“You will never do anything positive or meaningful, with negative people in your life”. En ik dacht, Ton ga daar gewoon een stukkie over schrijven, in plaats van al die ellende uit te lichten. Hoe een jonge Afrikaan op zijn manier en met veel respect voor zijn omgeving, het verschil probeert te maken. Met oprechte belangstelling en vanuit een goed hart.
Dat er nogal wat aan de hand is zo links en rechts, nou, zeg maar gerust overal, is een understatement. Zo zijn er bijna geen medici meer over die vol achter de coronastrategie van het kabinet staan. Iedereen weet het beter, en schreeuwt dat dan ook onmiddellijk van ieder dak dat beschikbaar is. Het podium creëert de artiest.
Geldt trouwens niet alleen voor mensen uit de zorg. Het onderwijs, ook zoiets. Die vindt dat en een ander vindt weer wat anders. En ook daar wordt zo hard geroepen alsof degene met de grootste mond ook altijd de meeste aandacht krijgt. Dat klopt trouwens, en maakt de trend extra cynisch. Eerst geen (tijdig) vaccinatieplan, na een potje praten met de blik op belangrijk in welk tv-programma of op welk medium dan ook, wordt ook dát plan weer aangepast. Dus het werkt, de media maken de dienst uit. Van de democratie hebben we al langer afscheid genomen. Het recht van de sterkste. Niet de beste communicator wint, maar de meest uitgekookte en natuurlijk die met de hardste stem.
Dan is de houding van het zogenoemde Red Team een pleister. Deze groep van elf specialisten die ongevraagd het kabinet van relevant advies voorzien – veldepidemiologen, gedragsdeskundigen, economen en statistici – heeft inmiddels besloten om maar te zwijgen. Omdat het toch geen zin (meer) heeft. “Rutte haalde de rapporten van het Red Team aan, maar dat veranderde de strategie van het kabinet niet”, zo vertelt Wim Schellekens, één van de initiatiefnemers van het team en ex-hoofdinspecteur bij de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd, een paar dagen geleden in NRC. “Hij gaf onze woorden een andere inhoud, waarmee ons advies ontkracht werd. We werden daarmee onderdeel van het politieke spel en dat willen we niet.”
De betrouwbaarheid van instituties staat niet “slechts” onder druk, maar heeft voor miljoenen mensen al afgedaan. Gek hè? Dan draait het natuurlijk weer om de poppetjes, de gezichten. Belastingen, het Koninklijk Huis, justitie. Vorige week kwam de zaak van Julio Poch ook weer even voorbij. Eind 2018 heb ik daar al een stukje over geschreven met de titel PENETRANTE PUTLUCHT. Hoe bedoelt u? Even lezen.
Ferdinand Grapperhaus kwam uitleggen dat er niets aan de hand is. De regering heeft correct gehandeld. Natuurlijk, zoals altijd. Dat moet Grapperhaus nodig zeggen. Hij is advocaat, en in dit geval zonder enige schroom van de duivel. Hij verdedigt zijn achterbakse club, in plaats van de burgers. Haags gesjacher, waar een insider als Pieter Omtzigt (ook CDA) inmiddels ook al hardop van walgt. De minister van Justitie en Veiligheid, die met zijn kolossale gewicht, letterlijk en figuurlijk, juist vóór de Nederlandse bevolking zou moeten staan. De onbetrouwbaarheid met een stropdas. Het druipt van zijn gezicht als afgewerkte, vloeibare frituurolie.
Maar na het zuur komt het zoet. Op een lange reis in 2017 door Afrika (deze blog van toen past hier wel: MENSEN MET EEN MISSIE), moest ik in de stad Kasama in het noorden van Zambia wat geld uit de muur trekken. Ik kwam daar een aardige knul tegen, die wel openstond voor een praatje. Ik was getriggerd door zijn T-shirt, met de naam van een Nederlandse elektro-installateur erop. Mocht er een foto van maken, die ik na thuiskomst samen met een vriendelijk, kort berichtje naar de betreffende organisatie heb opgestuurd. Nooit wat op teruggehoord. Maar dat is Nederland(s). ’s Lands wijs en ’s lands eer, weet u nog wel? Maar die jongeman was in zijn best wel goede Engels oprecht geïnteresseerd. Trouwens, alle Afrikanen die ik toen heb gezien, ontmoet en gesproken vond ik vriendelijk, open en hulpvaardig.
Hij stelde voor om op Facebook contact te leggen. En sinds die tijd wisselen we zo af en toe een berichtje uit. Heel leuk, en deze Mbelebesha, want dat is zijn naam, vindt het prachtig. Alleen al daarom onderhoud ik dat contact met zorg. Vorige week stuurde Mbelebesha mij een clipje van Motivation2Study toe, met een eigengemaakt gedicht: “You will never do anything positive or meaningful, with negative people in your life”. En ik dacht, Ton ga daar gewoon een stukkie over schrijven, in plaats van al die ellende uit te lichten. Hoe een jonge Afrikaan op zijn manier en met veel respect voor zijn omgeving, het verschil probeert te maken. Met oprechte belangstelling en vanuit een goed hart.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 