is overgebleven.

Christelijk rechts blijft christelijk rechts. Behoudend, rekken en er bij blijven. Zoveel stemmen als er mensen zijn op de Veluwe, in Zeeland en in delen van Overijssel. Heeft niets met kiezen te maken, maar met afkomst. En het CDA? Ach…

Maar rechts en links bestaan eigenlijk niet meer. Het gaat over andere zaken, het loopt over andere kanten. Met in het midden ‘slechts’ een diepe kloof. Dan heb je niveau, kennis en persoonlijkheid nodig om daar overheen te kunnen springen. Zou het dan toch? Want als kiezers de VVD bij een alternatief eindelijk massaal zullen laten vallen, en als progressief Nederland naast Klaver eveneens een keuze krijgt, dan ligt de absolute meerderheid voor het oprapen. D66, de partij, nee het gezicht dat Nederland verbindt, toch dat pragmatisme aan de macht? Het leek een kans voor open doel. Het kabinet Jetten-I stond bij mij al in de steigers.

Die dinsdagavond, vorige week, heb ik daarom voor het eerst sinds misschien wel één of twee jaar weer naar Pauw gekeken. Want ik weet doorgaans al wel wie er waarom daar aan tafel mogen gaan zitten, wat ze zullen gaan vertellen en waarover het dan gaat. Hoe voorspelbaar kan het zijn? Maar nu schoof dus ook dat zo beloftevolle, nieuwe gezicht aan, dus dat wilde ik ook weleens horen praten. En bij dat gezicht hoort een lijf, met lichaamstaal. Aan zo’n tafel is dat ook interessant, niet in het minst als het om de toekomst van Nederland gaat.

Binnen enkele minuten was ik er al wel uit. Het is mijn vak om redelijk snel, en soms ook onredelijk snel, mensen te beoordelen. Op presentatie, wat ze in huis hebben en wat ze willen. En of ze dat ook kunnen. Wat een tegenvaller! Niks visie, maar voorgeprogrammeerde onzin, clichés en gebrek. Een menneke, op ieder gebied. En dan door de eigen kring zo aangekondigd, zo gekatapulteerd en op voorhand zo veelbejubeld door zijn mentor. Maar El Salvador is niet opgestaan. Dit is een paling in een emmer snot. Er verandert weer niks.

Er gloorde hoop, iets van een toekomstperspectief met nieuwe mensen. We waren er zó dicht bij. Maar na enkele zinnen, enkele vragen en enkele blikken is de hoop die gloort gechloreerd. Geen smaak, geen kleur, geen structuur en ook geen geur meer over. Alles weg, afgedood. Alles op diezelfde vlakke lijn, zonder iets van betekenisvolle respons. Als ze dat in het ziekenhuis op de monitor van de IC zien, dan constateren ze dat de dood is ingetreden. Geen beweging, geen reactie, alles vlak. Zonder uitslag. Dan is het klaar.