Nee, ik ga het niet weer over Janine Abbring hebben. De ‘Wet van Westphal’ luidt dat mensen onvoorstelbaar consequent zijn. Dus ook Abbring. Maar haar gast was mooi om naar te luisteren, en ook om naar te kijken. Zijn ogen spraken boekdelen, bij de zoveelste interruptie van het gansje aan de andere kant van die tafel. Of bij één van haar vele vraagjes onder het motto ‘kijk eens hoe bijdehand ik wel niet ben’, terwijl het antwoord twee zinnen daarvoor al was gegeven. Alweer. Nee, het was Jaap Goudsmit die mij drie uur aan de televisie heeft gehouden.
Een persoonlijkheid waar we veel van kunnen leren. Been there, seen that & done it. Ik vond het een mooie aansluiting op mijn vorige stukje, als het gaat om je staande houden in een, eufemisme, “veranderende wereld”. En ook zijn keuzefilm, waarover later meer, paste fraai in de geschiedenis van deze blogs. Inspiratie, troost en herkenning.
Bijvoorbeeld dat je al die wijsneuzen, of ze nou Van Dissel, Osterhaus of Coutinho heten, niet zo serieus moet nemen. Omdat zij het werkelijk ook niet weten. Heerlijk no nonsens, die Goudsmit. Houd ik van. De man is niet van de straat en geniet meer dan zomaar enige naam en faam, ondanks een wetenschappelijke uitglijder in het verleden (waar hij trouwens opmerkelijk frank en vrij op terugkijkt). Dat laatste siert hem, en is een behartigenswaardige les voor velen. Want hij is er veel sterker “uit” gekomen, en ook dat weet hij helder en boeiend onder woorden te brengen alhoewel het verder amper is uitgediept vanwege de presentatrice. Er zit ook veel dreiging in zijn teksten, die overigens met een vriendelijke glimlach worden uitgesproken. Je kunt tientallen jaren op één of twee virussen studeren, en nog weet je niet veel. Ga daar dan maar eens een veilig en geaccepteerd vaccin voor ontwikkelen. Wie, hoe, wanneer, waarom en wat. Goudsmit gaf ons weinig coronahoop.
Dus draait het om common sense. Gewoon doen. Eigen kennis, vertrouwen in jezelf. Het goede doen wat je al weet, en wegblijven bij de risico’s. En toen maakten we de sprong naar zijn keuzefilm: All is Lost (2013), niet alleen geregisseerd maar ook geschreven door J.C. Chandor. Wil je nog een toepasselijke titel, voor deze tijden? Goed gedaan, Jaap. Trouwens, ook Chandor kan wel wat. Want twee jaar daarvoor was hij nog de schrijver en regisseur van het letterlijk en figuurlijk fantastische “Margin Call”. Ook wel een toepasselijke, maar dat terzijde.
Maar er is veel hoop. Als er geen anderen zijn die je kunnen helpen, omdat ze het niet weten, er gewoonweg niet zijn, het verdommen of omdat je ze niet vertrouwt, dan heb je altijd jezelf nog. En in meer dan enkele gevallen, moet dat misschien wel je eerste keuze zijn. Jij en jezelf. Zie Robert Redford in deze iconische rol. Je hebt je eigen intelligentie, know how en ervaring. Blijf nadenken. Raak niet in paniek, wat er ook gebeurt. Het is een zaak van volhouden, en uiteindelijk kun, en zal je in de meeste gevallen ook overwinnen op wilskracht.
Mooi.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 