Het was een wat druiligere zaterdag. Uitgenodigd voor een gezellig etentje, en wilde voor de gelegenheid een bloemetje meenemen. Lekker origineel, ik hoor het u denken, maar deze dochter is dol op bloemen. “Als je wat wilt meenemen voor een vrouw, doe dan bloemen. Altijd goed!”. Dat is een uitspraak van haarzelf, dus wie ben ik?
Omdat de hond nog even lekker moest lopen, heb ik mijn bezoek aan tuincentrum Coppelmans in Waalre uitgebreid met iets van een sidetrip down memory lane. Want even verderop was één van mijn allereerste opdrachtgevers gevestigd, niet alleen met een kantoor-aan-huis, maar ook nog eens aan een bosrand. Hoe zat dat ook alweer? Het was zeker een kwart eeuw geleden dat ik daar was geweest. Hij ging het destijds al wat rustiger aan doen. En kon toen ook al niet aan personeel komen, ondanks No Nonsense Consultancy. Ik geef het toe. Ja, ik heb verschillende mensen kunnen plaatsen, en nog veel meer kandidaten gepresenteerd. Maar er was altijd wel iets.
Zo herinner ik mij een uitstekende vent. Commercieel, met een stabiele carrière en hij kon hier een hele logische vervolgstap gaan zetten. Maar hij werd het niet, want hij doopte zijn koekje in de koffie. “Hoe kun je dat doen, meneer Westphal. Dat is zo onbehoorlijk, en ook onbeleefd. Mijn vrouw wist werkelijk niet wat ze zag! Hoe moet dat straks bij mijn klanten?”
Dat was toen al een generatiekloof, oud en jong. Nee, vooral zoiets als: zijn blijven steken in de verdwenen tijd. Van oude mensen, en de dingen die voorbij gaan. Dat is jammer. Want je kunt er over praten, maar het zijn ideeën en gewoonten die letterlijk zijn verankerd in doen en laten. Dan haak je op zeker moment af, aan beide kanten van de tafel zal ik maar zeggen. Darwin wist het al. Het zijn niet de sterksten die overleven, maar het is de soort met het best ontwikkelde vermogen om zich aan te passen aan nieuwe omstandigheden. Als je niet meer kunt zwemmen, dan zul je moeten gaan lopen, of vliegen.
Er zijn mede daarom niet veel mensen geweest die daar enig jubileum hebben kunnen vieren. Alleen een paar familieleden, die bleven zitten ook al waren ze niet bij uitstek geschikt voor, en gelukkig in hun positie. Maar die wisten vanuit huis natuurlijk wél hoe ze koffie moesten drinken. Ons soort mensen.
SCHOUDER-AAN-SCHOUDER
Toen het al slechter ging met de organisatie, kwam één van die familieleden voorbij in een selectieprocedure van NNC, uiteraard elders. Hij solliciteerde niet, maar ik had hem benaderd. Wist dat het afgelopen was daar, en had hoe dan ook sympathie voor deze familie. Een loyale opdrachtgever, die jarenlang de rekeningen werkelijk omgaand had betaald. Hij vond dat een erezaak, en dat is natuurlijk de andere kant van die moraliteitsmedaille. Het kwam evenwel niet verder dan een telefoongesprek, want het aanbod was hier te licht, en daar te zwaar. De flexibiliteit en goede wil bleken te zeer verschrompeld om elders hoe dan ook opnieuw de schouders eronder te zetten. Toch sneu, in de oprechte betekenis van dat begrip. Want een gevleugelde uitspraak van zijn vader was altijd, dat we er samen voor moesten gaan, “schouder-aan-schouder”.
En met dat soort gedachten liep ik niet alleen in het bos met mijn hond, maar ook langs dat eenzame huis. Benieuwd wat er van was geworden. De voortuin werd nog altijd goed bijgehouden, maar waar eens de ingang van het kantoortje was hadden de spinnen al lang geleden ruim baan gekregen. De buitenverlichting brandde midden op de dag. Het huis zelf leek onbewoond.
Mooie producten, een professionele dienstverlening, succes. Hard werken, zelden een vrije dag. Omzet en winst. Maar geen idee over waar het naar toe gaat, met ons soort mensen. De markt bepaalt je doen en laten. Dat is dus een andere omschrijving voor de waan van de dag. En dan is het, altijd op een moment dat je het niet verwacht, niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk klaar.
Ik floot de hond bij me, hij sprong met een vloeiende beweging achterin de auto. Achter het stuur vroeg ik me even af of ik hier voorheen de auto keerde, of dat ik de straat altijd uitreed. Dat wist ik niet meer, gek genoeg na alles wat weer was komen bovendrijven. Pas toen ik een paar bochten had genomen en weer op de Waalreseweg was, ebde de melancholie voorzichtig weg. Eten! De kinderen! En morgen lekker zondag. Ik wist wat ik wilde, en ook zou gaan doen.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 