Grote persoonlijkheden, echte vakmensen met autoriteit, performen op eigen kracht. Die hebben niemand nodig, en zorgen hoogst zelfstandig, op hun manier, voor een omgeving waarin wordt gepresteerd. Het geheim is dat dat niet eenmalig is, maar bijna continu.
Wie ziet nog de gezichten van de Ajacieden, toen ze wisten dat ze verder moesten in de Europa League? En dan ook nog tegen Getafe? Wie? Getafe! Het was te min voor de godenzonen, die gisteren kansloos waren tegen datzelfde Getafe. Over twee wedstrijden weggespeeld, op alle fronten verslagen. Ajax. Ik schrijf dit niet op uit leedvermaak.
Je mag best wat minder zijn, na het verlies van jongens als Matthijs de Ligt en vooral ook Frenkie de Jong. Maar dan blijft er, kijk naar vorig seizoen, toch genoeg talent over om gewoon een balletje mee te blijven trappen in Europa? Dat veelgeroemde opleidingsinstituut uit Amsterdam, dat ondertussen ook nog Quincy Promes en Ryan Babel aan de selectie kon toevoegen.
Ik herinner me nog de veelgevoerde discussie, of noem het liever lekker ouwehoeren over voetbal, rond Rinus Michels en Johan Cruijff. Was de eerste nou zo’n goeie trainer, of was het het uitzonderlijke talent van de voetballer dat de doorslag gaf bij die reeks van successen? Het was natuurlijk de combinatie, maar beiden groeiden daarna “individueel” volop door. Michels (“Voetbal is oorlog”) heeft Oranje in 1988 de enige grote prijs bezorgd, en de palmares van Cruijff is eindeloos, eerst als voetballer en later als trainer.
Grote persoonlijkheden, echte vakmensen met autoriteit, performen op eigen kracht. Die hebben niemand nodig, en zorgen hoogst zelfstandig, op hun manier, voor een omgeving waarin wordt gepresteerd. Het geheim is dat dat niet eenmalig is, maar bijna continu.
Dus ik wil niets horen over blessures en schorsingen bij Ajax, en al zeker niet van Ten Hag. Want dat hoort allemaal bij het voetbal, zeker als je veel wedstrijden wilt spelen. Nee, het zit in de selectie, in het management daarvan. Pak nou zo’n Carel Eiting. Hij scoorde, weliswaar via een Spaans hoofd, en dus mocht hij na afloop iets komen vertellen voor de camera. En opnieuw dacht ik, werkelijk waar en zonder enige ironie: wat zijn dat voor het merendeel toch vreselijk aardige jongens, daar bij Ajax. Ik kom weinig tattoos tegen, ze beheersen de Nederlandse taal en zeggen ‘op camera’ best verstandige dingen. Het zijn niet zozeer godenzonen, maar vormen met elkaar gewoon een verzameling van ideale schoonzonen. Leuke jongens, die Ajacieden. Maar daar zit misschien wel de pijn, die Getafe feilloos heeft blootgelegd.
ALS HET ZONNETJE SCHIJNT
Want pak nou zo’n Deyverson, en vooral die kleine Marc Cucurella. Die halen het bloed onder je teennagels vandaan. Dat zijn precies het type spelers die Ajax mist. Ten Hag heeft het over zijn sterkhouders. Bedoel je dan Dusan Tadic? Die al maanden uit vorm is en nog niet de helft van zijn salaris waarmaakt? En hoe rendeert Babel? Niet, dus. Motivatie, teamsamenstelling, evenwicht en speelplan. Trek het je gerust aan, Ten Hag. Als het zonnetje schijnt is het altijd leuk buitenspelen. Maar het gaat erom dat je je ook kunt vermaken bij herfst en regen. Dan zet je dus de omstandigheden naar je hand. Als ik iets te zeggen zou hebben bij Bayern München, dan ging ik toch echt aan de deur van deze Tukker voorbij.
Nu we toch zo lekker bezig zijn om een paar mensen in de voetballerij de maat te nemen, kom ik als vanzelf ook uit bij de verslaggeving in de studio en langs de velden. Gelukkig heb ik een welwillende huisarts, die mij wat tabletjes heeft voorgeschreven om die wedstrijden thuis in mijn luie stoel uit te kunnen zitten. Want ik verdraag het anders niet meer, dat commentaar van vooral zo iemand als Wytse van der Goot. Alles wat je al weet, dat volstrekt overbodige tentoonspreiden van weetjes om maar te laten horen hoe goed je op de hoogte bent, het vollullen van iedere seconde met lucht. Het geluid uitzetten, zegt u? Nee, want dan mis ik de beleving in het stadion. Ik ben een liefhebber.
Maar terug in de studio van Veronica vind ik Hélène Hendriks uiterst plezierig om naar te kijken en te luisteren, en is Johan Derksen, in tegenstelling tot die suffe Wim Kieft, met zijn lijzige “Ja, weet je…”, nog lang niet over zijn uiterste houdbaarheidsdatum heen. Dat zal wel komen omdat hij er nog een heleboel naast doet, onze Johan. En wat een rake opmerking was het, dat de keuze voor welke wedstrijd wordt uitgezonden niet aan leken moet worden overgelaten. Want Chelsea-Bayern had deze week natuurlijk, ook vooraf, veel meer te bieden dan Napoli-Barcelona.
Dan hebben we het nog niet gehad over dat presentatieduo rond de Europa League-avonden (Ajax) bij RTL7, dat ik zo onbetekenend, absoluut niet inspirerend en dodelijk oninteressant vind, dat ik hun namen nog niet wil opzoeken. Een vreselijk format, zeg maar gerust een heel vervelend, verplicht nummertje. En met een analyticus als Jan Boskamp, die zelf hard aan doorselecteren toe is. Ik houd het hierbij, de ruimte is op.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 