Ja, er is van alles met mij aan de hand. Een niet eerder vastgestelde combinatie van onrust, ongenoegen en bedreiging. Een gevoel van meer dan grote verandering op ieder gebied. Op je hoede zijn, opletten dus en proberen te anticiperen op die ontwikkelingen. Dat laatste kan natuurlijk niet, op 6 augustus 2020. Leven we niet allemaal op een vulkaan? Maar moet je het dan maar gewoon over je heen laten komen, onder het motto dat je toch niks kunt veranderen?
Wat dat betreft krijg ik steeds meer respect voor het leiderschap van de burgemeester van mijn stad, Ahmed Aboutaleb. Die zegt ‘er alles aan te willen doen om zichzelf straks geen verwijten te hoeven maken dat hij niets, of onvoldoende heeft gedaan’. Zo was hij de eerste die voor een mondkapjesplicht heeft gepleit, niet slechts in het openbaar vervoer maar ook in bepaalde, drukke gebieden van Rotterdam. En hij voert het dan ook uit. Datzelfde geldt voor het schrijven van een persoonlijke brief aan alle studenten in de stad. Hij wijst die kinderen op zoiets als persoonlijke verantwoordelijkheid, doet een poging iets te verduidelijken over “betrokkenheid” en sociale cohesie. Want als ouders dat niet doen of hebben gedaan, dan resteert slechts ultieme behoeftebevrediging. Koste wat kost, en in de letterlijke variant begint dat al knap cynisch te worden.
Ik zie ze dagelijks, de terrassen zitten overvol. Niks afstand, want er is niets aan de hand. Alleen de berichten op hun mobiel zijn relevant. Het is zo opmerkelijk, en universeel aanwezig. Maar wat mij opvalt, vindt iedereen normaal. Vandaar ook tenminste een deel van mijn onrust. We nemen die verstikkende verslaving voor lief, het is volledig geïntegreerd in ons leven. Maar ik wil dat leven niet. Ik wil weg. Ver daarvandaan. Niet wéér naar buiten lopen in die stad, en onmiddellijk tot de ontdekking komen dat je alleen maar mensen ziet die bezig zijn met hun telefoontje. In spijkerbroeken en op sneakers, met blote enkeltjes. Leve het individualisme, de eigen identiteit, het uitdragen van zoiets als persoonlijkheid en stijl. Jouw leven. Nada.
Op die terrassen wordt dus niet of in het beste geval amper van mens tot mens gecommuniceerd, ook al zitten ze (veel te dichtbij) aan dezelfde tafel. Het gaat via een apparaatje. Tent-na tent-na tent. Ik loop er langs met de hond, en op de terugweg weer. Omdat ik niet wil geloven wat ik juist had geconstateerd. Je beeldt het je in, Ton, zo erg kan dat toch niet zijn? Ga er straks vooral ook geen blog over schrijven, want je maakt je belachelijk. Maar terug naar huis zie ik hetzelfde, aan dezelfde tafels met hooguit weer andere mensen, die dus hetzelfde doen en hetzelfde nalaten. Allemaal hetzelfde. Alles hetzelfde. Dus schrijf gerust dit stukje.
Uiteindelijk is Rotterdam nu de gevaarlijkste corona-hotspot van Nederland geworden. Gek hè?
Het verschijnsel is niet uniek voor Rotterdam. Maar wel voor regio’s waar veel jonge mensen zich letterlijk ophopen. Omdat ze dus niks weten en alles doen wat God, of Aboutaleb, of Jaap van Dissel verboden heeft. De consequenties van enkele tientallen jaren decadentie en gebrek aan gezag. Ouders, docenten, politici en bestuurders. Alles kan en niets moet. Genieten is het toverwoord. De rolmodellen zijn zij met de meest extravagante avonturen, de wildste seks, de gekste tattoos en de spannendste drugs. Moraliteit, fatsoen, empathie en zelf nadenken zijn passé, Ahmed. Je vecht voor een reeds langer verloren zaak; die wedstrijd win je niet meer. Dus ik ook niet. Maar laat ik hierover ophouden, want nog niet zo lang geleden heb ik het bijvoorbeeld op 25 juni in WAAN-ZINNIG al aangekaart. En een week daarna ging het er ook al over: “DE WERELD IS VERROT, JIMMY”.
Onrust, ongenoegen en bedreiging. Als ik niet oppas dan gaan die drie zaken mijn leven beheersen. En dus zoek ik troost in artistieke prestaties. Volg ik mijn helden als Tommy Wieringa, Ilja Leonard Pfeijffer en Bas Heijne. Lees ik biografieën. Hoe zijn zij hiermee omgegaan? De meeste mensen deugen, toch?
En dus kijk ik naar de beste, noem het de mooiste films, in verschillende genres. Zoals precies een week geleden Mar adentro, oftewel The Sea Inside op het Belgische CANVAS. De Belgische publieke omroep verslaat de Nederlandse als het gaat om topcinema.
Een Spaanse film uit 2004 van Alejandro Amenábar. Meer dan zestig prijzen gewonnen, waaronder de Oscar voor de beste niet-Engelstalige film. Lola Dueñas, Belén Rueda en natuurlijk Javier Bardem vullen de hoofdrollen in van een verhaal over de absolute wens om te beschikken over je eigen leven, en waarom. Dan is het ‘waardoor’ minder relevant. Liefde overwint alles, maar desondanks volgt het leven zijn eigen weg. Met een prachtige soundtrack, waaronder Giacomo Puccini’s Nessun Dorma. Maar met vooral prachtige mensen die elkaar begrijpen, aanvoelen en helpen.
Want de meesten deugen (toch?). Ik kon er in ieder geval wel weer een weekje tegen.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 